Η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής τους

Η Εθνική είναι ένα από τα δυο τρία μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης, παρέα με την Ισπανία και τη Γαλλία. Αυτό δεν αλλάζει! Το λέμε εμείς, το λέει ο Τρινκιέρι, το λένε οι ξένοι δημοσιογράφοι και οι παίκτες των άλλων ομάδων, το λέει και η ίδια η FIBA στο Power Ranking της διοργάνωσης. Όλο αυτό το κλίμα, υπό άλλες συνθήκες μπορεί να «βάραινε» τους διεθνείς, αλλά όχι τώρα.

Η Ελλάδα είναι η πλέον «παρασημοφορημένη» ομάδα της διοργάνωσης, καθώς οι παίκτες μας έχουν κατακτήσει 127 τίτλους (εθνικά πρωταθλήματα, ευρωπαϊκές διοργανώσεις, διεθνείς διοργανώσεις) στην καριέρα τους, ενώ διαθέτουμε εννιά (Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας, Περπέρογλου, Παπανικολάου, Καϊμακόγλου, Πρίντεζης, Φώτσης, Βουγιούκας) Πρωταθλητές Ευρώπης, γεγονός που σημαίνει ότι... όχι μόνο άγχος δεν έχουμε, αντιθέτως έχουμε αποδείξει ότι η κορυφή μας έχει γίνει συνήθεια.

Το είπε εξάλλου πολύ γλαφυρά ο Μίρσα Τελέτοβιτς στη συνέντευξή του στον Θανάση Ασπρούλια στο sentragoal.gr. «Κοιτούσα το ρόστερ της Ελλάδας και γελούσα από αμηχανία». Αυτή είναι η Ελλάδα του 2013. Της λείπει ίσως ο Καλάθης, αλλά από εκεί και πέρα, έχουμε ένα ρόστερ που προκαλεί θαυμασμό και... φόβο.

Οι Ισπανοί παίζουν για πρώτη φορά μετά το 1999 χωρίς τον Ναβάρο, ενώ μαζί του θα ξεκουραστεί και ο Γκασόλ, ο Ρέγες και ο Ιμπάκα εν’ όψει του Μουντομπάσκετ του 2014 στην Ιβηρική. Οι Γάλλοι δεν θα έχουν τον Νοά και τον Τουριάφ, οι Γερμανοί τον Νοβίτσκι και τον Κέιμαν, οι Ιταλοί τον Μπαρνιάνι και τον Γκαλινάρι, οι Κροάτες τον Πλάνινιτς, οι Λιθουανοί τον Γιασικεβίτσιους και τον Γιανκούνας, οι Ρώσοι έχουν ολόκληρη «dream team» απόντων με Κιριλένκο, Χριάπα, Καούν, Βοροντσέβιτς και Μοζγκόφ, οι Σέρβοι τον Σαβάνοβιτς, τον Βελίτσκοβιτς και τον Τεόντοσιτς και... μείναμε εμείς και οι Τούκοι που παρουσιαζόμαστε με -σχεδόν- πλήρες ρόστερ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο Σπανούλης, που εδώ και μήνες έχει κυκλώσει την 22α Σεπτεμβρίου στο ημερολογίου του iPhone του, μιλάει πολύ σοβαρά, όταν λέει στους συντρόφους του ότι η φετινή είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής τους. Με εξαίρεση τον Ζήση, που ήταν 1ος σκόρερ στο Βελιγράδι το 2005, τον Σπανούλη που είχε συμπληρωματικό ρόλο, τον Μπουρούση που ήταν ο 12ος παίκτης της ομάδας και προφανώς τον Φώτση που ήταν -και τότε- πρωταγωνιστής, οι υπόλοιποι διεθνείς, αν και έχουν «σαρώσει» τα πάντα στους συλλόγους τους ή με τις «μικρές» Εθνικές, δεν έχουν να περηφανεύονται για πολλά σε εθνικό επίπεδο, με εξαίρεση το χάλκινο του 2009 στην Πολωνία.

O Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Φώτσης, ο Μπουρούσης, ο Καϊμακόγλου, ο Περπέρογλου, ο Μαυροκεφαλίδης και ο Πρίντεζης (όλοι τους γεννημένοι ανάμεσα στο 1981 και το 1985), έχουν φέτος μια χρυσή ευκαιρία να ανεβούν στα... ψηλά σκαλοπάτια του βάθρου ως πρωταγωνιστές και όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοιες ευκαιρίες –συνδυασμός γεμάτου ρόστερ, καλής κατάστασης στους περισσότερους παίκτες της Εθνικής και πολλών απουσιών στους αντιπάλους- δεν παρουσιάζονται κάθε χρόνο.

Για την ακρίβεια, για να δανειστούμε και τις... σκέψεις του φυσικού ηγέτη της ομάδας, παρουσιάζονται μια φορά κάθε 10 χρόνια. Απλώς, ο Ζήσης, ο Φώτσης, ο Μπουρούσης και ο Σπανούλης, θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν το «double” μετά το Βελιγράδι το 2005 κι αυτό, δεν τους αγχώνει. Τους τρελαίνει...

Υγ: Η Ελλάδα έχει πολλούς «σημαντικούς» παίκτες, αλλά, πιστεύω, έναν κομβικό. Όσο πιο καλός είναι ο Μπουρούσης, τόσο πιο καλό... μετάλλιο θα πάρει η Εθνική. Είναι τέτοια η στελέχωση του ρόστερ, που τα κέφια του σέντερ της Ρεάλ θα καθορίσουν πάρα πολλά. Η αυταπάρνηση είναι δεδομένη, καθώς όπως παραδέχονται και οι συμπαίκτες του, «με σπασμένα πλευρά φέτος και με σπασμένο χέρι πριν τρία χρόνια, δεν θα έπαιζε κανείς άλλος. Μόνο ο Γιάννης...»

Υγ2: Από το Βελιγράδι έχουν περάσει για όλους 8 χρόνια. Άλλοι έχασαν μαλλιά («τυχαία» η επιλογή του Σπανούλη στη φωτογραφία), άλλοι άλλαξαν χρώμα στα μαλλιά, άλλοι ήταν παιδιά κι έγιναν άνδρες (αγνώριστος ο Μπουρούσης), άλλοι ακόμα δεν μπορούν να πιστέψουν τι έζησαν στην πρώτη αποστολή της ζωής τους κι άλλοι, όπως ο Ζήσης και ο Φώτσης... έχουν ανακαλύψει το φάρμακο της αιώνιας νεότητας και κάνουν όλους τους υπόλοιπους να αγχωνόμαστε...

Για μπασκετοκουβέντα για την Επίσημη Αγαπημένη, υπάρχει και το Twitter!