Οι παρθένες του Βοσπόρου

Και κάπως έτσι, τα φτωχόπαιδα της πανέμορφης μικροσκοπικής χώρας που ξεκινάει στους πρόποδες των Άλπεων, βρέxεται από την Αδριατική και καταλήγει στις παρυφές της «μαμάς πατρίδας» που άλλοτε την έπνιγε στη μήτρα της κατέκτησαν τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της και ξόρκισαν τα φαντάσματα του 2007, του 2009, του 2013.

Κανείς ποτέ δε θα ξαναπεί πια τους Σλοβένους ηττοπαθείς και μαλθακούς.

Μπορεί να χρειάστηκαν προπονητή από τη Σερβία και μία ποιοτική μεταγραφή από τις ΗΠΑ, αλλά πήγαν στο Ελσίνκι με τη σιγουριά μεγάλης ομάδας και φεύγουν από την Κωνσταντινούπολη με θράσος χιλίων σουλτάνων.

Ο Ντράγκιτς, ο Πρέπελιτς, ο Ντόντσιτς και οι άλλοι σάρωσαν όποιον βρήκαν στο διάβα τους, καβάλησαν το κύμα, εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες των ανταγωνιστών και κατέκτησαν πανάξια τον τίτλο, όχι με αντάρτικο και κολοκοτρωνέικα, αλλά με ελκυστικό μπάσκετ υψηλότατης ποιότητας που σαγήνευσε και τον τελευταίο ανύποπτο.

Με μία φράση, η Σλοβενία έσωσε το Εurobasket.

Θυμάστε, μήπως, που είπα σε κάποια μπασκετοκουβέντα στο Ελσίνκι, ότι πολλοί τη θεωρούσαν μαύρο άλογο της διοργάνωσης; «Του Ομίλου εννοείς», είπε κάποιος από τους συνομιλητές. «Όχι του Ομίλου, αλλά του Eurobasket ολόκληρου».

Πριν με κατηγορήσετε ότι κάνω τον έξυπνο, προσθέτω ότι ούτε εγώ το πολυπίστευα, ιδίως όταν είδα τη Σλοβενία λίγο αλλοπαρμένη στο ξεκίνημα.

Άρχισα να της δίνω περίσσιες πιθανότητες όταν ήρθαμε στην Κωνσταντινούπολη και μετρήσαμε την ποιότητα των ομάδων του Ελσίνκι σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές.

Η Ισπανία σερνόταν, η Σερβία είχε μετρήσιμο ταβάνι, οι άλλοι δεν γέμιζαν το μάτι κανενός, με εξαίρεση τη Λεττονία που εμετρήθη και ευρέθη ελλιποβαρής απέναντι στη συμμορία του Ντράγκιτς.

Επιπρόσθετα, η Σλοβενία είχε τον καλύτερο προπονητή του τουρνουά. Αυτός ήταν που έκανε τη διαφορά.

Όταν η ομάδα του χρειάστηκε να τρέξει την τελική ευθεία του τελικού δίχως τους δύο αστέρες που αργότερα αναδείχθηκαν μέλη της κορυφαίας πεντάδας (Ντράγκιτς και Ντόντσιτς), πήρε από τον πάγκο κατεύθυνση, λύσεις, περίτεχνα τρικ και κυρίως αυτοπεποίθηση και πίστη.

Πιστεύει κανείς ότι ο Πρέπελιτς, ο Βίντμαρ, ο Μπλάζιτς, ο Μούριτς και οι άλλοι εγνωσμένης (περιορισμένης) αξίας ρολίστες θα έπαιζαν τέτοιο μπάσκετ αν δεν έδινε αέρα στα φτερά τους ο Ιγκόρ Κοκοσκόφ;

Οι ίδιοι οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2017 έλεγαν σε όλους τους τόνους, τις προηγούμενες ημέρες, ότι, όχι, «η φετινή Σλοβενία δεν είναι η καλύτερη όλων των εποχών».

Ήταν γραφτό, να σφραγίσει τον τίτλο, όχι με εξωγήινα κόλπα του Ντράγκιτς, όχι με πιρουέτες βγαλμένες από το αύριο του Ντόντσιτς, αλλά με τους παίκτες που άλλοτε έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι στην πατρίδα τους ως μέτριοι και «λούζερ».

Ναι, και με τον Ράντολφ, τον πρώτο νατουραλιζέ που φόρεσε τα πράσινα σε μεγάλη διοργάνωση. To 2015 είχαν επιλέξει τον Ντάνστον, αλλά δεν πρόφτασαν να φτιάξουν τα χαρτιά του έγκαιρα.

Στο σημείωμα που ακολούθησε το ισοπεδωτικό 92-72 των Σλοβένων επί της Ισπανίας, ομολόγησα τη συμπάθεια που τρέφω σε αυτή τη χώρα, η οποία κρύβει τη λέξη «LOVE», αγάπη, μέσα στο ίδιο της το όνομα.

Τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, θα ήθελα να βρίσκομαι όχι στα ορεινά της αρένας Σινάν Ερντέμ, αλλά στα γεφυράκια του ποταμού Λιουμπλιάνιτσα, να μοιράζομαι τη χαρά των Σλοβένων.

Του ιδιοκτήτη του ταβερνείου που με άφησε λιώμα στο μεθύσι ένα βράδυ με τα σφηνάκια που μου έφερνε με το ωμό κρέας η Σέρβα, ελληνομαθής σύζυγός του.

Του ζευγαριού που καβάλησε το αυτοκίνητο μαζί με ένα νεογέννητο μωρό και δύο σκύλαρους και κουβαλήθηκε αυθημερόν στο Μόναχο για να δει μαζί μου μία συναυλία του Σπρίνγκστην, όταν έμαθε ότι μου περίσσευε ένα εισιτήριο (η Άνα και ο Γιαν το έριξαν κορώνα-γράμματα έξω από το Ολύμπιασταντιον).

Του διανοούμενου βιβλιοπώλη στο Behemoth, που μου μιλάει κάθε φορά για φιλοσοφία και πολιτική και για τον Σαρτρ.

Της γλυκύτατης Σάντα, που μου νοίκιασε ένα στούντιο για το Eurobasket του 2013 στην παλιά πόλη της Λιουμπλιάνα, τη μέρα που δολοφονήθηκε ο Φύσσας.

Tης οικογένειας που μας φιλοξένησε στη φάρμα της, όταν αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στα βουνά. Των κατσαπλιάδων που μοιράζονταν μαζί μου νυχτερινά ποτά στο Κόπερ και στο Μάριμπορ.

Μοιράζομαι τη χαρά τους εξ αποστάσεως και τσουγκρίζω το ποτήρι της σαμπάνιας στην υγεία του Ντράγκιτς, του Πρέπελιτς και των άλλων ηρώων της Κωνσταντινούπολης. Θα βρεθεί άραγε κακεντρεχής να πει ότι δεν το άξιζαν;

Το έμβλημα της Λιουμπλιάνα είναι oι άγριοι μπρούτζινοι δράκοι, που απαθανατίζονται στη γέφυρα Zμάισκι Μοστ, στην παλιά πόλη. Αριστούργημα, λέει, της τέχνης art nouveau, «αρνοβό» που έλεγε η γιαγιά μου η μικρασιάτισσα.

Σύμφωνα με τον θρύλο, οι δράκοι κουνάνε την ουρά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας όταν διασχίζει τη γέφυρα κάποια παρθένα.

Δεν είχαμε εύκαιρη παρθένα την τελευταία φορά που πέρασα από τη Λιουμπλιάνα για να δοκιμάσουμε τα αντανακλαστικά των δρακόντων, αλλά το μπάσκετ της Σλοβενίας έχασε μια για πάντα την παρθενιά του, εδώ, στην Πόλη των θαυμάτων.

«Ντράγκιτς», άλλωστε, σημαίνει «δράκος». Τον βλέπω μπροστά μου να κουνάει πονηρά την ουρά του με το τρόπαιο στα χέρια και του υποκλίνομαι.

Σε εμάς τους μπουχτισμένους από την κυριαρχία των Ισπανών, των Σέρβων και των λοιπών «υπόπτων», ο ΜVP της φετινής διοργάνωσης και οι συνοδοιπόροι του πρόσφεραν ξανά τη χαρά του μπάσκετ.