Οι φουστανέλες είναι για τα μουσεία!

Μακράν τα πιο αμήχανα, γι' αυτό και διπλωματικά, αλλά και πονηρά κομμάτια είναι εκείνα που γράφονται πριν ξεκινήσει κάθε μεγάλη διοργάνωση. Είτε συλλόγων, πολύ περισσότερο της Εθνικής. Η εξήγηση είναι προφανής: από τη μία η απαίτηση του κοινού (αλλά και της δικής σου ματαιοδοξίας) να γίνεις «προφήτης» και από την άλλη οι εσωτερικές διεργασίες. Μπλέκεται η επιθυμία να πάει καλά η ομάδα, η ελπίδα ότι θα τα καταφέρει, ο φόβος ότι μπορεί και όχι, τα απτά δείγματα της προετοιμασίας αλλά και η εμπειρία που θυμίζει παζλ πολλών και μεγάλων διαψεύσεων. Κάπου εκεί μπαίνει, όσο χωράει και το επίπεδο επάρκειας του καθενός, το οποίο μπορεί να αξιολογηθεί από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί.

Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν διάφορες κατηγορίες: οι θαρραλέοι που λένε τη γνώμη τους, ή κάνουν την μαντεψιά τους, περισσότερο από ένστικτο και λιγότερο από γνώση και ό,τι κάτσει και οι πιο «πονηροί» καταφεύγουν σε χρησμούς στους οποίους ψάχνεις να βρεις το κόμμα. Δηλαδή εκείνοι που αν το καλοεξετάσεις κυμαίνονται στη συχνότητα: κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις.

Θυμάμαι άρθρα σπουδαίων και καταρτισμένων δημοσιογράφων που έγραφαν πάνω-κάτω: «έτσι όπως είμαστε θα αποτύχουμε, εκτός αν διορθώσουμε το «άλφα» το «βήτα» το «γάμα»». Η εξέλιξη ήταν προβλέψιμη. Εάν η ομάδα αποτύγχανε, καμάρωναν ότι το είχαν προβλέψει. Αν η ομάδα έκανε το «μπαμ» πάλι καμάρωναν γιατί αισθάνονταν δικαιωμένοι: «δεν σας έλεγα ότι για να επιτύχουμε θα έπρεπε να διορθώσουμε το «άλφα», το «βήτα», το «γάμα»; Με διάβασαν , το διόρθωσαν και ιδού το αποτέλεσμα» Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.

Η πιο σπάνια(κατηγορία) είναι εκείνοι που θα καταθέσουν την άποψή τους και μετά, αν πέσουν έξω, έχουν το θάρρος να ζητήσουν «συγνώμη» από τον προπονητή ή από τους παίκτες (συνολικά ή μεμονωμένα).

Η προσωπική μου, ειλικρινής, άποψη, είναι ότι ο δημοσιογράφος δεν γράφει την αλήθεια. Γράφει αυτά που ξέρει (σε επίπεδο πληροφορίας) ή γνωρίζει (σε επίπεδο γνώσης). Κάπου εδώ μπαίνουν δυο παράμετροι: η μία λέει πως «όσα περισσότερα γνωρίζεις για το παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο, τόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι κατηγορηματικός και απόλυτος». Και η άλλη είναι ότι ο «ειδικός είναι εκείνος που μπορεί να ξεχωρίσει το ουσιώδες από το επουσιώδες».

Το βέβαιο είναι ότι η Εθνική, κίνησε για το φετινό Eurobasket κρατώντας μικρό καλάθι. Προφανώς γιατί η προετοιμασία, όποτε κι αν ο καθένας τοποθετεί το σημείο εκκίνησής της, κύλησε δύσκολα. Η καθυστέρηση επιλογής προπονητή, η αναταραχή και τελικά η απουσία του Γιάννη, κάποιες άσχημες εμφανίσεις, οι εσωτερικές αναταραχές και πάει λέγοντας. Κάπου εδώ βρίσκεται το πιο βασικό ζητούμενο: το στοίχημα κάθε αντιξοότητας είναι να γίνει ευκαιρία. Το ίδιο δεν λέμε για την κρίση της χώρας με τα μνημόνια;

Όταν τα πράγματα δεν κινούνται «by the book” το οποίο φυσικά για να δημιουργηθεί και να τηρηθεί προϋποθέτει να έχουν ξοδευτεί πολλές εργατοώρες, είναι το χρονικό σημείο στο οποίο συνήθως αναδεικνύονται οι ηγέτες. Αυτοί που θα μπουν μπροστά και θα διατυπώσουν (στο παρκέ και στ’ αποδυτήρια) με σαφήνεια ό,τι η ομάδα προσπαθεί να εκφράσει άναρθρα. Και ο ηγέτης τις περισσότερες φορές είναι εκείνος που προκύπτει αβίαστα. Όχι ντε και καλά, όχι με το ζόρι, επειδή είναι ο προπονητής, ο αρχηγός ο πλέι μέικερ.

Αυτό το Eurobasket είναι επίσης ευκαιρία γιατί υπάρχουν πολλοί και μεγάλοι απόντες, σχεδόν σε όλες τις ομάδες. Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε μπελάδες. Το πιο σημαντικό, θα είναι να καταφέρουμε να πάρουμε στο τέλος την θέση που μας αξίζει. Όχι πως θα μας χαλάσει να είναι και κάτι παραπάνω. Το παν είναι να πάμε όπου είναι να πάμε μέσα από αυτό που είμαστε και όχι μέσα από αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, δηλαδή με αυτό που φαντασιωνόμαστε για το μέγεθός μας.

Θα το πω πιο απλά, γιατί είναι σα να βλέπω μπροστά μου τους πρώτους (απωθητικούς προς εμέ) τίτλους μετά από μια μεγάλη νίκη: «Μάγκες…». Είναι το σύνδρομο του έλληνα ότι αποκλείεται να έχει πετύχει κάτι γιατί απλά έκανε καλύτερα την δουλειά από τον αντίπαλο ή έχασε, γιατί συνέβη το αντίθετο. Λοιπόν, μάγκες, όταν νικήσαμε τις ΗΠΑ στη Σαϊτάμα, δεν τις νικήσαμε γιατί ήμασταν «μάγκες», αλλά γιατί τους νικήσαμε στο μπάσκετ. Σε όλους τους τομείς. Αν θυμάμαι καλά, φοράγαμε κανονικές εμφανίσεις και όχι … φουστανέλες. Αφήστε τις φουστανέλες ως μέρος της λαογραφικής παράδοσης. Είναι στα μουσεία και εκφράζουν την ιστορία ενός λαού.