Τα όμορφα φαβορί άσχημα γκρεμίζονται

"Νιώθω σοκαρισμένος". Αυτή είναι ίσως η πιο δημοφιλής φράση ανάμεσα σε όλους όσοι παρακολούθησαν τη φετινή πορεία της Εθνικής. Είτε κάποιος είδε το Eurobasket από τα γήπεδα της Σλοβενίας, είτε το παρακολούθησε από την τηλεόραση και το internet, το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι αυτό του… απόλυτου κενού.

Προσωπικά, ήμουν πολύ αισιόδοξος για την Εθνική και έπεσα παταγωδώς έξω στις προβλέψεις μου, γεγονός που προφανώς ούτε θα αρνηθώ, αλλά ούτε και μετανιώνω! Το φετινό Eurobasket είναι η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της Εθνικής να πάρει το χρυσό, βάσει τόσο της δικής της δυναμικότητας, όσο και του εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου των άλλων ομάδων.

Είναι δεδομένο ότι ακόμα ο περισσότερος κόσμος δεν το έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς πάθαμε, αλλά η Ελλάδα είναι εκτός προημιτελικών για πρώτη φορά από το 2001, εκτός βάθρου για 4η συνεχόμενη χρονιά (μετά το 2009), έχασε το 50% των αγώνων που έδωσε (4 ήττες σε 8 αγώνες), που είναι το χειρότερο ποσοστό μετά την «τραγωδία» του 1999 στη Ντιζόν (3 αγώνες, 3 ήττες) και το «στραπάτσο» στην Τουρκία το 2001 (4 αγώνες, 2 νίκες) και όλα αυτά σε μια χρονιά στην οποία ο στόχος ήταν -δικαίως- το μετάλλιο.

Είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της σύγχρονης ιστορίας μας λοιπόν και καλό είναι να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια (όπως ακριβώς κάναμε το 1999 και το 2001, γεγονός που μας ωφέλησε), γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψουμε στην κορυφή. Το θετικό είναι ότι οι παίκτες δείχνουν ότι έχουν καταλάβει το μέγεθος της αποτυχίας, δεν έχουν κρυφτεί πίσω από τις δικαιολογίες, τους τραυματισμούς, τις ατυχίες, τον καιρό, τις μπάλες και άλλα τέτοια γραφικά που συνηθίζουμε να επικαλούμαστε όταν κάτι «στραβώνει».

Και τώρα τι κάνουμε; Υπάρχουν δύο δρόμοι! Αυτός της ολικής ανανέωσης, αφού πρώτα ευχαριστήσουμε τους παρόντες που μας χάρισαν στιγμές που δεν είχαμε ονειρευτεί και αυτός του μερικού «lifting». Προσωπικά, αν καταφέρουμε και πάρουμε wild card για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, επιλέγω τον 2ο, καθώς θεωρώ ότι δεν έχουμε την «πολυτέλεια» να πούμε «αντίο» σε παίκτες όπως ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Περπέρογλου, ο Καϊμακόγλου, ο Πρίντεζης, ο Φώτσης και ο Μπουρούσης. Οι Σέρβοι -και όχι μόνο- το έκαναν, κρατώντας μόνο τον Κρστιτς από την «παλιά φρουρά», αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Εμείς δεν έχουμε ούτε την υπομονή, ούτε… τον Ίβκοβιτς για να πάμε να στήσουμε από την αρχή μια ολοκαίνουργια ομάδα, που εκτός του Παπανικολάου, του Σλούκα και του Μάντζαρη (και των Ελληνοαμερικανών NBAers, των οποίων το μελλον στην Εθνική είναι… θολό), θα στηριχτεί -μεταξύ άλλων- πάνω στον Παπαπέτρου, τον Κατσίβελη, τον Γιάνκοβιτς και τον Αντετοκούνμπο.

Στην Ελλάδα θέλουμε επιτυχίες -καλά κάνουμε- θέλουμε αποτελέσματα -επίσης καλά κάνουμε- και τα θέλουμε τώρα. Ο λόγος; Μπορούμε! Η τωρινή 12άδα απέτυχε παταγωδώς, αλλά συνεχίζει να συγκροτεί το πιο "γεμάτο" ρόστερ της διοργάνωσης.

Μια μικρή παρένθεση που αφορά τον 4ο guard, που μας έλειπε και ακούει στο όνομα «Κατσίβελης». Θεωρώ άδικο για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά και για τον ίδιο τον 21χρονο Σαλλονικιό guard, να λέμε ότι φέτος η Εθνική απέτυχε κατά κύριο λόγο, γιατί δεν είχε τον Κατσίβελη στη 12άδα στη θέση του Φώτση, του Περπέρογλου, του Μαυροκεφαλίδη, του Καββαδά ή του Πρίντεζη (ΟΛΑ αυτά γράφτηκαν). Εκ του αποτελέσματος είναι δεδομένο πλέον ότι μας έλειψε ένας ακόμα guard, ιδίως σε ρόλο αμυντικού «εξολοθρευτή», αλλά αν δεν χτυπούσε ο Σπανούλης, ίσως σήμερα να γράφαμε ότι αντί του Κατσίβελη που δεν έχει συμμετοχή, ίσως θα ήταν καλύτερο να είχαμε έναν ψηλό ακόμα.

Με τα «αν» βέβαια, δεν παίρνεις Eurobasket, ούτε καν προκρίνεσαι στους «8». Ο Σπανούλης χτύπησε, ο 4ος guard μας έλειψε, ο Κοπόνεν, ο Μπελινέλι, ο Ρούντι, ο Ντράγκιτς και ο Μπογκντάνοβιτς έκαναν απέναντί μας τα καλύτερα παιχνίδια τους στο Eurobasket (όλοι έβαλαν +20 πόντους), η Ελλάδα πήγε στο σπίτι της. Eύκολα και δίκαια!

Τις πταίει;

Ο Τρινκιέρι έκανε πολλά λάθη (3 power forward, «περίεργο» rotation, έλλειψη βασικού κορμού), αλλά το μεγαλύτερο είναι ότι «έχασε» αρκετούς από τους παίκτες του. Ένας προπονητής μπορεί να «χάσει» τους δημοσιογράφους, τους φιλάθλους, τους παράγοντες, αλλά αν «χάσεις» τους παίκτες σου, ιδίως σε μια διοργάνωση 20 ημερών, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Και ο συμπαθής Ιταλός, ο οποίος έχει και μπασκετικές ιδέες και πλάνο και αρχές -οι οποίες προφανώς απέτυχαν στη διοργάνωση- μπέρδεψε με τις επιλογές του κάποιους από τους παίκτες του (Μπουρούσης, Φώτσης, Περπέρογλου, Πρίντεζης) σε τόσο μεγάλο βαθμό, που στο τέλος, όταν τους χρειάστηκε αυτοί δεν ήξεραν πώς να τον βοηθήσουν.

Οι ίδιοι οι παίκτες από την πλευρά τους, έθεσαν δικαίως ψηλά τον πήχη, πίστεψαν στις δυνάμεις τους, παραδέχτηκαν ότι έκαναν πολύ καλή προετοιμασία, αλλά δεν κατάφεραν, παρά σε ελάχιστες στιγμές (Ρωσία, Τουρκία, Ισπανία) να βγάλουν λίγη ενέργεια, να προτάξουν τον μπασκετικό τους εγωισμό για να πετύχουν όχι την υπέρβαση, αλλά τουλάχιστον να παίξουν σύμφωνα με την αξία τους. Τα χαμένα ριμπάουντ, οι λίγες βουτιές στο παρκέ, οι χαμένες προσωπικές μονομαχίες είναι ενδεικτικά του ότι το πάθος και το «refuse to lose» που κάποτε ήταν οι «οδηγοί», φέτος ήταν τα… μακρινά ζητούμενα!

Ο μόνος ίσως που σταθερά προσπαθούσε εντός και εκτός παρκέ να «παρασύρει» τους υπόλοιπους ήταν ο Ζήσης, με δεύτερο τον Σπανούλη, που όμως από τον τραυματισμό του και μετά, δεν κατάφερε -όπως είναι λογικό- να έχει σταθερά υψηλή απόδοση. Ο Μπουρούσης ήταν επίσης πολύ καλός στο τουρνουά (παρά τα αμυντικά του προβλήματα), αλλά πιστεύεω ότι άφησε το μυαλό του να «χαλάσει» περισσότερο απ' ΄ότι έπρεπε, εξαιτίας των «προβλημάτων» που είχε, από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, με τον προπονητή του.

Η Ομοσπονδία έχει, όπως πάντα, το καρπούζι και το μαχαίρι. Το πρώτο ερώτημα είναι να αποφασίσει σε ποια κατεύθυνση θέλει να οδηγήσει την Εθνική. Όταν το κάνει αυτό και αφού ξεφορτωθεί τους «παρατρεχάμενους» και λύσει τις εσωτερικές παιδικές της έριδες (και δεν είναι μία και δύο), πρέπει να διαλέξει τον άνθρωπο που θα υπηρετήσει το συγκεκριμένο πλάνο και να τον εμπιστευτεί απόλυτα. Με τα καλά του και τα στραβά του! Αν στο πρώτο λάθος ή στην πρώτη «στραβοτιμονιά» ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αίρει την εμπιστοσύνη του, τότε είναι δεδομένο ότι το υπάρχον μοντέλο της πιο δοξασμένης ομάδας στην ιστορία της χώρας, δεν έχει μέλλον!

Πάμε και στα δικά μας! Καλλιεργήσαμε κλίμα αισιοδοξίας, πιστέψαμε την ομάδα και τις δυνατότητές της, μιλήσαμε για μετάλλια, οπότε στην «κατραπακιά», οι δημοσιογράφοι, έχουμε τη δική μας ευθύνη. Όπως μου έλεγε ένας Γάλλος συνάδελφος και καλός φίλος, μετά τον αγώνα με τη Σλοβενία: «Δεν έχω δει ποτέ δημοσιογράφους να στεναχωριούνται τόσο πολύ όταν χάνει η Εθνική τους ομάδα. Είστε σαν να σας πάτησε τρένο και να σας έκλεψαν την Ακρόπολη». Δίκιο έχει ο Φρανκ Κρετιέν. Προσωπικά, χαίρομαι και λυπάμαι με την Επίσημη Αγαπημένη όσο για καμία άλλη ομάδα! Πανηγυρίζω σαν τρελός τις επιτυχίες της και πέφτω σε κατάθλιψη με τις αποτυχίες. Μάλλον δεν είναι -και τόσο- καλό αυτό, αλλά τουλάχιστον στο ελληνικό μπάσκετ δεν έχουμε φαινόμενα χαιρεκακίας. Χάσαμε, το παραδεχτήκαμε και τώρα πρέπει να χωνέψουμε το πικρό ποτήρι και να κοιτάξουμε μπροστά. Το έχουμε ξανακάνει…

Υγ: Respect στον Μάικ Μπράμο, γιατί αποτελεί πραγματικό παράδειγμα στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το ρόλο του σε μια ομάδα!

Υγ2: Για τον Ζήση, που «παίζει με μέσον, επειδή έχει φίλους δημοσιογράφους και είναι βύσμα», ό,τι και να πεις είναι λίγο. Προσωπικά, λυπάμαι για τον Νίκο, περισσότερο απ' ότι για οποιονδήποτε παίκτη, γιατί νιώθω ότι το ήθελε και το πίστεψε περισσότερο απ' όλους!

Υγ3: Αν ήμουν Βασιλακόπουλος θα έκανα μια μεγάλη συζήτηση με τον Τρινκιέρι και θα τον κρατούσα στην Εθνική. Είναι δεδομένο ότι ο Ιταλός είναι καλός προπονητής, παρά τα λάθη του. Εκτός αν μιλάμε για την πιθανότητα να αναλάβει ο Ομπράντοβιτς (δεν υπάρχει δυστυχώς), μου φαίνεται παράλογο, η Εθνική να έχει του χρόνου 5ο διαφορετικό προπονητή (Γιαννάκης, Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι) σε 7 χρόνια!

Υγ4: Οι περισσότεροι θεωρούν τον Κατσικάρη ιδανική λύση για το μέλλον. Ενδεχομένως είναι, αλλά για να μιλάς για «ιδανικές λύσεις», πρέπει να μπορείς να προσφέρεις και «ιδανικό περιβάλλον εργασίας», κάτι που για την ώρα η Εθνική δεν προσφέρει, πόσο μάλλον σε έναν προπονητή με τόσο ξεκάθαρο πλάνο, φιλοσοφία και απαιτήσεις, όπως ο πρώην τεχνικός της Μπιλμπάο.

Υγ5: Καλάθης, Μάντζαρης, Κατσίβελης, Σλούκας, Παππάς, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Αντετοκούνμπο, Αγραβάνης, Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης, Διαμαντάκος, Κουφός. Όλοι γεννημένοι από το 1989 και μετά. Μην το φοβάστε το ελληνικό μπάσκετ. Έχει μέλλον. Μένει να «αποφασίσει» τον τρόπο!

Υγ6: Εκτιμώ τον Διαμαντίδη όσο κανέναν Έλληνα παίκτη (που δεν λέγεται Νίκος Γκάλης) αλλά κάποια στιγμή η παράνοια πρέπει να σταματήσει. ΜΑΚΑΡΙ, έστω και μετά από τρία καλοκαίρια απουσίας, ο 3D να αποφάσιζε την επιστροφή, αλλά αφενός ο ίδιος δεν έπαιξε ποτέ αυτό το παιχνίδι, αφετέρου ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι τα τελευταία 3-4 χρόνια χτυπάει διαρκώς και το κορμί του δεν είναι στην ίδια κατάσταση που είναι άλλων συνομήλικων του αθλητών. Ο Διαμαντίδης δεν λείπει από την Εθνική επειδή κάνεις διακοπές ή πίνει ποτά στις παραλίες. Έφυγε από την Εθνική γιατί κρίνει ότι το κορμί του δεν άντεχε άλλο και -δυστυχώς- βάσει των αποτελεσμάτων είχε δίκιο.

Yγ7: Η νίκη επί της Ισπανίας αποδείχθηκε ότι δεν αποτέλεσε σημείο ολικής επαναφοράς, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που είχα στη λήξη του αγώνα. Είναι το μοναδικό -αγωνιστικό- που κρατάω από το Eurobasket. Εξωαγωνιστικά, πολλά…

Υγ8: Στα περισσότερα ματς του τουρνουά είχαμε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ διαιτησία.

Υγ9: Επίσημη Αγαπημένη στις χαρές και στις λύπες

Για κουβέντα για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, υπάρχει και το Twitter