Οι Βόβορες αυτού του κόσμου

2 σερί εκτός έδρας νίκες για τον μπασκετικό Παναθηναικό. Είχε να συμβεί χρόνια, άλλοι έγραψαν το πόσα ακριβώς, μην το παίξω έξυπνος. Δεν άλωσε την Πόλη ή την Μαδρίτη αλλά πέρασε από τη σκληρή Ζαλγκίρις και την επικίνδυνη Μπάγερν. Τι μπάσκετ έπαιξε; Ό,τι μπορούσε. Χέρια παντού, επαφές συχνές, χρήσιμα αλλά και πολλά ανόητα φάουλ. Πείσμα και διεκδίκηση, όπου το ταλέντο δεν ήταν αρκετό αλλά το κυριότερο: αποφασιστικότητα για τη νίκη με μπροστάρη τον παίκτη του μήνα Ιωάννη Παπαπέτρου.

Πρέπει να είναι μεγάλη υπόθεση η αλλαγή προπονητή για μια ομάδα, ειδικά όταν γίνεται μεσούσης της σεζόν, μεγάλη αναταραχή και κάπου εκεί όλοι ψάχνουν να βρουν τις «παγκόσμιες σταθερές». Να κοιτάξουν κάποιον που να εκπέμπει το, «ηρεμήστε και πάμε μπροστά». Ο Παναθηναικός έχει τέτοιους ανθρώπους, πολλά σταθερά πρόσωπα στα αποδυτήρια, έχει τον εμβληματικό αρχηγό Φραγκίσκο Αλβέρτη αλλά αυτό το blog γράφεται για τον coach Βόβορα.

Το θυμόμαστε όλοι ότι είναι coach έτσι; Είτε τον γράψετε assistant είτε δεύτερο, πάντως είναι προπονητής μπάσκετ με αρχή – μέση – τέλος. Έχει σκέψεις στο μυαλό του, έχει άποψη, έχει κατά νου ένα πλάνο αλλά είναι και η δουλειά του να αφοσιώνεται στο πλάνο που εκπονεί κάποιος άλλος. Άλλο πλάνο είχε ο Πασκουάλ, άλλο πλάνο ο Πιτίνο, άλλο πλάνο ο Πεδουλάκης. Απ’ όσο είδα χτες και στην προηγούμενη αγωνιστική άλλο πλάνο έχει κι ο Βόβορας. Το μπάσκετ είναι φαινομενικά ίδιο, το ρόστερ αυτής της σεζόν κοινό, η διαχείριση μπορεί να είναι διαφορετική.

Κρίμα που πολλοί αγώνες του φετινού Παναθηναικού πήγαν στην τελευταία απόφαση, στην τελική κατοχή γιατί εκεί λαμβάνονται πολλές λάθος αποφάσεις. Ναι ακόμα κι από τον υπερπολύτιμο Νικ Καλάθη. Χτες ευτυχώς το ματς γύρισε και καθάρισε νωρίτερα, στο Κάουνας απλά ροκανίστηκε κάτι ήδη χτισμένο.

Το συγκεκριμένο πάντως άρθρο επαναλαμβάνω δεν αφορά την ομάδα των Πρασίνων συνολικά αλλά συγκεκριμένα τον coach Βόβορα. Έναν μπασκετικό εργάτη που για πολλούς δεν έχει το star quality για να καθίσει μόνος πρώτος στην άκρη του πάγκου του Εξάστερου. Ίσως η συγκεκριμένη άποψη να είναι και η σωστή, ίσως να είναι απλά η ελληνικά σωστή. Δεν νομίζω εξάλλου ότι υπάρχει διοίκηση ελληνικής ομάδας Euroleague που να εμπιστευόταν τον Πάμπλο Λάσο τον «αιώνιο ταβερνιάρη», που αιώνια μας σκίζει.

Όσο καλά κι αν πάει η ομάδα ως το τέλος της σεζόν, όσο κι αν αποθεώσει τον Βόβορα ο coach Πιτίνο, ακόμα κι αν του δώσει το δαχτυλίδι γονατιστός, ο Γιώργος Βόβορας δε θα είναι ο head coach του Παναθηναικού, αν δεν κάνει πρώτα έναν ωραίο κύκλο στην καριέρα του. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να φύγει στο εξωτερικό, σε μια λίγκα όπου θα λειτουργεί χωρίς την ψηλομύτικη αντιμετώπιση των οπαδών προς αυτόν. Να καταθέσει τις δικές του ιδέες για το παιχνίδι, να στελεχώσει το δικό του ρόστερ, να πάρει τις δικές του αποφάσεις.

Πρέπει να σας εξομολογηθώ, ότι δεν πιστεύω πως σε κάθε εργασία ο νούμερο 2 πρέπει νομοτελειακά να γίνει νούμερο 1. Δεν εμπιστεύομαι τη συγκεκριμένη νομοτέλεια, αντίθετα εμπιστεύομαι τα χαρακτηριστικά του καθενός και το οργανόγραμμα. Μια ομάδα μπάσκετ και συγκεκριμένα το προπονητικό της επιτελείο είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα οργανογράμματος. Τα κολλεγιακά προγράμματα και η στελέχωσή τους, οι ομάδες του ΝΒΑ αλλά κι εκτός μπάσκετ ο κινηματογράφος και η τηλεόραση ακόμα και τα μουσικά συγκροτήματα, μας διδάσκουν ότι οι διακριτοί ρόλοι φέρνουν τις επιτυχίες. Υπάρχουν εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι σε συγκεκριμένους ρόλους, στο πως να διδάξουν την επίθεση ή την άμυνα, πως να προετοιμάσουν physical μια ομάδα, πως να μοντάρουν μια ταινία αλλά όχι να διευθύνουν και τους ηθοποιούς, πως να γράψουν καταπληκτικό στίχο και μουσική αλλά να μην μπορούν να καθηλώσουν με τη σκηνική τους παρουσία ως frontmen.

Μπορεί ο coach Βόβορας να μη γίνει ποτέ ο Μάρτιν Σκορτσέζε ή ο Μικ Τζάγκερ στην μπασκετική αναλογία, μπορεί να μη γίνει πολυεκατομμυριούχος αλλά να ζει μια άνετη κι ευτυχισμένη ζωή ασχολούμενος με την καψούρα του, το μπάσκετ και να νιώθει προνομιούχος, γιατί ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με αυτό που κατά βάθος αγαπούν.

Θα έχει δυστυχώς πάντα το βάρος τού να ελέγχει το εκτόπισμά του, για να μην τρομάζει το νούμερο 1 κι αυτό αποβαίνει εις βάρος του συνόλου, εις βάρος της ομάδας. Αυτό είναι από τα πιο φριχτά καθήκοντα του νούμερο 2, γιατί είναι ανούσιο και δεν είναι ούτε θέμα ταλέντου, ούτε θέμα δουλειάς φυσικά, είναι θέμα συμπλεγμάτων και ανασφαλειών.

Καλό θα είναι οι Βόβορες αυτού του κόσμου να αναζητήσουν την ευδαιμονία μέσα τους και στα ουσιαστικά της ζωής πράγματα, να παραμείνουν «γειωμένοι» και να μην πολυδίνουν σημασία σε όσους τους προτρέπουν να πετάξουν εκτός... Εκτός αν αισθάνονται ότι έχουν κάτι να δώσουν διαφορετικό, εκτός αν αισθάνονται ότι προδίδουν τις αρχές τους υπηρετώντας έναν ρόλο που δεν πιστεύουν. Σε αυτή την περίπτωση και μιλώντας ειδικά για μπάσκετ η ιστορία έχει δείξει, ότι τα καλύτερα ξεκινήματα γίνονται μακριά από την τοξική ελληνική πραγματικότητα. Δυστυχώς.