Η δήλωση Μπουρούση επιβεβαιώνει το μυστήριο!

Αν γνωρίζαμε, όχι απαραίτητα σε απόλυτο, αλλά σε σημαντικό βαθμό, τι ομάδα έχουμε, θα ήμασταν σε θέση να προχωρήσουμε σε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση όσον αφορά το παιχνίδι με την Λιθουανία.

Επίσης δεν είναι υπερβολή να γράψουμε με βάση τις προσλαμβάνουσες από το τουρνουά ότι γνωρίζουμε καλύτερα την ομάδα Λιθουανία, από την δικιά μας.

Δεν αναφέρομαι στους παίκτες, αλλά στο σύνολο. Τις δυνατότητες των παικτών μας λίγο έως πολύ - γιατί πάντα καραδοκούν εκπλήξεις - τις γνωρίζουμε.

Μας έχουν συστηθεί πολλάκις με τα καλά τους και τα στραβά τους μέσα από τις ομάδες τους σε παιχνίδια όχι μόνο υψηλού επιπέδου αλλά και ειδικών συνθηκών.

Έτσι αναγνωρίζουμε, χωρίς καμία διάθεση αμφισβήτησης, ότι οι εμπειρίες και οι παραστάσεις δεν απουσιάζουν από την διαδρομή των παικτών.

Αλλά η Εθνική είναι μια άλλη ομάδα. Κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ένα σύνολο στο οποίο ο χρόνος ενσωμάτωσης κάθε παίκτη είναι σύντομος και δεν συγκρίνεται με τον χρόνο που έχουν στην διάθεση τους οι αθλητές στις ομάδες τους. Ο χρόνος πιέζει αφόρητα και τα αποτελέσματα πρέπει να φανούν άμεσα.

Μετά είναι οι ρόλοι. Στους συλλόγους η διανομή είναι πολύ συγκεκριμένη και αυστηρή. Στη Εθνική οι παίκτες καλούνται να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριο τους. Κι αυτό, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις απουσιάζουν τα πρόσωπα εκείνα που στις ομάδες δίνουν λύσεις και ως εκ τούτου το βάρος της συγκεκριμένης αποστολής πέφτει σ’ αυτούς.

Όπως και οι χρόνοι συμμετοχής αλλά και οι ευκαιρίες είναι συνήθως περισσότερες απ’ αυτές που έχουν στις ομάδες τους.

Και επειδή έχει γίνει πολύ κουβέντα για το γεγονός ότι από την Εθνική λείπει ο ηγέτης, δεν διαφωνώ, αλλά κάθε Εθνική δεν έχει ανάγκη μόνο από έναν ηγέτη αλλά από πολλούς μικρούς ηγέτες.

Μικρούς ηγέτες με προσωπικότητα και χαρακτήρα. Μόνο έτσι διατηρεί στο ακέραιο τις πιθανότητες να ταξιδέψει μακριά. Ξεκινούν από μικροί και κάποιοι... μεγαλώνουν!

Ανατρέξτε σε προηγούμενα πετυχημένα ρόστερ της Εθνικής και θα βρείτε πολλούς απ’ αυτούς.

Ο ηγέτης - προσωπικότητα χρειάζεται και κανείς δεν αμφισβητεί τον ρόλο του σε μια ομάδα. Αλλά μόνος του δεν φτάνει.

Πέρασαν οι εποχές που ένας παίκτης σχεδόν μόνος του έπαιρνε το κύπελλο και τα μετάλλια στο σπίτι του.

Η Εθνική αυτή μπορεί να βγάλει ένα και περισσότερους ηγέτες. Υπάρχουν παιδιά που συνδυάζουν προσωπικότητα ταλέντο και χαρακτήρα.

Αλλά αν ο ηγέτης θα πρέπει να είναι από ένα μέταλλο διαφορετικό γεγονός που τον κάνει να ξεχωρίζει αμέσως, το μέταλλο αυτό θα πρέπει να δοκιμαστεί για να γίνει σκληρό σαν ατσάλι.

Η Εθνική βρίσκεται στο στάδιο όπου εκτός από την αναζήτηση του ηγέτη - ενός ή και περισσότερους - κυρίως αναζητά συγχρόνως την αγωνιστική της ταυτότητα μέσα από την χημεία του συνόλου.

Για όλα αυτά λοιπόν δεν είμαστε σε θέση να πούμε τι Εθνική περιμένουμε να δούμε με την Λιθουανία.

Το τετριμμένο θα ήταν να γράψουμε ότι περιμένουμε να δούμε το καλό της πρόσωπο.

Εγώ θα γράψω ότι περιμένω να συστηθεί επιτέλους με το κοινό της.

Να καταλάβουμε τι μπάσκετ θέλει να παίξει, ποια η στρατηγική και η φιλοσοφία της. Που πατά και που στηρίζεται.

Οι απαντήσεις θα πρέπει να δοθούν από το σύνολο και όχι από μεμονωμένες επιδόσεις κάποιων παικτών.

Μετά το παιχνίδι με την Σλοβενία έγραφα ότι η ομάδα αυτή δεν με... ψήνει αν και θέλω.

Και το θέλω πηγαίνει στο γεγονός ότι γνωρίζω από πρώτο χέρι τις δυνατότητες των παικτών. Το ζητούμενο όμως είναι το δέσιμο μεταξύ τους.

Τα δυο παιχνίδια που μεσολάβησαν δεν με… έψησαν.

Η επιστροφή όμως της χαμένης αυτοπεποίθησης σε παίκτες κλειδιά, όπως ο Σλούκας και ο Καλάθης και η σοβαρή προσπάθεια να δέσουμε σαν σύνολο άνοιξαν μια χαραμάδα φωτός στο γκρίζο τοπίο.

Παροδικά φαινόμενα; Αυτό περιμένω να δω και μάλιστα σε παιχνίδι δίχως αύριο.

Γιατί η Λιθουανία έχει Κουζμίνσκας από την Νέα Υόρκη, έχει το θεριό τον Βαλαντσιούνας από το Τορόντο αλλά ΜΟΝΟ ένα πλεί μέικερ στην σύνθεση της με υψηλές προδιαγραφές.

Τον Καλνιέτις, όσο τρόμο μπορεί να προξενήσει ο Μάντας από το Μεδιόλανον.

Το παιχνίδι γι’ αυτούς θα πάει στο ζωγραφιστό γιατί εκεί είναι η τεράστια δύναμη τους αλλά αν πάει χωρίς δημιουργία τότε τα πράματα θα είναι πιο εύκολα για εμάς.

Με ένα παίκτη μόνο στην δημιουργία δύσκολα μια ομάδα αποκτά ρεπερτόριο στην επίθεση. Και αν μάλιστα τον περιορίσουμε γιατί έχουμε τους παίκτες να το κάνουν - δεν μιλάμε για παικταρά - και τον σημαδέψουμε σε άμυνα και επίθεση τότε έχουμε κάθε λόγο να ελπίζουμε ότι θα φέρουμε το ματς στα δικά μας χωρικά ύδατα.

Όπως επίσης οι ελπίδες μας θα μεγαλώσουν αν χτυπήσουμε στο ένας εναντίον ενός γιατί έχουμε τους παίκτες που μπορούν να ανταποκριθούν.

Πολύ υψηλό το ποσοστό των Λιθουανών στα δίποντα (59,3%) που καταγράφει τις πραγματικές τους δυνατότητες των παικτών.

Ένα μυστήριο το δικό μας ποσοστό στα δίποντα και στα τρίποντα.

Ένα μυστήριο οι επιδόσεις μας στην άμυνα με ή χωρίς βοήθειες, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητες των παικτών μας.

Ένα μυστήριο οι επιδόσεις μας στα ριμπάουντ κοντινά ή μακρινά.

Ένα μυστήριο το παιχνίδι μας στο ανοιχτό γήπεδο το οποίο θα χρειαστούμε με τους Λιθουανούς.

Ένα μυστήριο οι πόντοι μας από τις δεύτερες ευκαιρίες, οι οποίες θα μετρήσουν στο παιχνίδι, όπως και ο γρήγορες επιστροφές στις οποίες πονάμε, ενώ λογικά δεν θα έπρεπε να έχουμε πρόβλημα γιατί υπάρχουν πολλά γρήγορα πόδια.

Μυστήριο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα στο γήπεδο.

Γιατί η δήλωση του Μπουρούσαρου όλα αυτά τα μυστήρια περικλείει και φωτογραφίζει βάζοντας πρώτο και καλύτερο τον εαυτό του.

Γιατί ποτέ του ο μάγκας δεν κρύφτηκε και πάντα έμπαινε μπροστά!

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν δηλαδή να γνωρίζουμε τις δυνατότητες της αντιπάλου ομάδας και από την Εθνική μας να γνωρίζουμε μόνο τις αδυναμίες της.