Η μέρα που ξανασκοτώθηκε ο Ντράζεν Πέτροβιτς

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Η μέρα που ξανασκοτώθηκε ο Ντράζεν Πέτροβιτς

bet365

Η μέρα που "ξανασκοτώθηκε" ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν μια κακή μέρα για την ελληνική δημοσιογραφία λίγες μόλις μέρες μετά τον πραγματικό θάνατο του Κροάτη superstar. Και δείχνει ότι μάλλον τα 18χρονα μυαλά θυμούνται περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε σύντομα να ξεχνούν και να ξεπερνούν ως ασήμαντα.

Χάμαρμπι - Έλφσμποργκ με ακόμα καλύτερες αποδόσεις και άμεση απόδοση κερδών*. |21+ *Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις

Υπήρχαν στα πρώτα χρόνια της εφηβικής μου ζωής διάφορες ιεροτελεστίες γύρω από το μπάσκετ, όπως η απογευματινή εξόρμηση στα γηπεδάκια του Αγίου Αντρέα στη Λαμπρινή, η προπόνηση στο κλειστό της Κυψέλης ή στο ανοιχτό γηπεδάκι στο στίβο ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των εγκαταστάσεων του Πανελληνίου, η αναμονή της Τρίτης για την εβδομαδιαία έκδοση του Ευαγγελίου με το γυαλιστερό εξώφυλλο και την κωδική ονομασία Τρίποντο αλλά και η κατανάλωση αθλητικών εφημερίδων ειδικά τα καλοκαίρια είτε στην πλατεία Παπαδιαμάντη είτε στις παραλίες της Εύβοιας.

Επί των εφημερίδων τον πρώτο λόγο είχε ο μεγαλύτερος αδερφός μου, που σαν Ολυμπιακός επέβαλε την αγορά φιλο-ολυμπιακού Τύπου αντί του φιλο-παναθηναϊκού, που μάλλον θα επέλεγα εγώ. Με τον καιρό συνήθισα το κόκκινο προπαγανδιστικό όργανο, το οποίο εδώ που τα λέμε είχε πιο μοντέρνο περιεχόμενο, ακριβέστερες ειδήσεις περί Παναθηναϊκού και οπωσδήποτε πληρέστερο ρεπορτάζ για το αγαπημένο μου μπάσκετ.

Τις ημέρες του Ιουνίου ειδικά που τα μαθήματα είχαν ψιλοτελειώσει και η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές ήταν στο φόρτε της, το μόνο διάλειμμα που επέτρεπα στον εαυτό μου εν μέσω Λατινικών και αγνώστων αρχαίων κειμένων ήταν η πρωινή κάθοδος στο φούρνο για κασερόπιτα και milko τα οποία συνόδευα με την ανάγνωση της αθλητικής εφημερίδας.

Την είδηση του τροχαίου δυστυχήματος που στοίχισε τη ζωή στον Μότσαρτ του μπάσκετ δε θυμάμαι αν την άκουσα στο ραδιόφωνο ή σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης μετά από τηλεφωνική ειδοποίηση κάποιου φίλου. Το πως συνέβη πιστεύω το θυμούνται οι παλιότεροι και το έχουν διαβάσει οι νεώτεροι στα πολλά αφιερωματικά άρθρα που έχουν γραφτεί για αυτό. Η ατάκα “you fly, you die” που είχε ξεστομίσει ο Ντράζεν στους συμπαίκτες του, για να δικαιολογήσει την επιλογή του να μην ταξιδέψει με την υπόλοιπη κροατική εθνική ομάδα και να προτιμήσει το VW Golf του, πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη αστοχία του ιδιότροπου star που συνήθως τα έβαζε ασάλιωτα.

Είπα “ιδιότροπου star” και θυμήθηκα πως ένιωσα όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε κλείσει τον κατά Φίλιππο Συρίγο “γιο του διαβόλου” ως συμπαίκτη του Νίκου Γκάλη στο φιλόδοξο παναθηναϊκό οικοδόμημα. Αρχικά δεν την πίστεψα. Μετά σκέφτηκα ότι αυτός με τον Γκάλη δε θα ταιριάξουν ποτέ στην ίδια ομάδα, έπειτα ενθουσιάστηκα στην προοπτική να δω τον Πέτροβιτς στα πράσινα και τέλος πείστηκα και εκστασιάστηκα διαβάζοντας τη συνέντευξη του Ντράζεν στον Βασίλη Σκουντή για το Τρίποντο. Η δήλωση “έρχομαι να καταβροχθίσουμε τους τίτλους παρέα με τον Γκάλη” και η ασυνήθιστα χαμογελαστή του φωτογραφία στο σαλόνι του περιοδικού με αθλητικές φόρμες και τις κάλτσες πάνω σε έναν εμπριμέ καναπέ ήταν η επιβεβαίωση των πράσινων ονείρων μου. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα έφερνε το πρώτο πρωταθλητριών στην Ελλάδα με τον Παναθηναϊκό μου.

Σοκαρισμένος, όπως φαντάζομαι και κάθε κολλημένος με το μπάσκετ, παρακολουθούσα τα ρεπορτάζ για τον τραγικό χαμό του Ντράζεν, την αλληλουχία καταραμένων συμπτώσεων, τα ξεσπάσματα της οικογένειας και των φίλων του, το σπασμένο χέρι του Στόγιαν Βράνκοβιτς που γρονθοκοπούσε τους τοίχους στο άκουσμα της είδησης, την παλλαϊκή συμμετοχή στη νεκρώσιμο ακολουθία, τα αφιερώματα στα παιδικά του χρόνια και στη σύντομη ζωή του. Ρουφούσα κάθε είδηση-συνέντευξη-φωτογραφία-δημοσίευμα για έναν άνθρωπο, που δεν ήταν ακριβώς πρότυπο για μένα, ήταν ένας από τους ήρωες και μισητούς αντιπάλους μαζί της νιότης μου. Δεν είχα ξεχάσει τους προκλητικούς του πανηγυρισμούς μαζί με τον Άτσα στον ημιτελικό του '87 πριν τους περάσουν πριονοκορδέλα ο Γκάλης με τον Φάνη και τον Γιαννάκη, ούτε βέβαια το πως μας ποδοπάτησαν χωρίς έλεος στο Ζάγκρεμπ το '89. Ήταν όμως ένας πολύ μεγάλος παίκτης κι ένας πολύ νέος άνθρωπος για να πεθάνει.

Ελάχιστο χρόνο μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε στην αθλητική εφημερίδα αυτό που με σόκαρε. Ανοίγοντάς τη και σκανάροντας τα θέματα είδα κάπου τον τίτλο, “στον Ολυμπιακό ερχόταν ο Ντράζεν”, σύμφωνα με τον Άντε Νάκιτς, Κροάτη προπονητή πόλο και πατέρα του παίκτη των ερυθρολεύκων Φράνκο Νάκιτς. Δεν μπορούσα να χωνέψω αυτό που διάβαζα, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι επαγγελματίας συντάκτης, έπειτα αρχισυντάκτης, μετά διευθυντής και τέλος ο εκδότης επέτρεψαν να δημοσιευτεί αυτός ο τίτλος στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη “αλίευσαν” τη συνέντευξη προς τέρψιν των ερυθρόλευκων αναγνωστών. Ο αδικοχαμένος Ντράζεν μπήκε κι αυτός στη μυλόπετρα των αιωνίων μας. Το χώμα ήταν ακόμα νωπό, πριν το πολύχρωμο μελάνι πάρει θέση στο περίπτερο της γειτονιάς. Ένιωσα σαν να ξανασκοτώθηκε ο Ντράζεν Πέτροβιτς.

Ακόμα και για μένα που ήμουν μόλις 18 ετών τότε, εκτός από τον Ντράζεν είχε μόλις πεθάνει και ένα μέρος της αξιοπρέπειας του αθλητικού τύπου. Από σεβασμό στο ότι αυτές οι εφημερίδες υπήρξαν εκκολαπτήρια πολλών σημαντικών δημοσιογράφων και τώρα διευθυντικών στελεχών, που ευτυχώς ακολούθησαν διαφορετική στρατηγική στην καριέρα τους, δεν έχει νόημα να παραθέσω φωτογραφία του δημοσιεύματος ή όνομα ρεπόρτερ κλπ Στη διάρκεια των ετών και στη δίνη του οπαδισμού έχουν γίνει κι άλλες απρέπειες μην πω τίποτα χειρότερο, η αλήθεια έχει παραποιηθεί ή έχει φορέσει χρωματιστά γυαλιά άλλοτε με αθώες κι άλλοτε με καθόλου αθώες συνέπειες.

Εγώ θυμήθηκα τη συγκεκριμένη περίπτωση πρώτον γιατί αφορούσε τον αγαπημένο-μισητό Ντράζεν και δεύτερον γιατί κράτησα στα χέρια μου τη βιογραφία του από την MVP Publications, που μου έστειλε ο Θανάσης Ασπρούλιας το Πάσχα παίρνοντας το ρόλο του νονού μου. Βλέποντας το πρόσωπο του Ντράζεν στο εξώφυλλο κάτω από τον Κυκλαδίτικο ήλιο της ομολογουμένως ολυμπιακοκρατούμενης Κύθνου, το μυαλό μου πήγε απευθείας σε εκείνο το δημοσίευμα. Από τα 18 μου έως τα 45 μου αποδείχτηκε αδύνατον να ξεχάσω κάτι που ένιωσα, ότι με προσέβαλε ως αναγνώστη. Κι αυτό μάλλον πρέπει να γίνει μάθημα και σε μένα και σε όποιον άλλον γράφει ειδικά στις μέρες μας με τόση ευκολία το οτιδήποτε για τον οποιονδήποτε ζώντα ή μη. Γιατί αυτά που γράφουμε, “γράφουν” στο μυαλό κάποιων ανθρώπων περισσότερο και βαθύτερα απ΄ ότι νομίζουμε.

Υ.Γ. Να διαβάσετε οπωσδήποτε τη βιογραφία του Drazen "Requiem" του Todd Spehr σε μετάφραση του αγαπημένου Δημήτρη Καρύδα και να δείτε οπωσδήποτε το ντοκιμαντέρ της σειράς 30 on 30 του ESPN "Once brothers" για τη σχέση του Ντράζεν Πέτροβιτς με τον Βλάντε Ντίβατς. Κι αν δεν κλάψετε μάλλον κάτι πάει λάθος. Με σας ή με μένα.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.