Το «όχι» που έγινε «ναι»

Κορκ Σίτι - Λίμερικ με επιστροφή, αν καταλογιστεί πέναλτι (21+).

O Γιάννης Μπουρούσης ξύπνησε το πρωί της Τρίτης αποφασισμένος να αποχαιρετήσει την Εθνική ομάδα, όχι για πάντα, αλλά για το καλοκαίρι του 2017. «Θα επιστρέψω του χρόνου για το Παγκόσμιο», έλεγε στους δικούς του. «Μετά από τόσα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, νομίζω ότι έχω δικαίωμα να ζητήσω εξαίρεση».

Πήγε στον Βασιλακόπουλο για να του το ανακοινώσει, αλλά βγήκε από το δωμάτιο ντυμένος στα μπλε και έτοιμος να φορέσει το αόρατο περιβραχιόνιο.

«Περιμένω να μου ανακοινώσουν το πρόγραμμα της προετοιμασίας», δήλωσε στον Αντώνη Καλκαβούρα. «Είναι τιμή μου, να με βραβεύει ο Μπουρούσης ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας», υπερθεμάτισε ο Βασιλακόπουλος το επόμενο βράδυ.

Τι μεσολάβησε; Απλώς, ο ψηλός είχε μπερδευτεί. Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα διεξαχθεί (στην Κίνα), όχι του χρόνου, αλλά το 2019.

«Το επόμενο καλοκαίρι δεν υπάρχουν επίσημες υποχρεώσεις, οπότε θα ξεκουραστείς τότε όσο θέλεις», του εξήγησε ο Βασιλακόπουλος. «Φέτος, όμως, θα πρέπει να παίξεις».

Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται οι υπόλοιποι 30άρηδες, Πρίντεζης, Περπέρογλου και σία.

Δεν πρόκειται φυσικά να αγωνιστούν αυτοί στα προκριματικά ματσάκια του Ιουνίου ή του Αυγούστου. Κατά πάσα πιθανότητα, το φετινό Ευρωμπάσκετ θα είναι το τελευταίο μεγάλο τουρνουά της καριέρας τους.

Αυτή τη στιγμή, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο ερωτηματικό, πέρα από τα δύο «αμερικανάκια», Κουφό και Ντόρσεϊ. Ο πρώτος προέρχεται από μικροεπέμβαση αλλά μάλλον θα παίξει, ενώ ο δεύτερος περιμένει το ντραφτ για να χαράξει πορεία.

Τις τελευταίες εβδομάδες, μίλησαν για την Εθνική με προθυμία στα όρια του ενθουσιασμού –μεταξύ άλλων- οι Πρίντεζης, Σλούκας, Παπανικολάου, Παπαγιάννης, Αντετοκούνμπο, Καλάθης, Παπαπέτρου, Μπόγρης, δηλαδή …όλοι.

Σας υπενθυμίζω, ότι οι τέσσερις πρώτοι απουσίασαν -δικαιολογημένα- από το περυσινό Προολυμπιακό τουρνουά.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, η ομάδα θα είναι πολύ δυνατή και πάντως πλήρης, με τον Γιάννη κορώνα στο κεφάλι της. Τον Σπανούλη και τον Ζήση δεν γίνεται δυστυχώς να τους μεταπείσουμε.

Προπονητή, έχουμε;

Προπονητή, δυστυχώς, δεν έχουμε. Μετά από ζυμώσεις 11 μηνών, ο Βασιλακόπουλος κατόρθωσε –διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να βρεθεί σε αδιέξοδο και να εξετάζει λύσεις ανάγκης.

Ο Κώστας Μίσσας μπορεί να είναι καλός προπονητής, αλλά –με όλη την αγάπη και την εκτίμηση- δεν παύει να είναι Σχέδιο Δ. Το ίδιο και ο Σκουρτόπουλος, ο Παπαθεοδώρου ή όποιος άλλος «παίζει» στο μυαλό του προέδρου.

Διευκρινίζω ότι πολλά ονόματα διαδόθηκαν από αυτόκλητους καλοθελητές, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα συνεργασίας. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι υπήρχε περίπτωση να δοθεί η Εθνική ομάδα στον …Σούμποτιτς.

Ο Βασιλακόπουλος έχει καταλήξει στον Δημήτρη Πρίφτη και περιμένει την απάντησή του, χωρίς νομίζω να διαθέτει αντάξια εναλλακτική λύση.

Ο Σούλης Μαρκόπουλος παραμένει στο προσκήνιο, αλλά είναι «παρθένος» στους βυζαντινισμούς της Ομοσπονδίας (αυτούς που έδιωξαν από το τραπέζι π.χ. τον Μπαρτζώκα) και θα χρειαστεί χρόνο πριν σκληρύνει το πετσί του.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν εξαρχής εκτός νυμφώνος και μετά τα προχθεσινά θεωρείται, πλέον, ξένο σώμα.

Εγώ, που είμαι από χωριό και δεν ξέρω πολλά πολλά, θα έδινα από τον χειμώνα του χρίσμα στον Αργύρη Πεδουλάκη. Πολύ θα ήθελα να μάθω το σκεπτικό της απόρριψής του, εάν υπάρχει τέτοια…

Ο Πρίφτης πρεσάρεται από την Ομοσπονδία να απαντήσει θετικά «για να τελειώνουμε», με πρόσθετο μοχλό πίεσης τον μοναδικό πόρο εισοδήματος που αυτή τη στιγμή έχει ο Έλληνας προπονητής.

Εδώ και χρόνια, είναι αποσπασμένος ως γυμναστής στην ΕΟΚ, οπότε γλιτώνει τον διορισμό σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Αυτές οι τοποθετήσεις επανεξετάζονται κάθε καλοκαίρι.

Αλλά ο Πρίφτης εμφανίζεται εξαιρετικά διστακτικός, για περισσότερους από έναν λόγους.

1. Δυσκολεύεται να απεμπλακεί από το τοξικό περιβάλλον του Άρη, από όπου είναι απλήρωτος εδώ και μήνες. Έχει να εισπράττει περισσότερα από 50 χιλιάρικα, από μία διοίκηση που χρωστάει της Μιχαλούς και είναι μπλεγμένη με τη δικαιοσύνη, για περισσότερες από μία υποθέσεις. Καλά ξεμπερδέματα δηλαδή.

2. Ψάχνει ομάδα στο εξωτερικό, ώστε να εξασφαλίσει τον βιοπορισμό του και να έχει το κεφάλι του ήσυχο, χωρίς να περιμένει τον Σεπτέμβριο. Η ΕΟΚ ούτε μπορεί ούτε θέλει να του προσφέρει πλήρη απασχόληση. Άλλωστε, στους ιδιαίτερους και οπωσδήποτε αξιέπαινους κώδικες του Πρίφτη, η εργασία στην Εθνική ομάδα είναι καθήκον και πρέπει να προσφέρεται αμισθί. Ναι, σωστά διαβάσατε, αμισθί.

3. Φοβάται τη ζημιά που μπορεί να πάθει επαγγελματικά, σε περίπτωση στραπάτσου στο Ευρωμπάσκετ. Το υλικό είναι θαυμάσιο, αλλά τα «πρέπει» βαριά και η ανοργανωσιά της Ομοσπονδίας παροιμιώδης. Ο Κατσικάρης ξεκίνησε στην Εθνική ως μεσσίας αλλά έφυγε δακτυλοδεικτούμενος, χωρίς μάλιστα να αποτύχει.

Αν θέλετε τη δική μου γνώμη, η παράγραφος (3) είναι κενή περιεχομένου. Η καλή πορεία της ομάδας , τουλάχιστον μέχρι την 8άδα του Ευρωμπάσκετ, είναι σχεδόν εγγυημένη από την ποιότητα των παικτών της.

Ο Πρίφτης, που έχει ζήσει από μέσα εδώ και χρόνια τις κακοτοπιές της ΕΟΚ και τις παραξενιές του Βασιλακόπουλου, θα έχει την αμέριστη στήριξη όσων σκαμπάζουν πέντε πράγματα και εργάζονται για το κοινό καλό.

Οι κακεντρεχείς του πληκτρολογίου θα χύσουν δηλητήριο ακόμα και σε ένα καζάνι από μέλι. Αλίμονο, αν αποτελεί κριτήριο για την επιλογή εθνικού προπονητή (τη σημαντικότερη από όλες τις ειδήσεις) η στάση της κοινής γνώμης.

Άλλωστε η ΕΟΚ βολιδοσκόπησε πρόσφατα τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, αδιαφορώντας επιδεικτικά για την άποψη των κάθε λογής φανατικών…

Η καθυστέρηση στην πρόσληψη του νέου Ομοσπονδιακού αγγίζει τα όρια του ασυγχώρητου, όχι μόνο επειδή οι άλλες χώρες ανακοίνωσαν –σχεδόν όλες- 12άδες και 16άδες, αλλά για πιο ουσιαστικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με τη στελέχωση της Εθνικής.

Τυπικά, ο Βασιλακόπουλος έχει δίκαιο όταν λέει ότι «δεν πέφτει λόγος στους παίκτες, ποιον θα έχουν προπονητή». Στον πραγματικό κόσμο, όμως, υπάρχουν θέματα τα οποία δεν μπορεί να λύσει η διοίκηση, όπως έλυσε το ζήτημα Μπουρούση.

Και δεν αναφέρομαι στο θεαθήναι και το φαίνεσθαι, τύπου «δεν γίνεται να βάλουμε παίκτη των 100 εκατομμυρίων δολαρίων να δουλέψει με τον Μίσσα, όταν η Ιταλία έχει τον Μεσίνα».

Υπάρχουν παίκτες που πατάνε με το ένα πόδι μέσα στην ομάδα και με το άλλο έξω από αυτήν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Αυτοί περιμένουν να μάθουν τι έχει στο μυαλό τους ο προπονητής.

Θα κληθεί π.χ. ο Μπόγρης (και άλλοι δέκα σαν αυτόν) ή είναι ελεύθερος να φύγει διακοπές; Υπάρχει ρόλος π.χ. για τον Περπέρογλου (και άλλους τρεις σαν αυτόν) ή μήπως είναι προτιμότερο να κληθεί στη θέση του κάποιος νέος;

Τι είδους μπάσκετ θα παίξει η ομάδα και ποιοι παίκτες μπορούν (ή αδυνατούν) να το υπηρετήσουν; Θα δοθεί ολιγοήμερη άδεια …λοχείας στον Πρίντεζη ή μήπως (λέμε τώρα…) ο νέος προπονητής θεωρεί απαραίτητη την παρουσία όλων τις παραμονές του Ευρωμπάσκετ;

Ποιος θα εξηγήσει στον Ντόρσεϊ ή στον Κουφό ή στον Μήτογλου, ότι είναι πιο ωφέλιμη συμμετοχή στην Εθνική από τα summer camps του ΝΒΑ;

Δεν γνωρίζω ποιοι παίκτες θα πάνε τη Δευτέρα στην παρουσίαση της νέας φανέλας, τονίζω όμως ότι υπάρχει πιθανότητα να αποκλειστούν από την προεπιλογή. Ή μήπως όχιι; Πόσο βέβαιη θεωρείται λ.χ. η παρουσία του Παπαπέτρου, όταν υπάρχει Αντετοκούνμπο;

Υπάρχει, τέλος, το στοίχημα που ακούει στο ονοματεπώνυμο Νίκος Παππάς. Ο αινιγματικός άσος έκλεισε την πόρτα της Εθνικής όταν αποχώρησε από το Καρπενήσι το 2013, αλλά το αδίκημα θα πρέπει πια να θεωρηθεί παραγεγραμμένο.

Ο Τρινκιέρι δεν μένει πια εδώ, ο δε Κατσικάρης, ο ίδιος προπονητής που έκοψε τον Παππά τρία χρόνια σερί (και πιο παλιά στο Μπιλμπάο), μου είπε τις προάλλες την εξής εκπληκτική φράση: «Είναι γελοίο να μη παίζει ο Παππάς στην Εθνική ομάδα».

Επειδή λοιπόν ο παίκτης εμφανίζεται πρόθυμος να επιστρέψει εφ’όσον κριθεί χρήσιμος και επειδή δικαιούται δεύτερης ευκαιρίας με γνώμονα την εικόνα –αγωνιστική και εξωγαγωνιστική- των τελευταίων μηνών, επειδή τέλος πάντων είναι γελοίο να μη παίζει ο Παππάς στην Εθνική ομάδα τον καιρό της λειψανδρίας, χρειάζεται να γίνει μία συζήτηση ανάμεσα στον αθλητή και στον προπονητή.

Δεν έχουμε, όμως, προπονητή. Νon habemus papam. Ευτυχώς, η Εθνική Γυναικών δεν πήγε ακέφαλη στο Ευρωμπάσκετ που αρχίζει απόψε.