Της Ελλάδας δεν της αξίζουν οι Αντετοκούνμπο

Αποφεύγω να γράφω συχνά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τη δράση που αναπτύσσει εδώ στην Ελλάδα. Το κάνω κυρίως από φόβο και ανησυχία ότι όλοι εμείς, τα media, που συμμετέχουμε στο πανηγύρι του, μπορεί να κάνουμε “ζημιά” σε αυτό το παιδί, δηλαδή να “κουράσουμε” ένα μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνεται και κάπως έτσι να αρχίσει αυτό, το κοινό, να του δίνει λιγότερη σημασία όταν μιλά εκτός παρκέ αυτό το παιδί. Κι είναι αλήθεια ότι τον τελευταίο καιρό έπιανα τον εαυτό μου να ανησυχεί με την ενόχληση που διαισθανόμουν ότι υπήρχε γύρω μου, στον κοινωνικό μου κύκλο, λόγω της υπερέκθεσης του Αντετοκούνμπο στην Ελλάδα. Η μία διαφήμιση πίσω από την άλλη, η μια ενέργεια πίσω από την άλλη, το ένα σποτ πίσω από το άλλο, ο Γιάννης έχει φτάσει να είναι παντού. Αρχισα να καταλαβαίνω και να συναισθάνομαι τον κίνδυνο να πληρώσει αυτό το παιδί όλη αυτή την πρεμούρα ανθρώπων που είναι γύρω του και συνεργάζονται μαζί του να εκμεταλλευτούν τη λάμψη του και να εξαργυρώσουν την επαγγελματική σχέση μαζί του. Φοβάμαι και ανησυχώ, και φυσικά όχι για τον Αντετοκούνμπο, αλλά για την Ελλάδα. Φοβάμαι δηλαδή την πιθανότητα να φτάσει στον Γιάννη Αντετοκούνμπο ο εκνευρισμός μιας μερίδας των Ελλήνων που μπορεί να φτάσουν να ενοχλούνται από την υπερπροβολή του, διότι ακριβώς εκεί είναι που ελλοχεύει ο κίνδυνος να φτάσει αυτό το παιδί στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσει να ασχολείται τόσο με την Ελλάδα.

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Η Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Ολα τα παραπάνω όμως δεν κατάφεραν να με εμποδίσουν και να με σταματήσουν από το σημερινό σημείωμα όταν κάθισα να δω το βίντεο της κουβέντας που είχαν στη σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια τομέα Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση, προκειμένου να προβάλουν την μεταξύ τους σύμπραξη για να βοηθήσουν ένα νέο παιδί, που το έχει ανάγκη, να σπουδάσει και να πάρει μια ευκαιρία να αλλάξει ζωή. Αν δεν έχεις δει αυτή την κουβέντα, με όλη μου την καρδιά σε ενθαρρύνω να το κάνεις, να δώσεις περίπου 50' λεπτά από τη ζωή σου σε ένα βίντεο που θα κάνει καλό στην ψυχή και το μυαλό σου. Εαν μάλιστα έχεις παιδιά κοντά ή πάνω στην εφηβεία, κάν' τους το δώρο να το δείτε μαζί και να κουβεντιάσετε εκ των υστέρων πάνω στα όσα ακούσατε.

Εχω ξαναγράψει την πεποίθησή μου ότι αυτή την αγάπη και αυτόν τον σεβασμό που βγάζουν αυτά τα δύο παιδιά για την Ελλάδα η σημερινή Ελλάδα δεν τα αξίζει. Διότι η Ελλάδα, ως Κράτος, δεν τα αγάπησε και δεν τα σεβάστηκε αυτά τα παιδιά μέχρι την ημέρα που αντιλήφθηκε ότι είχε μια ευκαιρία να φωτογραφηθεί με έναν επόμενο μεγάλο σταρ του ΝΒΑ. Μέχρι τότε δεν τα αναγνώριζε, δεν τους έδινε διαβατήριο, δεν τους επέτρεπε να ζήσουν μια φυσιολογική ελληνική ζωή. Αυτή η Ελλάδα, ως κράτος, συνεχίζει να ταλαιπωρεί αφάνταστα τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στα εδάφη της ή έχουν περάσει εδώ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Και φυσικά το πρόβλημα αυτό δεν έχει μόνο αυτή τη διάσταση. Το ίδιο κακό με το Κράτος κάνει σε αυτά τα παιδιά, που δεν είχαν την τύχη να έχουν το μπόι και το ταλέντο του Γιάννη και του Θανάση, και ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που συμπεριφέρεται ρατσιστικά.

Στο προηγούμενο σημείωμά μου είχα δώσει μια εξήγηση αυτής της αγάπης του Γιάννη και του Θανάση προς την Ελλάδα, την οποία επιβεβαιώνουν σε ένα κομμάτι αυτής της συζήτησης που έκαναν στην Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, την οποία σε προτρέπω να παρακολουθήσεις. Δεν έχει νόημα να μπω σε βαθύτερη ανάλυση. Αυτή κουβέντα όμως λειτούργησε στο μυαλό μου ως υπενθύμιση της διαπίστωσης ότι η Ελλάδα, που δεν τα βοήθησε συνειδητά αυτά τα παιδιά, τον Γιάννη και τον Θανάση, ακριβώς επειδή δεν τα βοήθησε συνειδητά δεν ξέρει σήμερα τι να κάνει και πώς να το κάνει προκειμένου να τα εκμεταλλευτεί σωστά ώστε αυτά να τη βοηθήσουν να πάει μπροστά ως κοινωνία. Αυτά τα παιδιά λαχταρούν να βοηθήσουν την Ελλάδα και η Ελλάδα δεν ξέρει πώς να αξιοποιήσει τη βοήθειά τους. Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να έχουν γίνει σημαιοφόροι στην προσπάθεια μιας χώρας να εξαφανίσει τον ρατσισμό. Θα έπρεπε να τα έχει βάλει μπροστάρηδες στην προσπάθειά της να κάνει, επιτέλους, μια νέα, σωστή αρχή στη σχέση της με τους μετανάστες πρώτης, δεύτερης, τρίτης, τέταρτης γενιάς. Θα έπρεπε να έχει χτίσει επάνω στις γερές πλάτες τους ένα σχέδιο για να φτάσει στην ημέρα που θα ζει, ως χώρα, όχι απλώς μονοιασμένη με τους μετανάστες της αλλά αδελφωμένη. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως συνδετικός κρίκος προκειμένου να φτιάξει επιτέλους η Ελλάδα μια αλυσίδα που θα ενώσει τους πολίτες της και θα πάψει επιτέλους να αλυσοδένει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, τους Ελληνες που είναι παιδιά μεταναστών.

Η Ελλάδα έχει την τύχη να είναι και να αισθάνεται γιος της ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, δηλαδή ένας σταρ του ΝΒΑ που έχει προοπτικές να γίνει ο καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ. Η Ελλάδα έχει την τύχη να είναι και να αισθάνεται γιος της ένας μπασκετμπολίστας που καθημερινά μεγαλώνει τόσο που σύντομα θα είναι σταρ με ακτινοβολία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το “Γιάννης Αντετοκούνμπο” εξελίσσεται στο μεγαλύτερο brand name ελληνικής προέλευσης. Αυτό φαίνεται ότι γίνεται, ότι θα γίνει αυτό το παιδί, ο πιο γνωστός Ελληνας στη σύγχρονη ιστορία. Ακριβώς όμως επειδή η Ελλάδα δεν το αισθανόταν παιδί της τον Γιάννη μέχρι την ημέρα που ήρθε το ΝΒΑ στη ζωή του, σήμερα τον κοιτάζει αμήχανα και δεν ξέρει πώς να εκμεταλλευτεί αυτό το ανεκτίμητο δώρο που της κάνει, την αγάπη του και την επιθυμία του για κοινωνική προσφορά.

Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις με αντίστοιχα παραδείγματα χωρών που εκμεταλλεύτηκαν τους σταρ αθλητές που γέννησαν και βοηθήθηκαν κοινωνικά, αλλά δεν έχει νόημα να σας κουράσω, δεν έχει νόημα να επιχειρήσω να τεκμηριώσω το αυτονόητο.

Είμαι βέβαιος ότι ο Γιάννης και ο Θανάσης θα συνεχίσουν να νιώθουν έτσι για τους Ελληνες, και ότι θα συνεχίσουν να βοηθούν ανθρώπους και να δίνουν ευκαιρίες σε παιδιά. Υποκλίνομαι στην προσπάθειά τους και τους γράφω ένα “ευχαριστώ”. Την ίδια στιγμή όμως που χαίρομαι και γεμίζω κουράγιο από το χαμόγελο και την προσπάθεια αυτών των παιδιών, με πνίγουν τα “γαμώτο” που γεννά ο συνειρμός: γιατί ρε γαμώτο να μην είμαστε μια κανονική χώρα, με κανονικό Κράτος, για να εκμεταλλευτούμε, με την καλή έννοια, αυτά τα παιδιά και να αξιοποιήσουμε τη βοήθεια που μας δίνουν προκειμένου, επιτέλους, να αλλάξουμε, και να γίνουμε όλοι πολίτες της ίδιας, κανονικής χώρας;