Το παιδί θαύμα και το βαθύ τραύμα

Ξεμονάχιασα τον Γκόραν Ντράγκιτς για 3-4 λεπτά στον αρένα Χάρτβαλ του Ελσίνκι, την παραμονή του Eurobasket, για να του κάνω δύο ερωτήσεις. Η μία ήταν για την απουσία του Αντετοκούνμπο και δεν έχει πια σημασία. Η άλλη ήταν αυτή που με έτρωγε από τη μέρα που παρακολούθησα την ομάδα του στα πρώτα της φιλικά.

«Μήπως η φετινή Σλοβενία είναι η καλύτερη όλων των εποχών;»

Φάνηκε να ξαφνιάζεται, σαν να άκουγε αυτή την άποψη για πρώτη φορά. Απάντησε ότι θα ήταν ασεβές να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, όταν έχουν περάσει από τα ευρωπαϊκά παρκέ οι ομάδες του Νάχμπαρ, του Σμόντις και του Λόρμπεκ.

Ομολόγησε, όμως, ότι φέτος υπάρχει ταλέντο και δίψα. Και μόλις κατάλαβε ότι είμαι Έλληνας, βάλθηκε να μου μιλάει για το άχτι του.

«Μας στερήσατε το μετάλλιο το 2009 στην Πολωνία, μας γυρίσατε και τον προημιτελικό από το -16 το 2007 στην Ισπανία. Αυτός ο αγώνας μαύρισε την ψυχή των Σλοβένων μπασκετόφιλων».

Ο ίδιος φέρει στο πετσί του στο βαθύ τραύμα της Μαδρίτης, αλλά έχασε λόγω τραυματισμού όλη την τελική φάση στο Κατοβίτσε.

Όταν μας ξαναβρήκε στον δρόμο του, το 2013 στη Λιουμπλιάνα, μας λιάνισε, όπως λιανίζει όποιον περνάει από το διάβα του στο φετινό Εurobasket, μηδέ της Εθνικής μας εξαιρουμένης.

Τουλάχιστον εμείς το παλέψαμε μέχρι την τελευταία φάση και δεν ισοπεδωθήκαμε με 20άρα όπως οι Ισπανοί. Ισως αν είχαν έναν Παπαλουκά και έναν Ζήση…

Είμαι βέβαιος ότι η Πόλη θα κατακλυστεί την Κυριακή από χιλιάδες εκδρομείς με αφετηρία τη Λιουμπλιάνα, το Μάριμπορ και τα θέρετρα της Αδριατικής.

Η Σλοβενία είναι μία πανέμορφη χώρα, ίσως η ομορφότερη της Ευρώπης, που είχε την τύχη να περάσει ξώφαλτσα μέσα σε δύο εβδομάδες τον εμφύλιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Κάθε φορά που την επισκέπτομαι, ευτυχώς συχνά, σκέφτομαι ότι ο λαός της είναι κράμα «Γιούγκων» και «Αυστρογερμανών», αλλά, αντίθετα με τους Κροάτες, έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία από τις δύο νοοτροπίες.

Οι Σλοβένοι είναι ανοιχτόκαρδοι, γλεντζέδες, εξωστρεφείς, αλλά και τακτικοί, μεθοδικοί, οργανωμένοι.

Επίσης λατρεύουν τον αθλητισμό και το μπάσκετ, χωρίς να ενδιαφέροντσι αποκλειστικά για τις νίκες.

Στο Εurobasket του 2013, στήριξαν την ομάδα τους και γέμισαν την αστραφτερή αρένα Στόζιτσε ακόμα και μετά την απογοήτευση του αποκλεισμού από τα ημιτελικά (από τους μετέπειτα πρωταθλητές Γάλλους), μετατρέποντας τον αγώνα για την 5^η-6^η θέση, σε αλησμόνητο πάρτι αποχαιρετισμού.

Δεν ήταν δα πολύ διαφορετική από τη σημερινή η τοτε ομάδα τους. Δεν είχε Ράντολφ, αλλά είχε Νάχμπαρ. Δεν είχε το πηγαίο ταλέντο του Ντόντσιτς, αλλά είχε τον πολυδιάστατο Ζόραν Ντράγκιτς.

Ο Βίντμαρ, ο Μπλάζιτς, ο Μούριτς και φυσικά ο Γκόραν Ντράγκιτς ήταν εκεί, όπως και οι Λάκοβιτς, Μπέγκιτς, Σλόκαρ.

Eντάξει, έχετε δίκαιο. Tίποτε δεν μοιάζει με το παιδί θαύμα που λέγεται Ντόντσιτς. Αυτό το παιδί πρέπει να γεννήθηκε 26 χρονών και να ανακάλυψε το ελιξήριο του χρόνου.

Πηδάει τις χρονιές δύο-δύο, σαν αριστούχος μαθητής. Ξεκίνησε λίγο στραβά το Eurobasket, αλλά σκαρφάλωσε στις επάλξεις από το ματς με την Ελλάδα και μετά και ισοπεδώνει τους πάντες με θράσος χιλίων καρδιναλίων.

Πού ξανακούστηκε στατιστική 11 πόντων, 12 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 0 λαθών σε ημιτελικό Eurobasket απέναντι σε ολόκληρη Ισπανία; Ή μήπως δεν προσέξατε την 27άρα του απέναντι στους Λεττονούς;

Δεν είναι μόνο το πηγαίο ταλέντο του, η ισορροπία δύναμης και φινέτσας ή ο απίθανος συνδυασμός αλεγκρίας και ηρεμίας, αλλά και αυτό το, θηριώδες για τινέιτζερ, κορμί.

Τον βλέπεις με πολιτικά στο ξενοδοχείο των ομάδων και γεμίζουν τα μάτια σου με κρέας. Τον φαντάζεσαι εύκολα με μπέρτα σούπερ ήρωα.

Θα πάει στην Αμερική και θα είναι ήδη έτοιμος σωματικά, αντίθετα π.χ. με τον Αντετοκούνμπο ή με γκαρντ τύπου Γιασικέβιτσιους, Ροντρίγκεθ, Ναβάρο και Τεόντοσιτς.

Δεν είναι ότι ο Ντόντσιτς μπορεί να παίξει (στην Ευρώπη) οποιοαδήποτε θέση από το «1» ως το «4», είναι ότι τις παίζει όλες ταυτόχρονα.

Σε κάποια άλλη ζωή, θα ήταν ο Φάνης Χριστοδούλου. Αλλά δίχως τα τσιγάρα και τα περιττά κιλά.

Μεθαύριο, στο βάθρο του Εurobasket, ο Ντόντσιτς μπορεί να έχει δίπλα του τους Σέρβους και τους Ισπανούς. Βάσει του νόμου, θα μπορούσε να πάρει είτε την ισπανική (λόγω παραμονής στη χώρα) είτε τη σερβική (λόγω καταγωγής) μπασκετική ιθαγένεια.

Επέλεξε τη σλοβενική και το άθλημα τον ευγνωμονεί για αυτή την απόφαση, αφού έφερε μαζί του άνεμο φρεσκάδας και, επιτέλους, κάτι καινούριο.

Εάν ξαφνικά εξαφανιστεί μετά τον τελικό, θα βρίσκεται χειροπόδαρα δεμένος σε κάποιο μπαούλο με προορισμό το Βελιγράδι ή τα γραφεία της ισπανικής Ομοσπονδίας στη Μαδρίτη, όπου ζει.

Η μοναδική λεπτομέρεια που τον κρατάει ακόμη στην Ευρώπη είναι οι ηλικιακοί περιορισμοί του ΝΒΑ. Ειδάλλως θα έφευγε, χθες κιόλας. Ή έστω μεθαύριο.

Για τους επόμενους μήνες, θα βγάζει το ψωμί του στο γήπεδο όπου συντελέστηκε το μιράκολο του 2007 και θα παίζει βιντεοπαιχνίδια τα βράδια ντυμένος με τις πιτζάμες της Ρεάλ.

Έπειτα θα φορέσει την κοστουμιά του, θα πάει στο Αμέρικα, θα πάρει το νούμερο 1 του ντραφτ και αντιός αμίγος.

Η Σλοβενία έχει Σέρβο προπονητή, αλλά ο Ιγκόρ Κοκοσκόφ είναι τόσο Σέρβος όσο ο Ντόντσιτς και ο ...Γκρεγκ Πόποβιτς.

Το γνωστό λόμπι κρατάει εδώ τις αποστάσεις του από τον «Αμερικάνο», ο οποίος ωστόσο παρέδωσε ένα προπονητικό αριστούργημα και οδήγησε τη Σλοβενία στο πρώτο μετάλλιο της ιστορίας της.

Παιδί θαύμα της προπονητικής ο 46χρονος Κοκοσκόφ, άρχισε να κάνει θόρυβο στο ΝΒΑ πριν καλά καλά κλείσει τα 35. Κάτι σαν Ντόντσιτς των πάγκων, αλλά χωρίς τη φωτογένεια.

Από κάποια διαβολική ειρωνεία της τύχης, ήταν ελληνικό χέρι αυτό που άνοιξε τον δρόμο για τον γάμο του Κοκοσκόφ με τη σλοβενική Ομοσπονδία.

Ο Ράσο Νεστέροβιτς και οι συνεργάτες του ήθελαν να κρατήσουν τον Γιούρι Ζντοβτς, αλλά η ΑΕΚ του απαγόρευσε την παράλληλη απασχόληση.

Οι παίκτες του έβαλαν 103 πόντους στη Λεττονία και 92 στην Ισπανία και έκαναν το μάτι να χορταίνει μπάσκετ μέσα στην ξεραϊλα.

Στους δύο ιστορικούς αγώνες με την Ελλάδα, αυτούς που θέλει ο Γκόραν Ντράγκιτς να διαγράψει από τη μνήμη του, ο ίδιος και οι συνοδοιπόροι του πέτυχαν 62+56=118 συνολικά...

Με τρώει το χέρι να γράψω ότι η φετινή Εθνική μας -αν και στα μαύρα της τα χάλια- κόντεψε να τους νικήσει στο Ελσίνκι, αλλά δεν έχει πια σημασία.

Όπως ξέρουμε καλά και θα έπρεπε να θυμόμαστε εξαρχής, τα τουρνουά αρχίζουν στη δεύτερη φάση.