Ο κορμός λύγισε τα κλαδιά

Για αδρεναλίνη χωρίς όρια, παίξε νόμιμα live στοίχημα. (21+)!

Όταν ένα ντέρμπι γίνεται τόσο νωρίς πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Δεν πρέπει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να ξαφνιαστεί από οτιδήποτε κι αν συμβεί στο παρκέ και διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Είναι τόσο μεγάλος ο βαθμός ανετοιμότητας των ομάδων που μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο ίδιος ο Ολυμπιακός που όδευε προς μια άνετη νίκη χωρίς δυο βασικούς παίκτες του (Σπανούλη και Ρόμπερτς) ήταν αυτός που στο τελευταίο πεντάλεπτο έπαθε vertigo. Και φυσικά ο ίδιος Παναθηναϊκός που έδειχνε να λιώνει σα βούτυρο από τα ξεσπάσματα δυο νεοφερμένων ξένων που δεν φημίζονται για την σκληρότητά τους, του ΜακΛιν και του Τόμπσον, ξαφνικά να μετατρέπεται σε κομπιούτερ με εγκέφαλο τον Νικ Καλάθη, ο οποίος ήταν πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.

Θα μπορούσε κανείς να μίλαγε «για λεπτομέρειες που διαμόρφωσαν το τελικό σκορ» και που «θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν γύρει την πλάστιγγα προς την άλλη πλευρά», αν δεν υπήρχαν κάποια δεδομένα που πείθουν ότι δεν μπορεί να είναι τόσο απλοϊκή κάθε ανάλυση ενός παιχνιδιού.

Ξεκινώντας από το αυτονόητο, να επαναλάβουμε ότι με το «καλημέρα» ο Παναθηναϊκός έκανε ένα μεγάλο βήμα για να εξασφαλίσει την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ανεξάρτητα αν τα τελευταία χρόνια το πλεονέκτημα έδρας δεν έχει αποδειχθεί και τόσο … πλεονέκτημα. Το βασικότερο όμως που κέρδισε, πέρα από την κλασσική αυτοπεποίθηση με την οποία οπλίζεται όποιος επικρατεί σε ένα τέτοιο ντέρμπι, είναι η αίσθηση ότι έχει το ματς του δεύτερου γύρου στην έδρα του και συνεπώς έχει περιθώριο ακόμη και να διορθώσει ένα στραβοπάτημα από αυτά όμως που κανένας από τους δυο «αιώνιους» δεν έκανε πέρυσι. Ούτως ή άλλως για να σιγουρέψει την πρωτιά πάλι τη νίκη θα πρέπει να κυνηγήσει στο ματς της 14ης αγωνιστικής μέσα στο ΟΑΚΑ, γιατί αν χάσει, η διαφορά των 3 πόντων που πήρε στο ΣΕΦ, είναι τόσο μικρή που είναι εύκολο να κινδυνεύσει να ανατραπεί σε μια άσχημη βραδιά.

Από εκεί και πέρα δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός, βρήκε πάλι τον τρόπο να νικάει στο ΣΕΦ και μάλιστα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Τα δυο τελευταία κύπελλα, ουσιαστικά τα πήρε στο Φάληρο. Το τελευταίο πρωτάθλημα και μαζί τα σκήπτρα στο εσωτερικό, πάλι στο Φάληρο τα πήρε, πριν από λίγους μήνες. Και αυτή τη φορά έσπασε μια δυσμενή παράδοση εννέα χρόνων που είχε να φύγει με το ροζ φύλλο από το άντρο του Ολυμπιακού, σε αγώνα της κανονικής περιόδου. Στις τρεις από τις τέσσερις περιπτώσεις άμεσα εμπλεκόμενος είναι ο Τσάβι Πασκουάλ και αυτό δεν μπορεί παρά να του αναγνωριστεί. Ένα το κρατούμενο.

Το δεύτερο, αλλά και βασικότερο κρατούμενο, είναι ότι το συγκεκριμένο ματς το πήρε στο τελευταίο πεντάλεπτο, καλύπτοντας σχετικά άνετα μια διαφορά 9 πόντων με συγκεκριμένους πρωταγωνιστές: τους βασικούς παίκτες στους οποίους στηρίχθηκε και πέρυσι για να καταφέρει όσα κατάφερε. Καλάθη, Ρίβερς, Γκιστ και Σίνγκλετον. Παίκτες που αν μη τι άλλο έχουν αναπτύξει μια στοιχειώδη ομοιογένεια και μπορούν να χαρακτηριστούν «κορμός» κι ας μην είναι ελληνικός. Χωρίς να πάρει την παραμικρή έξτρα ή αναπάντεχη βοήθεια από κάποιον καινούργιο, από έναν «άσο στο μανίκι», για να μην πούμε ότι η περισσότεροι από αυτούς , με εξαίρεση … ενάμιση , ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Ο Ογκουστ, ο Ντενμον, ο Βουγιούκας και ο Γκάμπριελ κινήθηκαν μεταξύ του «μηδέν» και του «μείον». Ο Μήτογλου δεν έπαιξε και ο Παππάς δεν ήταν στη καλύτερη βραδιά του.

Μη μου πείτε λοιπόν ότι δεν καταλάβατε ποιοι ήταν αυτοί οι ….ενάμιση. Ο «μισός» ήταν ο Ματ Λοτζέσκι, ο οποίος αν μη τι άλλο δεν έδειξε ούτε ψαρωμένος, ούτε και φοβισμένος. Έδωσε βοήθειες, δημιούργησε απειλή και έκανε την παλιά του ομάδα να κινητοποιήσει την άμυνά της για να τον προσέχει.

Ο ολόκληρος, ήταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη, μέσα σε αυτά τα 15 λεπτά που χρησιμοποιήθηκε, μετά από τόση ταλαιπωρία (ψυχική και σωματική) που τράβηξε με την απώλεια του πατέρα του και το ταξίδι μετ’ επιστροφής στο Μιλγουόκι, αποδείχθηκε υπερπολύτιμος. Έκανε αυτό για το οποίο (προφανώς) αποκτήθηκε.

Ο διεθνής φόργουορντ ήταν εκείνος πάνω στην αθλητικότητα του οποίου θεμελιώθηκε οποιουδήποτε είδους πιεστική άμυνα, με αλλαγές, που τον έβγαζε να πιέζει και να ωθεί τον Μάντζαρη ή τον Στρέλνιεκς να υποχωρήσουν ακόμη μέχρι το κέντρο του γηπέδου για να μπορέσουν να οργανώσουν τις επιθέσεις, μιας και ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να το κάνουν, με δεδομένες τις απουσίες του Σπανούλη και του Ρόμπερτς.

Αυτό το άνοιγμα της άμυνας σε τόσο μεγάλη έκταση του γηπέδου, το οποίο προσφέρει (κυρίως) ο Θανάσης, όταν ξεκινάει στο «τρία», μπορεί να μην φαίνεται εκείνη τη στιγμή, ή ακόμη να μην έχει πάντα αντίκρισμα στην επίθεση, είναι όμως κομβικό και εξαργυρώνεται σε βάθος χρόνου. Βοηθάει, είτε γιατί διατηρεί φρέσκους κάποιους συμπαίκτες του, τους οποίους προστατεύει και από τη φθορά των φάουλ (βλέπε Ρίβερς),είτε γιατί μαζί με την πίεση του Καλάθη, βγάζει τα συκώτια των απέναντι. Στην προκειμένη περίπτωση του Μάντζαρη και του Στρέλνιεκς οι οποίοι στο τελευταίο πεντάλεπτο δεν πήραν ούτε μία απόφαση με «καθαρό μυαλό». Η κούραση τους είχε θολώσει το βλέμμα κι ας είχε φροντίσει ο Σφαιρόπουλος να τους μοιράσει το χρόνο, ώστε κανένας από τους δυο να μην φτάσει τα σχεδόν 34 λεπτά του Νικ , ο οποίος παρότι (επίσης) προερχόταν από γεμάτο Eurobasket, σου έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να βγάλει, τουλάχιστον ένα ακόμη ημίχρονο χωρίς πρόβλημα να διαβάσει την κατάσταση.

Κάπως έτσι λοιπόν μπορούν να χωριστούν οι πρωταγωνιστές σε εμφανείς και αφανείς.

Και για το τέλος θα επαναλάβω την απορία που, στο παρελθόν με είχε βοηθήσει να σχηματίσω, μια συζήτηση που είχα πριν μερικά χρόνια με τον πολύπειρο Σούλη Μαρκόπουλο: Με την απομάκρυνση του Παπανικολάου στα αποδυτήρια από το προπονητή του, ποιος τιμωρήθηκε περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση: ο Παπανικολάου ή ο Ολυμπιακός; Την ίδια ώρα, οι πράσινοι ξενύχτηδες της Μόσχας είχαν παρκάρει τα ποδήλατά τους στο γκαράζ του σπιτιού τους. Ποιος ξέρει πότε θα τα τους ζητήσει το αφεντικό να τα χρησιμοποιήσουν;