Επίσημη Αγαπημένη: Μια οικογενειακή ιστορία...

Αυτές τις γραμμές επέλεξα -επί τούτου- να τις γράψω μία ημέρα πριν τον αγώνα της Ελλάδας με τη Ρωσία, στον οποίο η «επίσημη αγαπημένη» διεκδικεί ακόμα μία πρόκριση στους 4 του Ευρωμπάσκετ.

Η «επίσημη αγαπημένη». Η ομάδα που έγινε πρότυπο ‘οικογένειας’. Που λατρεύτηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Εκείνη που έμαθε σε μας και τα παιδιά μας το μπάσκετ. Η ομάδα που είναι η αιτία, εγώ και πολλοί συνάδελφοι, να έχουμε τη δυνατότητα να γράφουμε σήμερα αυτές εδώ τις αράδες.

Εδώ και πάρα πολύ καιρό παρατηρώ. Παρατηρώ συμπεριφορές, κινήσεις, χειρισμούς. Δεν έχω εκφράσει την άποψή μου. Απλά παρατηρώ. Συμπεριφορές αθλητών. Δηλώσεις τους πριν από τα ματς στο Ελσίνκι. Μετά από απρόσμενες ήττες. Απουσία διοίκησης. Κείμενα δημοσιογράφων. Αποδοκιμασία του κόσμου, που λογικά έχει απαιτήσεις. Δεν κρίνω αν όλα αυτά γίνονται δίκαια ή άδικα. Η κριτική είναι απαραίτητη για να γινόμαστε καλύτεροι, αφού όμως πρώτα υπάρξει η αυτοκριτική.

Η οικογένεια είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένας δυνατός πυρήνας. Περνάει και περιόδους κρίσης εκτός από χαράς. Τα μέλη της δοκιμάζονται. Θυμώνουν. Τσακώνονται. Και όλα αυτά σε μια προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν. Σε μια προσπάθειά τους να βρουν μια λύση. Να κάνουν το ξεσκαρτάρισμα τους. Να διώξουν τη σκόνη από τον ώμο. Να ξαναπατήσουν στα πόδια τους, να πιαστούν χέρι - χέρι και να προχωρήσουν μπροστά. Να κάνουν μαζί το νέο ξεκίνημα.

Λίγες ημέρες πριν το Ευρωμπάσκετ, η ‘οικογένεια’ δεν είχε ‘πατέρα’. Κι ο ‘παππούς’ είπε πως ο ‘πατέρας’ δεν είναι απαραίτητος, γιατί τα ‘παιδιά’ είναι πολύ ικανά. Στην πορεία έχασε και κάποια πολύ σημαντικά μέλη της, τα οποία επέλεξαν για τους δικούς τους λόγους να απέχουν για λίγο από την ‘οικογένεια’. Το δύσκολο ρόλο του ‘πατέρα’ ανέλαβε κάποιος που αγαπάει βαθιά τα ‘παιδιά, που θέλει να τα βοηθήσει, αλλά ίσως να μην ξέρει τον τρόπο. Λίγες ημέρες μετά, τα ‘παιδιά’ τσακώθηκαν. Οι ‘θείοι’ και οι ‘θείες’ κι άλλοι ‘συγγενείς’ και ‘φίλοι’ άρχισαν να τα ‘μαλώνουν’ και να τα ‘χτυπούν’ με οποιοδήποτε τρόπο με την άνεση της συγγένειας και με την ασφάλεια της απόστασης. Ο ‘παππούς’ αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι την ώρα που καιγόταν. Παρ όλα αυτά η ποιότητά κι ο χαρακτήρας των ‘παιδιών’, τους έσωσε από το ολοκαύτωμα. Όπως και το γεγονός, πως η ‘ιστορία’ και το παρελθόν αυτής της ‘οικογένειας’ είχε δημιουργήσει ισχυρούς χαρακτήρες και γερές βάσεις για να ξεπερνιούνται οι δυσκολίες.

Τα ‘παιδιά’ μεγαλώνουν, και σιγά σιγά πρέπει να είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους. Για τις επιλογές τους. Για τις συμπεριφορές τους.

Η οικογένεια μεγαλώνει, μέλη της φεύγουν, γεννιούνται νέα... Αλλάζει και διαμορφώνεται με την πάροδο των χρόνων. Ωστόσο μία θα πρέπει να παραμένει η σταθερά. Η αγάπη.

Η «επίσημη αγαπημένη» πρέπει να παραμείνει «αγαπημένη» μας ακόμα και στις αποτυχίες. Ακόμα και στα στραβοπατήματα. Ακόμα και στους τσακωμούς. Δεν ‘χωρίζουμε’ την «αγαπημένη» μας στα δύσκολα. Στα δύσκολα τη στηρίζουμε. Για να έχουμε το δικαίωμα να χαρούμε μαζί της και στα όμορφα. Για να έχουμε κι εμείς ένα μικρό, ελάχιστο μερίδιο στις επιτυχίες της.

Καλή επιτυχία. Επίσημα και ανεπίσημα, παραμένεις η αγαπημένη μου!