Φίρδην μίγδην και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Λίγο πριν φύγω από την Κωνσταντινούπολη, ήδη ανυπομονώ για το Βελιγράδι. Είτε έγινε final-4 εδώ είτε δεν έγινε, είτε κέρδισε το τρόπαιο τοπική ομάδα είτε δεν το κέρδισε, ουδείς κατάλαβε τη διαφορά.

Μέσα σε αυτή τη χαοτική μεγαλούπολη, τα πάντα χάνονται πίσω από τον υπερπληθυσμό, τα μποτιλιαρίσματα και το πολυπολιτισμικό χάος.

Είναι μάλλον ο χειρότερος δυνατός προορισμός για μία αθλητική διοργάνωση μεσαίου ή μικρού βεληνεκούς. Και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που τόσο ονειρεύεται.

Βάζει, όμως, τα γρόσια. Μπροστά στα γρόσια, κάθε άλλη λεπτομέρεια ωχριά. Δεν θα εκπλαγώ αν βγει ο Μπερτομέου και ανακοινώσει αγκαλιά με τον Μπάουμαν ότι όλες οι μελλοντικές διοργανώσεις του μπάσκετ θα διεξάγονται στην Τουρκία.

Τα γρόσια είναι ικανά να δρομολογήσουν το αδιανόητο: τη συμφιλίωση μεταξύ της Euroleague και της FIBA.

Η Κωνσταντινούπολη με τις ανύπαρκτες υποδομές και τη φίρδην-μίγδην δόμηση είναι ταυτόχρονα η ωραιότερη και η χειρότερη πόλη του κόσμου.

Για τον τουρίστα της πρώτης φοράς μπορεί να μοιάζει μαγική και βασιλεύουσα, αλλά για όλους τους άλλους είναι βασανιστήριο, η ζωή εδώ.

Η Τουρκία προσπαθεί σπασμωδικά να περάσει από τον Τρίτο Κόσμο απ’ευθείας στον Πρώτο, υπερπηδώντας αδέξια τα ενδιάμεσα στάδια. Εμ, δεν γίνεται έτσι, εφέντημ’.

Ο σουλτάνος κάνει ό,τι μπορεί για να φορέσει στη χώρα του μαντήλι, αλλά η ντόλτσε βίτα της Πόλης είναι το τελευταίο προπύργιο που θα γκρεμιστεί.

Ό,τι βοηθάει το γρόσι να κυκλοφορεί παραμένει στο απυρόβλητο της κρατικής παρέμβασης. Το αλκοόλ δεν προβλέπεται να απαγορευτεί πριν περάσουν μερικές δεκαετίες.

Όσοι πάντως ήρθαν εδώ λ.χ. για το Μουντομπάσκετ του 2010 θα καταλάβουν με γυμνό μάτι προς ποια κατεύθυνση πάει το πράγμα.

Η ανθρωποθάλασσα στον πεζόδρομο της Ιστικλάλ έχει μειωθεί στο ήμισυ, όπως και ο νεαρόκοσμος έξω από τα μπαρ. Η προσέλευση των τουριστών είναι αισθητά περιορισμένη και οι τιμές στα ξενοδοχεία εξευτελιστικές.

Γνωστός γνωστού κοιμήθηκε 5 μέρες στην Πόλη για το final-4 και πλήρωσε συνολικά, σε αξιοπρεπέστατο B&B δίπλα στο Ταξίμ, 135 ευρώ.

Για, ολογράφως, πέντε διανυκτερεύσεις. Ακόμα και οι ταξιτζήδες κλέβουν τώρα πιο διακριτικά.

Η φιλοξενία των Τούρκων, βέβαια, παραμένει παροιμιώδης. Η λέξη «Γιουνάνισταν», Ελλάδα, αποτελεί πασπαρτού που ανοίγει όλες τις πόρτες.

Μαθαίνω για το ρεσιτάλ τρομολαγνείας που έδωσαν τα κανάλια πίσω στην Αθήνα και γελάω ασταμάτητα.

Πρόβλημα αντιμετώπισαν εδώ μόνο όσοι φέρθηκαν προκλητικά και όσοι προσήλθαν οικειοθελώς σε ραντεβού για βρωμόξυλο, κανονισμένα μέσω διαδικτύου.

Αυτούς τους τελευταίους δεν πρόκειται να τους λυπηθώ. Θα έχουν και άλλη ευκαιρία να λάμψουν, το 2018 στο Βελιγράδι.

Ο βαλκανικός εθνοχουλιγκανισμός δεν είναι ελληνοτουρκικό προνόμιο. Η πρώην Γιουγκοσλαβία τον έχει κορώνα στο κεφάλι της.

Το final-4 του 2017 θα ξεχαστεί γρήγορα, όπως ξεχνιούνται κατά κανόνα όσα τελειώνουν με εύκολη νίκη του «γηπεδούχου».

Το θρίλερ του ημιτελικού ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ είναι το μοναδικό αξιόλογο σουβενίρ και χίλια μπράβο στον Ολυμπιακό για τον άθλο.

Τα υπόλοιπα ματς ολοκληρώθηκαν με διψήφιες διαφορές και δεν είχαν το παραμικρό σασπένς. Σασπένζζζζζζ...

Οι παράλληλες εκδηλώσεις εξοστρακίστηκαν μέσα σε εμπορικά κέντρα υπό τον φόβο των τρομοκρατών και η Πόλη δεν πήρε χαμπάρι το παραμικρό.

Όλα κι όλα, όμως, υπήρχαν bongo cam και kiss cam όπως Αμερική. Aλλά πού να βρεθούν ζευγάρια και κοπέλες μέσα στα στίφη των μαντραχαλαίων...

Στις κερκίδες, η ατμόσφαιρα ήταν θερμή, αλλά πίσω από τη θέρμη κρυβόταν η παρακμή.

Το κοινό της Φενέρ και του Ολυμπιακού ήταν ακραιφνώς ποδοσφαιρικό, πανηγυρτζίδικο και εθνολαγνικό. Δεν είχε φέτος οικογένειες ούτε γυναικόπαιδα.

Οι απέναντι είχαν προσωπογραφίες του Κεμάλ και κασκόλ που έγραφαν «1453», ενώ οι από δω έβριζαν ακατάσχετα τις μανάδες των αντιπάλων.

Τουλάχιστον οι Τούρκοι χειροκρότησαν στο τέλος τους Έλληνες. Εμείς είχαμε να τραγουδάμε για την πουτάνα τη μάνα του Ομπράντοβιτς και του Ιτούδη.

Ακόμα και τα επίσημα συγχαρητήρια τα συνοδεύσαμε με πικρόχολο αστερίσκο. Όπως και το 2014, για να μη ξεχνιόμαστε...

Η ΤΣΣΚΑ έφερε μαζί της τους γνωστούς πεντακοσίους που δεν έβγαλαν άχνα. Η Ρεάλ, ολόκληρη Ρεάλ, ο μεγαλύτερος σύλλογος του πλανήτη, είχε στο πλευρό της είκοσι άτομα!

Ούτε που τολμώ να σκεφτώ τι εικόνα θα παρουσίαζαν οι κερκίδες εάν στη θέση της Φενέρ βρισκόταν π.χ. η Μπαρτσελόνα ή καμιά Ούνιξ. Για να μη πω η Εφές ή η Νταρουσάφακα.

Στο κομμάτι των κερκίδων που γέμισε από οπαδούς της Φενέρμπαχτσε, υπολογίζω ότι στριμώχτηκαν 10.000 άτομα σε 8.000 θέσεις. Δεν υπήρχαν ούτε διάδρομοι ούτε κενά διαζώματα ούτε τίποτε.

Η Εuroleague, που βομβαρδίζει -σωστά- με πρόστιμα τον Παναθηναϊκό για αντίστοιχα παραπτώματα, οφείλει να διατάξει έρευνα και να τιμωρήσει αυστηρά τον υπεύθυνο για αυτή την κατάντια, δηλαδή τον εαυτό της.

Εάν ο Εγκέλαδος αποφάσιζε να χτυπήσει την ώρα του final-4, μπορεί να είχαμε 12.000 νεκρούς από τον πανικό.

«Έρχεται σεισμός μεγαλύτερος των 7 Ρίχτερ», έγραφαν τα πρωτοσέλιδα των τουρκικών ταμπλόιντ, την παραμονή των ημιτελικών.

Και αν κατόρθωνε να περάσει τους ψευτοαυστηρούς ελέγχους κανένας λεβέντης ζωσμένος με εκρηκτικά;

Ποιος θα παρηγορούσε τις μανάδες μας σήμερα; Ο Μπερτομέου;

Ή ο …Ερντογάν, που διέταξε να στηθεί εξέδρα για να έρθει στο γήπεδο αλλά λάκισε μόλις έμαθε για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας;

Ήθελε, λέει, να βάλει στο Σινάν Ερντέμ 200 ασφαλίτες για να τον προσέχουν, αλλά δεν υπήρχε στις εξέδρες διαθέσιμος χώρος.

Χώρια που θα φοβόταν μη του κάνει κανένα χουνέρι ο Σπανούλης και του χαλάσει την αυτοκρατορική φιέστα…