Από την Ιλιάδα στη... Σπανουλιάδα!

Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5% στο Γουέστ Χαμ - Τότεναμ (21+).

Για να πω την αμαρτία κου δαγκώθηκα και συνάμα σιχτίρισα χθες κατά τις έντεκα το πρωί, που είδα ανηρτημένο το σχόλιο του Μιχάλη Λεάνη για τον μέγα Σπανούλη και τα θαυμαστά έργα του...

Είχα κι εγώ την πρόθεση να ασχοληθώ με τον Μπίλη που όντως υπήρξε για άλλη μια φορά μέγας και για τα εξόχως θαυμαστά έργα του στη σειρά των πλέι οφς, που ολοκληρώθηκε την Τρίτη το βράδυ...

Είχα, αλλά για μια στιγμή: την έχω ακόμη αυτή την πρόθεση και λέω να μην την... χιονίσω, άλλωστε ο λεγάμενος δεν χαμπαριάζει και όλο βρίσκει ο μπαγάσας την ευκαιρία να εκπλήσσει, να βουλώνει στόματα, να κλέβει την παράσταση και να εμφανίζεται άλλοτε ως ο από μηχανής θεός, άλλοτε ως φάντης μπαστούνι και άλλοτε ως μια συνηθισμένη, αναμενόμενη, αλλά, διάβολε, αμάχητη Νέμεσις!

Αυτό έπραξε και στη σειρά με την Εφές, που όταν κάποια στιγμή αποσυρθεί από την ενεργό δράση και κάθεται περιστοιχισμένος από τη... διμοιρία των παιδιών του θα την ανακαλεί στη μνήμη του ως μια από τις πιο συναρπαστικές παραστάσεις του...

Οσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, αυτά τα πέντε βράδια, ο Σπανούλης τα έκανε όλα ή μάλλον σχεδόν όλα: το μόνο που δεν έκανε ήταν να πετύχει ένα από τα συνηθισμένα buzzer beater του και να κρίνει in extremis έναν από τους πέντε αγώνες: το επιχείρησε στα τελειώματα του τρίτου αγώνα, αλλά αστόχησε υπό πίεση και εκτός ισορροπίας και δεν αποκλείεται να έχει κρατήσει κάβα για τις 19 και τις 21 Μαίου!

Πλάκα πλάκα αυτό ακριβώς είναι που κάνει τους Μοσχοβίτες να παθαίνουν... ταράκουλο και σε κάθε περίπτωση να νιώθουν τον κρύο ιδρώτα να αυλακώνει τα κούτελα τους: ελόγου τους έχουν υποστεί τον παθών τους τον τάραχον από τον Σπανούλη και τον Ολυμπιακό στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (2012), στον ημιτελικό του Λονδίνου (2013) και κυρίως στον ημιτελικό της Μαδρίτης (2015), όταν μετά τα πρώτα έντεκα άστοχα σουτ και ενώ ο μεσαίος γιος του είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της μαμάς του, ο «serial killer» ξύπνησε, έβαλε τέσσερα στα τέσσερα και καθάρισε την μπουγάδα!

Άρχισα επίτηδες με το τι δεν έκανε ο Σπανούλης στη σειρά με την Εφές ώστε να συνεχίσω με την απαρίθμηση όλων αυτών που διέπραξε...

Κάτι σαν «Εργα και Ημέραι» που θα έλεγε και ο Ησίοδος!

Εν αρχή ην η στατιστική που τον φέρνει με μέσο όρο (στα πέντε ματς) 17.0 πόντους, 6.0 ασίστ, 1.0 κλέψιμο και 7.0 κερδισμένα φάουλ και σε 29 λεπτά συμμετοχής. Α, με τη λογική του «nobody is perfect» υπέπιπτε και σε 4.4 λάθη ανά αγώνα! Προς χάριν της αντιδιαστολής και της θεαματικής εκτόξευσης του, υπενθυμίζω πως στην κανονική περίοδο και σε 26 ματς στα οποία αγωνίσθηκε ο Σπανούλης είχε μέσο όρο 11.8 πόντους, ωστόσο εκεί που τίναξε την μπάνκα στον αέρα ήταν τα ποσοστά ευστοχίας έξω από τη γραμμή των 6μ.75: στη regular season σούταρε με 28.2% και στα πλέι οφς με 44.7% (17/38)

Τα 17 τρίποντα που πέτυχε στη σειρά των πέντε αγώνων συνιστούν νέο ρεκόρ στα χρονικά της Ευρωλίγκας και έρχεται να προστεθεί στην αρμαθιά από δαύτα που πέτυχε στην εφετινή διοργάνωση, με αποτέλεσμα να φιγουράρει πολύ ψηλά ή ακόμη και στο Νο 1 σε κάμποσες all time λίστες.

Πέραν των συγκεκριμένων αριθμών, ο V-Span έχει να επιδείξει και κάποιες «δράσεις» που δεν εμφανίζονται στη συμβατική στατιστική ενός αγώνα. Τι εννοώ; Τις δυο βουτιές (στις οποίες εφέτος επιδίδεται μετά μανίας) στο Game 5, τη βουτιά και την απόκρουση με μια «αλά βόλεϊ» μανσέτα στοGame 2 και δεν συμμαζεύεται!

Σε δυο από τα πέντε ματς της σειράς και σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης ο Σπανούλης έπαιξε σκέτος άσος και σκέτος γκαρντ/χειριστής/δημιουργός στο ψηλό, ρηξικέλευθο και φουτουριστικό σχήμα που χρησιμοποίησε ο Σφαιρόπουλος μαζί με τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου, τον Πρίντεζη και τον Μπιρτς.

Με που έγινε το τζάμπολ στο Game 4 πήγε να του κάνει τον μάγκα με τα mind games (της κακιάς ώρας) και να του σπάσει τον τσαμπουκά με trashtalking ο Μπαλμπάι, αλλά μασάει η κατσίκα ταραμά; Ο Σπανούλης διατήρησε την ψυχραιμία του και το κόλπο των Τούρκων τους γύρισε μπούμερανγκ.

Στο Game 5 που εξελίχθηκε σε μια σκυταλοδρομία (έξι) υποψηφίων εξολοθρευτών του, λίγο έλειψε να υποκύψει και ο ίδιος ο Περάσοβιτς στον πειρασμό να μπει και να προσπαθήσει να τον μαρκάρει! Στην αρχή τον ανέλαβε ο Μπαλμπάι, ύστερα έπεσε πάνω του ο Ερτέλ και ακολούθησαν ο Γκρέιντζερ, ο Οσμάν, ο Πολ και ο Χάνικατ!

Ο Περάσοβιτς αποπειράθηκε να τον σημαδέψει και στην επίθεση του με απανωτά mismatches, αλλά εις μάτην! Ο αρχηγός του Ολυμπιακού αντέδρασε έξυπνα και με ψυχραιμία όσες φορές προσπάθησαν να τον ποστάρουν ο Γκρέιντζερ και ο Χάνικατ.

Εκτός από πολύ αποτελεσματικός τόσο στο σκοράρισμα, όσο και στη δημιουργία, ο Σπανούλης εμφανίσθηκε πολύ δυνατός στον πνευματικό και στον ψυχολογικό τομέα...

Στο Game 2 τον μάρκαραν διαδοχικά πέντε παίκτες, έφαγε τάπα σε σουτ τριών πόντων από τον Ντάνστον, αλλά έβαλε κι ένα από τα 10 μέτρα, χώρια εκείνο από τη γωνία (65-58), που το πανηγύρισε έξαλλα. Α, έδωσε και μια μαγικά ασίστ από απόσταση 15 μέτρων για να τελειώσει τη φάση με λει απ ο Γκριν.

Στο Game 3 όπου ο Ολυμπιακός βίωσε το «ουδέν κακόν αμιγές καλού» (υπό την έννοια ότι ναι μεν ηττήθηκε και βρέθηκε πίσω με 2-1, αλλά το comeback από το -17 του επέτρεψε να τονώσει το φρόνημα του) είχε ένα τρομερό κρεσέντο στα τελευταία δυόμισι λεπτά: τρίποντο για το 57-52, κλέψιμο, ασίστ στον Μπιρτς, τρίποντο για το 59-57, τρίποντο στα 19’’ για το 61-60 και άστοχο τρίποντο στην τελευταία κατοχή των «ερυθρολεύκων».

Στο Game 1 έμεινε άσφαιρος επί ένα ολόκληρο ημίχρονο (με 0/5 σουτ σε 12 λεπτά), αλλά ξα του: ο Ολυμπιακός προηγείτο με 42-31 και ούτε γάτα ούτε ζημιά...

Στο Game 4 κι ενώ είχε μαθευτεί και θεωρήθηκε αίσιος οιωνός η εγκυμοσύνη της Ολυμπίας Χοψονίδου στο (με το καλό να ‘ρθει) πέμπτο παιδί τους οργίασε και σαν να μην έφτανε αυτό έδειξε τι σημαίνει ομάδα, πόσο σπουδαία υπόθεση είναι η συντροφικότητα και πώς επιτυγχάνεται η συσπείρωση: στη λήξη του ματς, όταν οι παίκτες του Ολυμπιακού μαζεύτηκαν στο κέντρο του γηπέδου για το καθιερωμένο «ζντο» (που προφανώς κατέληξε στον όρκο της πρόκρισης), ο Σπανούλης συνειδητοποίησε ότι έλειπε από την ομήγυρη ο Γουότερς.

Ε, έσπασε για λίγο τον κλοιό της αγκαλιάς, τράβηξε σαν... κουτάβι από τη φανέλα τον Αμερικανό που έκανε δημόσιες σχέσεις με τους παίκτες της Εφές, τον έβαλε δίπλα του και όλοι μαζί είπαν ό,τι έπρεπε να πουν!Για το αρχηγιλίκι που δεν περιορίζεται στο «περιβραχιόνιο» και στην ένδειξη C (captain) και για την ηγετικότητα δεν το συζητώ: εκεί έδωσε ρεσιτάλ εντός και εκτός παιδιάς, στον πάγκο και στα αποδυτήρια, με τις εμψυχωτικές ομιλίες του κυρίως πριν αλλά και μετά από τον «do or die» τέταρτο αγώνα.

ΥΓ: Κάποτε ο συχωρεμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Νίκος Φώσκολος είχε πει ότι «κάθε φορά που τελειώνω μια Οδύσσεια, θέλω μια καινούργια Ιλιάδα από την αρχή». Ε με αυτό το σκεπτικό μου φαίνεται πως λειτουργεί και ο Βασίλης: κάθε φορά που τελειώνει μια Οδύσσεια, αρχίζει μια καινούργια Σπανιουλιάδα και τη γράφει αράδα αράδα με θρησκευτική ευλάβεια!