Άτιμη ράτσα οι Γιούγκοι, αλλά τους λατρεύω!

Συνεχίζουμε να υπάρχουμε με όλες μας τις αισθήσεις όσο ο πιτσιρικάς μέσα μας επιμένει να θυμάται. Γιατί η παιδική ηλικία είναι ο οδηγός και εμείς απλώς συνεπιβάτες στο ταξίδι της ζωής.

Ο Φρόιντ χρόνια πίσω το εξήγησε επιστημονικά και όλοι εμείς το βιώνουμε στην καθημερινότητα μας , άλλοτε ενσυνείδητα και άλλοτε (τις περισσότερες φορές) ασυνείδητα.

Το πιτσιρίκι λοιπόν στα σπλάχνα του μυαλού μας δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό, δεν υπήρξε ποτέ του αντικειμενικό και ούτε θα υπάρξει γιατί λειτουργεί με το συναίσθημα.

Το πιτσιρίκι θέλει να πιστέψει και πιστεύει , θέλει να αγαπήσει και αγαπά, θέλει να δεθεί και δένεται κόμπο μάλιστα , μια μικρή καντιλίτσα σε κάθε λιμάνι που τον έχει οδηγήσει η πυξίδα του συναισθήματος.

Κάθε φορά λοιπόν που σαν ενήλικες τα πράματα μπερδεύονται, ο πιτσιρικάς τρέχει πίσω, βρίσκει το άλμπουμ της ζωής, έρχεται μας συναντά, το ανοίγει διάπλατα μπροστά στα μάτια μας , προσπαθώντας να μας εξηγήσει με αυτόν τρόπο όσα μας φαίνονται ακόμα ανεξήγητα.

Έτσι έκανε και με μένα. Με συνάντησε στον δεύτερο ημιτελικό ανάμεσα στην Σερβία και στην Ρωσία βοηθώντας με να καταλάβω για μια ακόμη φορά πόσο αφόρητο και ανόητο είναι να πρέπει να είσαι αντικειμενικός όταν δεν θέλεις και εξαιτίας βιωμάτων δεν μπορείς.

Γιατί η πρώτη σημαία ξένης χώρας που αντίκρισα μικρός και ρώτησα τι σημαία ήταν αυτή ανήκε σε μια χώρα που το όνομα της μου φάνηκε παράξενο και συνάμα δύσκολο όταν η γιαγιά μου , μού το συλλάβισε για να το εμπεδώσω.

Γιου-γκοσ-λα-βία. Πρέπει να το επανέλαβα από μέσα μου εκατοντάδες φορές ώστε να είμαι έτοιμος να το προφέρω. Και σας εξομολογούμαι ειλικρινά ότι ένοιωσα τεράστια ανατριχίλα και οι μνήμες με τύλιξαν σαν να προσπαθούσαν να με πνίξουν όταν είδα στον κινηματογράφο εκείνη την φοβερή σκηνή στο αριστούργημα του Εμίρ Κουστουρίτσα με τίτλο : Αντεργκράουντ!

Την σκηνή με τον πιτσιρικά χαμένο στους πέντε δρόμους να περιπλανιέται στις στοές με τον πόλεμο γύρω του να λυσσομανά, μέχρι να συναντήσει τους κυανόκρανους. Τι θέλεις μικρέ τον ρώτησαν τι ψάχνεις. Το σπίτι μου τους απάντησε. Και από πού είσαι τον ξαναρώτησαν.

Από την Γιουγκοσλαβία αποκρίθηκε ο μικρός για να εισπράξει την πιο σπαρακτική , την πιο τραυματική απάντηση. «Δεν υπάρχει μικρέ τέτοια χώρα»! Δεν έχω ταυτιστεί άλλη φορά σε τέτοιο βαθμό με ήρωα κινηματογραφικής ταινίας.

Βλέπετε μεγάλωσα στην Άμποτ νούμερο 4 δρόμος κάθετος στην κεντρική λεωφόρο της Βασιλίσσης Όλγας στην Θεσσαλονίκη και η μεγάλη πόρτα απέναντι από την είσοδο της πολυκατοικίας μας , ήταν αυτή του Γιουγκοσλαβικού Προξενείου.

Από την βεράντα του σπιτιού μου είδα για πρώτη φορά μπασκέτα στην αυλή του προξενείου.

Μπασκέτες για να είμαι απόλυτα ειλικρινής . Η μια εκδοχή ήταν αυτή που το καλάθι ήταν εφαρμοσμένο πάνω σε μια ξύλινη βάση χωρίς ταμπλό( την ίδια που συνάντησα στο δημοτικό σχολείο στα τέλη της δεκαετίας του 60 όταν πρωτόπαιξα μπάσκετ ) και η άλλη η κλασική με το ξύλινο ταμπλό και το μαύρο πλαίσιο πάνω από το καλάθι σαν φωτοστέφανο.

Σ’ αυτή την αυλή έπαιξα και διδάχθηκα μπάσκετ από τα παιδιά των υπαλλήλων , αυτοί μου έμαθαν (γιατί το ιντερνετ απουσίαζε) τους παικταράδες της εποχής τους οποίους έτρεχα να δω στην τηλεόραση , σκαρφαλώνοντας στην ταράτσα και γυρνώντας την κεραία βόρεια ώστε η εικόνα από το Βελιγράδι να φτάνει στην μικρή οθόνη στο σαλόνι μας.

Με τέτοια βιώματα μου είναι αδύνατον να μην θαυμάζω τους Σέρβους και να μην μπερδεύομαι κάθε τόσο αποκαλώντας τους Γιουγκοσλάβους. Στο ποδόσφαιρο κάποτε τους αποκαλούσαν Βραζιλιάνους της Ευρώπης- οι παλιότεροι θα το θυμούνται- στο μπάσκετ (kosarka) αυτοδικαίως θεωρούνται οι Αμερικανοί της Γηραιάς Ηπείρου ή του υπόλοιπου πλανήτη.

Χωρίς τους Τεόντοσιτς, Μπιέλιτσα , γεροΣιμόνοβιτς, Μιλουτίνοφ, Γιόκιτς είναι πάντα εκεί. Έπαψαν από το 2002 και μετά να είναι Γιουγκοσλαβία αλλά πάντα πρωταγωνιστούν. Έχασαν τουλάχιστον μια γενιά στον πόλεμο που τους έστησαν οι …άλλοι , κι όμως συνεχίζουν την παραγωγή και μάλιστα υψηλότατου επιπέδου.

Δεν έχουν ομάδες στην πρώτη γραμμή της Ευρωλίγκας αλλά οι παικτάρες φυτρώνουν και ανθίζουν ο ένας μετά τον άλλο. Τους βλέπεις μέσα στο γήπεδο και καμαρώνεις. Καμαρώνεις τα κορμιά , την ευλυγισία, την αλτικότητα , τα μακριά χέρια, την ικανότητα και το στυλ στο σουτ, την αυτοπεποίθηση ,( ο Λουτσιτς πχ που να έπαιζε και σε μεγάλη ομάδα) την προσωπικότητα αλλά κυρίως το μυαλό.

Με το παιχνίδι στους τρείς πόντους διαφορά ο Μπαζάρεβιτς τραβά στον πάγκο τον Μοζγκοβ και ρίχνει τον Βοροντσέβιτς να μαρκάρει το «δόλωμα» Μαράνοβιτς που έχει φέρει από τον πάγκο ο Τζόρτζεβιτς.

Παράλληλα ο Ρώσος κοιτάζει να παίξει με βοήθειες τον Μπογκντάνοβιτς. Πρώτα ο Κβοστόβ και μετά ο Κουρμπάνοφ. Με τους υπόλοιπους Σέρβους ακροβολισμένους με το χέρι στην σκανδάλη σαν ελεύθεροι σκοπευτές ο Μπογκντάνοβιτς έχει διαβάσει την φάση , η μπάλα δεν φτάνει ποτέ στον Μαριάνοβιτς , περνά τον Κβόστοβ σαν σταματημένο και μέχρι να κουνήσει το κορμί του ο Κουρμπάνοφ η μπάλα ερωτοτροπούσε με το διχτάκι! Φιλάκια!

Με τον Κάλινιτς εκτός , με τον Γιόβιτς εκτός και τον Γκούντουριτς εκτός κλίματος. Δεν βαριέσαι; Συμβαίνουν αυτά. Οι υπόλοιποι όμως εκτός από τον Μαριάνοβιτς τον Κούζμιτς τον Μπίρτσεβιτς των ειδικών αποστολών παρέα με τον Στίματς , όλοι οι άλλοι ,ΝΑΙ, μπορούν να παίξουν ανετότατα όλες τις θέσεις από το τον 1 μέχρι το 4.

Να ντριπλάρουν με άνεση, να πασάρουν , να μαρκάρουν , έχουν γρήγορα πόδια, γρήγορο μυαλό, τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο , πηδάνε όλοι για ριμπάουντ, ξέρουν να διαβάζουν το σετ παιχνίδι, σουτάρουν όπως αναπνέουν.

Αυτό είναι το μπάσκετ του σήμερα. Παίκτες για όλες τις θέσεις. Αυτό που δεν έχουμε εμείς. Γι’ αυτό αναρωτιόμουν στο προηγούμενο μπλοκ , μήπως το μπάσκετ μας έχει ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ; Αυτό είναι το βασικό και μετά, αν αυτοί έχουν Μποντιρόγκα στην Ομοσπονδία και εμείς Βασιλακόπουλο.

Εμείς διακρινόμαστε κάθε φορά που οι φουρνιά έχει παίκτες ηγέτες, αυτοί έχουν ΣΧΟΛΗ με ΗΓΕΤΕΣ! Αυτή είναι η διαφορά!

Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει σήμερα , ξέρω όμως ποιος θέλω , το ξέρετε και εσείς πλέον μετά απ’ όλα αυτά που έγραψα! Αναρωτιέμαι όμως τι μπάσκετ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΠΛΑΝΉΤΗ θα βλέπαμε αν αυτές οι δυο ομάδες ήταν μια, γιατί είναι ΜΙΑ!