Οι...πεσέτες του Μπέλοφ, τα φώτα του Παπαλουκά και η ντροπή του Μπλατ!

Και να λοιπόν, που η Εθνική αντιμετωπίζει ξανά την πρόκληση ενός αγώνα χωρίς αύριο:

Ελλάδα-Ρωσία αναμετρώνται για 24η φορά στην ιστορία, από τότε που διαμελίσθηκε η Σοβιετική Ένωση και άρχισαν να βγαίνουν οι μπάμπουσκες από την κοιλιά της ματριόσκα: οι δυο ομάδες συναντήθηκαν για πρώτη φορά στις 25 Ιουνίου του 1993 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας όπου στο πλαίσιο του Τουρνουά Ακρόπολις η Εθνική επικράτησε με 108-89 (Γιαννάκης 25, Γαλακτερός 19).

Δέκα επτά ημέρες αργότερα (27 Ιουνίου 1993) στην πρώτη φάση του Eurobasket στην Καρλσρούη οι Ρώσοι, οι οποίοι σε εκείνη την παρθενική αυτόνομη παρουσία τους έφτασαν στον τελικό της διοργάνωσης, επιβλήθηκαν με 84-67 (Γαλακτερός 17, Γιαννάκης 14, Φασούλας 14, Σιγάλας 11).

Στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων και σε εννέα αγώνες το σκορ είναι 6-3 υπέρ των Ρώσων, οι οποίοι μετρούν άλλες δυο νίκες σε ισάριθμα ματς σε Μουντομπάσκετ.

Το όλον 8-3 σε έντεκα επίσημες αναμετρήσεις, ενώ το σκορ στους φιλικούς αγώνες είναι 9-3 υπέρ ημών, μόνο που αυτά τα αποτελέσματα μετρούν μονάχα στο επίπεδο των εντυπώσεων.

Οι Ρώσοι νίκησαν την Εθνική το 1993 στην Καρσρούη με 84-67, το 1997 στον μικρό τελικό της Βαρκελώνης με 97-77, το 2001 στην Αττάλεια με 106-81, το 2007 στη Γρανάδα με 61-53, το 2009 στο Μπίντγκος με 68-65 και το 2011 στο Βίλνιους με 83-67.

Τουτέστιν και οι έξι νίκες τους σημειώθηκαν με άνεση και συνήθως κατέληξαν και σε μεγάλες διαφορές...

Στον αντίποδα η ελληνική ομάδα έχει να επιδείξει τρεις νίκες: με 74-72 στην πρώτη φάση του Eurobasket 1997 στην Τζιρόνα, το 2005 στον προημιτελικό του Βελιγραδίου με 66-61 και την τελευταία στις 5 Σεπτεμβρίου 2013 στο Κόπερ με 80-71 (Καϊμακόγλου 11, Σπανούλης 11).

Από αυτές τις τρεις νίκες η πλέον αξιομνημόνευτη είναι εκείνη που σημειώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2005 στον (καλή ώρα όπως σήμερα) προημιτελικό του Eurobasket στο Βελιγράδι. Η Εθνική προεξάρχοντος του προερχόμενου από τον πάγκο, αλλά σεληνιασμένου Θοδωρή Παπαλουκά (23 πόντοι) ανέτρεψε το σκηνικό, νίκησε τη Ρωσία με 66-61 και άνοιξε το δρόμο προς τον θρόνο!

Τότε ο «Τεό» αγωνιζόταν στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και όταν ρωτήθηκε για την ευκολία με την οποία διέλυσε τη ρωσική άμυνα είχε πει το εξής: «Είναι σαν να μπαίνεις στο σπίτι σου και να το βρίσκεις σκοτεινό, αλλά ξέρεις από πού ανάβουν τα φώτα»!

Δεδομένου ότι ο Παπαλουκάς είχε αρχίσει την καριέρα του από τον Εθνικό Ελληνορώσων, εκείνο το βράδυ αναδείχθηκε όντως σε Τσάρο πασών των Ελλάδων και των Ρωσιών!

Στο πλαίσιο των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων οι απόγονοι του Σεργκέι Μπέλοφ έριξαν στο καναβάτσο την Ελλάδα το 1998 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με 60-48 και το 2010 στην Αγκυρα με 73-69.

Μετά τη νίκη στο Κόπερ η οποία απέβη πύρρεια και μάλιστα υπήρξε η αιτία των μετέπειτα δεινών της Εθνικής (λόγω του τραυματισμού του Σπανούλη πάνω στο πόδι του Αλεξέι Σβεντ) και πριν από τον σημερινό προημιτελικό μεσολάβησε ένας φιλικός αγώνας στις 23 Αυγούστου του 2015 στην Ξάνθη, όπου η ελληνική ομάδα επιβλήθηκε με 80-65 (Μπουρούσης 16, Πρίντεζης 16, Κουφός 14).

Το γαϊτανάκι των μεταξύ μας αγώνων, δεν υπήρξε πάντοτε ειρηνικό, μάλιστα δυο φορές η κατάσταση ξέφυγε εκτός ορίων...

Στις 26 Ιουνίου του 1997 στη Τζιρόνα (74-72), καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς ο συχωρεμένος Σεργκέι Μπέλοφ διαμαρτυρόταν για τη διαιτησία και μάλιστα κάποια στιγμή έβγαλε επιδεικτικά από την τσέπη του ένα μάτσο με ισπανικές πεσέτες!

Δέκα τρία χρόνια αργότερα (2 Σεπτεμβρίου 2010) στην Αγκυρα τα πράγματα εκτραχύνθηκαν ακόμη περισσότερο, ο αγώνας στο πλαίσιο του Μουντομπάσκετ εξελίχθηκε σε «casus belli» στον πλαίσιο του οποίου πλακωθήκαμε με με τον φιλέλληνα και φίλτατο (τότε προπονητή της Ρωσίας) Ντέηβιντ Μπλατ και αλλάξαμε το παρατσούκλι της Εθνικής...

Πράγματι αυτός ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος με τον οποίο κυκλοφόρησε το «Goal News» στις 3 Σεπτεμβρίου του 2010, μετά την επιθυμητή και εντέλει ηθελημένη ήττα που γνώρισε η Εθνική από τη Ρωσία με 73-69, με απώτερο σκοπό να καταλάβει την τρίτη θέση και μέσω της στρατηγικής επιλογής αντιπάλου να αποφύγει τους Αμερικανούς στα σταυρώματα!

Ως γνωστόν, όμως, της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και όχι απλώς γελά, αλλά χαχανίζει: πριν από τον Κέβιν Ντουράντ μας προέκυψαν οι Ισπανοί οι οποίοι μας έριξαν στο καναβάτσο (80-72), μας έστειλαν νωρίς στο σπίτι μας και έβγαλαν σε πρόωρη σύνταξη (από την Εθνική) τον Διαμαντίδη, ενώ οι Ρώσοι ξεπέρασαν το εμπόδιο της Νέας Ζηλανδίας, στη συνέχεια ηττήθηκαν από τους Αμερικανούς και εντέλει κατέλαβαν την έβδομη θέση.

Η λήξη εκείνου του αγώνα βρήκε τις δυο αποστολές σε θέση μάχης, με τον Μπλατ (ο οποίος επίσης θα χαιρόταν εάν έχαναν οι Ρώσοι, και προς αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποίησε τον Ζουκανιένκο και τον Κολέσνικοφ που μέχρι τότε δεν το είχαν ματώσει) να βγαίνει λάβρος και να μας σούρνει τα εξ αμάξης!

«Τι στο διάολο είναι αυτή η άσχημη παρωδία που είδαμε σήμερα;» αναρωτήθηκε κατηγορώντας τον Γιόνας Καζλάουσκας και συλλήβδην την ελληνική ομάδα. «Δούλεψα στον Αρη, σας αγαπώ πολύ και γι’ αυτό νιώθω μεγάλη ντροπή. Εμείς σεβαστήκαμε το παιχνίδι, τη διοργάνωση, τους εαυτούς μας, τον κόσμο και τον αντίπαλο, αλλά η ελληνική ομάδα όλα αυτά τα ποδοπάτησε. Δεν έπαιξε ο Φώτσης, κάποιοι παίκτες εκτελούσαν βολές και πέταγαν επίτηδες την μπάλα στο στεφάνι»...

Τη στιγμή που η Εθνική επέλεγε να σώσει τη λογική της και όχι την... ψυχή της και επωμιζόταν (αλλά δυστυχώς άνευ αντικρίσματος) τη βαριά ευθύνη να υπερασπιστεί την υστεροφημία της ο κόσμος στην Ελλάδα διχαζόταν: άλλοι υπερθεμάτιζαν την επιλογή, άλλοι την αναθεμάτιζαν και επειδή όπως είχε πει κάποτε ο Κλιντ Ιστγουντ, «οι απόψεις είναι σαν τις κωλο...ες, όλοι έχουν από μία», το debate γι’ αυτή την υπόθεση τράβηξε κάμποσες μέρες.