Θα ήθελα να μας εξηγήσουν κάτι από τον Ολυμπιακό!

Είναι σκληρό άθλημα το μπάσκετ. Δεν χαρίζεται σε κανένα και το κυριότερο δεν μπορείς ούτε να μασκαρευτείς, ούτε να κρυφτείς. Δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο όπου στην κακή σου ημέρα , ταμπουρώνεσαι πίσω και κοιτάς να την βγάλεις καθαρή με τις λιγότερες απώλειες.

Στο μπάσκετ αντίθετα, ότι καταθέσεις στο παρκέ αυτό θα εισπράξεις με απόλυτη ακρίβεια. Θα εισπράξεις και το τελευταίο πενηνταράκι. Από εδώ να το φέρεις από εκεί να το πας, αν δεν παίξεις μπάσκετ, τον διασυρμό δεν θα τον αποφύγεις , όποιον Άγιο και αν έχεις διαλέξει να σε προστατεύει και να σε ευλογεί!

Η ήττα από την Μπασκόνια καταγράφεται ως η δεύτερη μεγαλύτερη στην ιστορία του Ολυμπιακού. Αυτό δεν επιτρέπει πάντως σε κανένα και για κανένα λόγο να αρχίσει να διαλέγει πέτρες ώστε να συμμετάσχει στον λιθοβολισμό της ομάδας.

Η ομάδα δεν είναι αυτή της ντροπιαστικής ήττας στην χώρα των Βάσκων , αλλά η ομάδα που φιγουράριζε μέχρι πρότινος στην πρώτη θέση της κατάταξης. Όσο λοιπόν και αν αρέσουν σε πολλούς οι πρακτικές των λιθοβολισμών ή των λαϊκών δικαστηρίων , ακόμα και αν δεχθούμε ότι ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας γιατί είμαστε λαός που βράζει το αίμα του και δεν το κρύβει , καλό είναι να καταλάβουμε κάποτε ότι αυτού του είδους οι μέθοδοι δεν ταιριάζουν ούτε φυσικά μπορούν να συνοδεύουν, ομάδες πρωταγωνίστριες , ομάδες πρώτης γραμμής και υψηλού επιπέδου όπως οι δικές μας.

Οι ομάδες πρωταγωνίστριες στην μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση του αθλήματος, αξιώνουν συμπεριφορές ανάλογου επιπέδου από τους φίλους και οπαδούς. Τα πάντα μπορούν να λυθούν ή να εξηγηθούν , να αναλυθούν επίσης σε βάθος, με ψυχραιμία και σύνεση , χωρίς εντάσεις , υπερβολές και παροξυσμούς.

Μα πάνω απ’ όλα καλό είναι να ακούμε τι έχουν να πουν , με ποιόν τρόπο εξηγούν τα …ανεξήγητα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Προσωπικά αυτό περιμένω, τώρα μάλιστα που διανύουμε την πιο κρίσιμη καμπή της διοργάνωσης. Ο Ολυμπιακός με αντίπαλο την Μπασκόνια υπέστη βαριά ήττα.

Για όλες τις μεγάλες ομάδες , πίσω από μια πανωλεθρία κρύβεται ένας θρίαμβος και το αντίστροφο. Οι μεγάλες ομάδες οφείλουν να διδάσκονται από τις ήττες , από τις συντριβές γιατί κατ’ αυτό τον τρόπο τις ξεπερνούν κατ’ αυτό τον τρόπο παραμένουν στην κορυφή!

Ο Ολυμπιακός έπαιξε μόνο δέκα λεπτά μπάσκετ , συγκεντρωμένος και σωστά προσανατολισμένος. Συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών. Έχασε την μάχη των ριμπάουντ -επιθετικά και αμυντικά- με συντριπτική διαφορά(46 Μπασκόνια , τα 14 επιθετικά -31 Ολυμπιακός με μόλις 6 επιθετικά), μια ομάδα με έφεση στον τομέα αυτό!

Έμεινε επίσης για αρκετά διαστήματα χωρίς να πετύχει καλάθι. , επέτρεψε στους Βάσκους να διανύσουν χιλιόμετρα , να δημιουργήσουν διαφορά με τους ερυθρόλευκους σε ρόλο παρατηρητή!

Από μόνα τους αυτά τα γεγονότα στην ροή ενός παιχνιδιού μπορούν τρόπον τινά να εξηγηθούν. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος ένας άνθρωπος που δεν ψάχνει να βρει δικαιολογίες , ούτε του αρέσει να στρογγυλεύει καταστάσεις , προέταξε την εξήγηση της κατάρρευσης.

Ο Παπανικολάου με την σειρά του , σοβαρότατος και ειλικρινέστατος πάντα στις δηλώσεις έριξε το βάρος στην επόμενη μέρα. «Να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε περισσότερο», τόνισε και δεν έχει άδικο γιατί τα κλαψουρίσματα και τα …τριήμερα δεν ταιριάζουν σε ομάδες κορυφής.

Αλλά το θέμα για μένα προσωπικά είναι άλλο και ως εκ τούτου άλλα περιμένω να ακούσω. Τι συμβαίνει δηλαδή στην ομάδα και σε ένα ματς που όλα κυλούν θετικά , όπως αυτό με την Αρμάνι στο ΣΕΦ σε μια περίοδο την τελευταία να δέχεται 27 πόντους;

Να πηγαίνει μετά από 48 ώρες να παίξει με ένα υποδεέστερο αντίπαλο στο ελληνικό πρωτάθλημα και να χάνει με κατεβασμένα τα χέρια. Σαν να μην μπήκε ποτέ στο γήπεδο. Αναφέρομαι στην παρουσία και όχι στην ήττα.

Τι παθαίνει ο Ολυμπιακός και καταρρέει; Γιατί πραγματικά για κατάρρευση μιλάμε σε όλες σχεδόν τις ήττες, αλλά όχι μόνο σ’αυτές. Δεν είναι δηλαδή ότι η ομάδα δεν αγωνίζεται σύμφωνα με τις δυνατότητες της , πράγμα φυσιολογικό, αλλά μιλάμε για… σβήσιμο, για εξαΰλωση πραγματική και συνολική.

Για εξαΰλωση που έχει να κάνει με όλους τους παίκτες και όλες τις γραμμές της ομάδας! Κανονικό μπλακ άουτ με όλη , μα όλη, την ομάδα στο απόλυτο σκοτάδι.

Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ένας ή δυο παίκτες να βγουν μπροστά, να σώσουν τα κακώς κείμενα, να δώσουν οξυγόνο;

Προσωπικά αυτό θέλω να μου εξηγήσουν στον Ολυμπιακό. Πως γίνεται και όλη η ομάδα μηδενός εξαιρουμένου να κατρακυλά στην άβυσσο , στα τάρταρα , πως γίνεται και όλοι μαζί συγχρονισμένοι πιάνονται χέρι-χέρι και αρχίζουν τον χορό του Ζαλόγγου μέχρι να χαθεί και ο τελευταίος στον γκρεμό.

Δεν λειτουργούν ούτε τα κορμιά αλλά ούτε τα μυαλά. Και μιλάμε για μυαλά γεμάτα εμπειρίες και παραστάσεις. Μυαλά ικανά με την λιγότερη σωματική καταπόνηση να σώσουν καταστάσεις.

Αυτό είναι για μένα το ανησυχητικό και όχι οι ήττες. Οι ήττες είναι κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά ακόμα και σε νίκες η ομάδα παρουσιάσει διαστήματα εκτός από σωματικής και πνευματικής κατάρρευσης.

Στο δεύτερο γύρο με δεδομένη την συσσωρευμένη κούραση θα χρειαστεί να κερδίσεις παιχνίδια με το μυαλό. Μυαλά όμως μαθημένα στο να μην καταρρέουν ακόμα και στις άσχημες βραδιές. Αν πάλι δεν θέλουν να το εξηγήσουν , τουλάχιστον ας το λύσουν.

Γιατί το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί να αποδειχθεί η αχίλλειος πτέρνα της ομάδας.