Σε απογοητεύει όποιος πρώτα σε γοητεύει!

Είναι ξεκάθαρο ότι η κατάσταση για την Εθνική , αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι ζόρικη. Τόσο εξαιτίας της συνολικής της εικόνας μέσα κι έξω από το γήπεδο, όσο κι από πλευράς αποτελεσμάτων και προοπτικής. Δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της , αλλά αισθάνομαι ότι και κανείς δεν την βοηθάει να μακιγιάρει τις αδυναμίες της, υπερτονίζοντας τα όποια πλεονεκτήματά της.

Με άλλα λόγια, είναι μια ομάδα στριμωγμένη στα σχοινιά, από κάθε άποψη. Την εντύπωση αυτή ενίσχυσε και η δέσμευση του Ομοσπονδιακού τεχνικού Κώστα Μίσσα «να μιλήσω για όλα όσα έχουν συμβεί μετά το τέλος του Eurobasket. Ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και μαζί το δικαίωμα να την εκφράσει όταν κρίνει ο ίδιος ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Οι υπόλοιποι, μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες, ή να δώσουμε ερμηνείες με βάση αυτά του ξέρουμε (γιατί δεν τα ξέρουμε όλα). Για να είμαστε ειλικρινείς και επειδή, λίγο ως πολύ, παρακολουθούμε την ίδια πραγματικότητα, ο 64χρονος τεχνικός είναι αυτή τη στιγμή ο πιο πρόχειρος για να τοποθετηθεί στο έδρανο του φταίχτη. Δεν πρέπει να το παίρνει τοις μετρητοίς. Για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη του φράση: είναι μια συνηθισμένη διαδικασία σε αυτές τις περιπτώσεις, την οποία έχουν περάσει όλοι οι προκάτοχοί του.

Το πόσο «στριμωγμένη στα σχοινιά» είναι η ομάδα το αντιλαμβάνεται κανείς από δυο βασικά δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να ψάχνουμε και να κρατάμε «τα θετικά διαστήματα» ή στοιχεία» στα ματς που τελικά, με την έναν ή τον άλλο τρόπο , τα χάσαμε. Σα να ψάχνουμε μια αχτίδα ελπίδας. Το δεύτερο ότι ήταν σα να ζούσαμε ένα δράμα παρακολουθώντας την Πολωνία να ετοιμάζεται να σοκάρει την Φινλανδία και στο τέλος πανηγυρίσαμε λες και νικήσαμε εμείς όταν ο τρομερός 20χρονος Μάρκανεν και η παρέα του κατάφεραν να ανατρέψουν την κατάσταση και να επικρατήσουν στην δεύτερη παράταση. Ήταν μια έμμεση ομολογία ότι δεν νιώθαμε τόσο σίγουροι ότι η δική μας ομάδα είναι δεδομένο ότι θα μπει και θα νικήσει τόσο τους οικοδεσπότες, όσο και τους Πολωνούς για να «καθαρίσει» την πρόκριση χωρίς να ανησυχεί συνδυασμούς άλλων αποτελεσμάτων. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και με δεδομένο ότι η Ελλάδα παίζει με τους Φινλανδούς στο τελευταίο ματς της ημέρας, το μόνο που μας αρκεί είναι οι Γάλλοι να νικήσουν τους Πολωνούς ώστε να έχουμε το περιθώριο ακόμη μιας ήττας από την Φινλανδία και την ευκαιρία να πάμε να παίξουμε την τελευταία αγωνιστική στα ίσια την πρόκριση σε έναν «τελικό» με την Πολωνία. Εννοείται ότι αν και τότε δεν τα καταφέρουμε, δεν νομίζω ότι θα βγει κανείς να πει ότι αξίζαμε να βρεθούμε στην Κωνσταντινούπολη για να διεκδικήσουμε ό,τι καλύτερο στην ιδιαίτερη διαδικασία των νοκ άουτ αγώνων.Έτσι απερίσπαστοι θα ξεκινήσουμε την απόδοση ευθυνών.

Πιστοί λοιπόν στην κλασσική πλέον φράση του συχωρεμένου Μάκη Δενδρινού που όταν έπαιζε τάβλι επέμενε ότι «πρώτα σώζεις την παρτίδα και μετά πας να την πάρεις διπλή», ας συγκεντρωθούμε στον minimum στόχο που είναι η πρόκριση στους «16» της Πόλης και ας αφήσουμε τα σενάρια των ευνοϊκών ή μπελαλίδικων διασταυρώσεων. Ας συνεχίζουμε εμείς με το καλό και μετά έχει ο θεός. Ας μην ξεχνάμε πως την φυσιογνωμία των νοκ άουτ, την έχουμε νιώσει στο πετσί μας τα τελευταία χρόνια, μόνο από την ανάποδη: πηγαίναμε αήττητοι και στο πρώτο αποχαιρετάγαμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στον τρόπο που ειδικά εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε τα πράγματα –και όχι μόνο τον Αθλητισμό- η νίκη καθαγιάζει τα πάντα. Η ήττα ενοχοποιεί τα πάντα.

Επιμένω ότι δεν είναι το ζητούμενο ποια είναι η αγωνιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Είναι και ζήτημα παιδείας, κοινωνικής και αθλητικής, όπως είδαμε με την περίπτωση της αδύναμης Ισλανδίας. Ή από τον τρόπο που οι Φινλανδοί έχουν αποδεχθεί και έχουν παραδώσει τη σκυτάλη του ηγέτη της πολύ συμπαγούς ομάδας τους στον 20χρονος Μάρκανεν. Δεν ισχυρίζομαι ότι μπασκετικά και ως παράδοση και ως δυναμική το όνειρό μας είναι να γίνουμε Ισλανδία ή Φινλανδία, αλλά μπορώ να πως με το θάρρος της προσωπικής μου γνώμης, με την οποία δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς ότι η φετινή Εθνική δεν με έχει απογοητεύσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι για να σε απογοητεύσει κάποιος, σημαίνει ότι πρώτα σε έχει γοητεύσει. Και κάτι τέτοιο, ως τώρα, δεν έχει συμβεί.