«Ο Σπανούλης είναι ο Έρικ Κλάπτον του μπάσκετ»!
Το ροκ είναι στάση ζωής, είναι επιλογή και φιλοσοφία, είναι μέσα στην ψυχή και στο μυαλό σου, πρώτα εκεί και μετά στα ρούχα σου. Τι σημαίνει, λοιπόν, να είσαι ροκ; Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε πει ότι η Σωτηρία Μπέλλου ήταν ροκ. Και ήταν. Όπως και οι περισσότεροι παλιοί ρεμπέτες, κι ας μην άκουσαν ποτέ Rolling Stones ή Led Zeppelin. Ροκ σημαίνει πολλά: Κυρίως, όμως, αυθεντικότητα και ελευθερία. Για τα… περαιτέρω, ζητήσαμε τη γνώμη του Χάρη Γιαννόπουλου! Ο σουτέρ του Ρεθύμνου Cretan Kings μίλησε στο gazzetta.gr για μπάσκετ και μουσική ενώ παραδέχτηκε ότι δεν έχει πάρει ακόμα απάντηση στο προ μηνών ερώτημά του «Γιατί τόσο μίσος;».
«Όταν επιλέγω τη μουσική, οι υπόλοιποι... υποφέρουν»
Κάποτε ο Σάββας Κωφίδης στον Ηρακλή είχε κάνει το Καυτανζόγλειο... heavy metal club, βάζοντας στα μεγάφωνα το «In union we stand» των Overkill! Αν, λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του Ρεθύμνου, Κωστής Ζομπανάκης σου έδινε την ευκαιρία να κάνεις κάτι ανάλογο στο «Μελίνα Μερκούρη», τι μουσική θα έβαζες;
«Σίγουρα καμία σχέση με αυτά! Θα σου πω, όμως, την εμπειρία μου στο Ρέθυμνο. Όταν κάνουμε βάρη ή όταν προετοιμαζόμαστε για την προπόνηση, αυτός που φτάνει πρώτος στο γυμναστήριο, συνήθως επιλέγει και τη μουσική. Ε, μια στις δέκα θα επιλέξω εγώ και οι υπόλοιποι θα υποφέρουν (γέλια)! Όλοι και ειδικά οι ξένοι! Οι Έλληνες δεν μιλάνε, μάλλον από ευγένεια! Φαντάσου, λοιπόν, ότι ένα πρωινό άκουγα λίγο πιο σκληρό ροκ όταν ο Λέμον ήλθε στην αίθουσα με τα βάρη, έκατσε για πέντε λεπτά όμως σηκώθηκε κι έφυγε. Στεκόταν απ' έξω και όταν τον ρώτησα αν έπαθε τίποτα, μου εξήγησε ότι περίμενε να τελειώσω για να φύγω και να κλείσω τη μουσική! "Δεν μπορώ, δεν την αντέχω!". Με αφήνουν, λοιπόν, μια στο... τόσο να βάζω τα δικά μου ωστόσο τις περισσότερες φορές υπομένω τις προτιμήσεις τους».
Ποια είναι η μεγαλύτερη ροκ στιγμή που έχεις ζήσει; Ποιο είναι το καλύτερο live που έχεις βρεθεί και πώς μυήθηκες σε αυτό το είδος της μουσικής;
«Η μεγαλύτερη ροκ στιγμή δεν έχει έλθει ακόμα! Θα έλθει αυτό το καλοκαίρι όταν θα πάω στο Βέλγιο για το φεστιβάλ Rock Werchter! Θα διαρκέσει τέσσερις ημέρες, με τρομερές μπάντες! Radiohead, System of a Down, Prophets of Rage του Μορέλλο... Από 'κει και πέρα, το κορυφαίο live που έχω ζήσει μέχρι στιγμής ήταν των Lynyrd Skynyrd στο Ελληνικό. Μακράν του δεύτερου. Είχα ανατριχιάσει για δυο ώρες! Την επόμενη μέρα, μάλιστα, έκανα και το τατουάζ (σ.σ. ο Χάρης έχει γράψει στα δάχτυλά του τις λέξεις "Free Bird", της γνωστής μπαλάντας των Lynyrd Skynyrd)». Τώρα σε ό,τι αφορά το πρώτο μου ροκ βίωμα ήταν στη Θεσσαλονίκη, όταν μετακόμισα από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Έμενα στην Τούμπα κι έκανα παρέα με τα παιδιά της γειτονιάς μου. Ήταν ροκάδες και τότε, ουσιαστικά, μυήθηκα σε αυτό το είδος μουσικής. Ξέρεις, στην αρχή ήταν λίγο ποπ-ροκ. Κάτι... Νickelback, κάτι τέτοια».
«Το μίσος έχει αρχίσει και εξαπλώνεται»
Στις αρχές της χρονιάς αναφέρθηκες στο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν τα προσφυγόπουλα στη γενέτειρά σου, την Αλεξάνδρεια Ημαθίας, σχετικά με την εκπαίδευσή τους. «Γιατί τόσο μίσος;» ήταν ο τίτλος του blog σου. Έχουμε πάρει απάντηση ως Έλληνες;
«Όχι, νομίζω πως δεν έχουμε πάρει απάντηση. Αντίθετα, το μόνο που βλέπω είναι ότι αυτό το μίσος έχει αρχίσει κι εξαπλώνεται. Στα Βαλκάνια γίνεται χαμός. Η Λεπέν στη Γαλλία, ο Τραμπ στην Αμερική... Ακροδεξιοί παντού! Φαίνεται, λοιπόν, πως είναι της μόδας αυτή η τάση, για να μην πω ηλιθιότητα. Δεν έχουμε ζήσει ακόμα τα άκρα στην κορύφωσή τους όμως περιμένω πολύ χειρότερες καταστάσεις στο μέλλον! Τώρα που οφείλεται όλο αυτό; Σίγουρα είναι ζήτημα παιδείας, όπως επίσης και το γεγονός ότι ένας συνάνθρωπός μας που δουλεύει 10-12 ώρες την ημέρα για 500 ευρώ, δεν θα νοιαστεί για το κοινωνικό σύνολο και το γενικότερο καλό. Επομένως, αυτός ο συνδυασμός προκαλεί την εγωκεντρικότητα. "Εγώ να είμαι καλά και ο διπλανός μου ας κάνει ό,τι θέλει"».
«Από τον φανατισμό έχουμε πάθει πολλά στην Ελλάδα»
Πάμε λίγο και στα social media αφού φαίνεται πως έχει ξεφύγει το πράγμα. O Ντανιέλε Ντε Ρόσι εξήγησε πρόσφατα πως «θα ήθελα να χτυπήσω με μπαστούνι στα δόντια όσους ανεβάζουν live Instagram από τα αποδυτήρια». Τελικά, ποια πρέπει να είναι η σωστή χρήση τους από τους ανθρώπους του αθλητισμού;
«Μεγάλη καψούρα ο Ντε Ρόσι, παρεμπιπτόντως! Θα ήθελα να τον δω στη Γιουβέντους αλλά δεν γίνεται... Είναι, λοιπόν, πολύ εύκολο να παρασυρθείς κι εσύ σε αυτή την κατάχρηση. Από ένα σημείο και μετά, νιώθεις... υποχρεωμένος να ανεβάσεις στα social media ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου και την καθημερινότητά σου! Χάνεται η μπάλα, δεν μπορείς να κρατήσεις μια σταθερά για να κινηθείς. Αυτό που θέλω εγώ, ως άνθρωπος του μπάσκετ, είναι να περάσω προς τα έξω μια όσο το δυνατόν πιο απλή, χαλαρή και ανθρώπινη εικόνα. Σιχαίνομαι τις φανφάρες και τις κινήσεις εντυπωσιασμού. Εξάλλου, από τον φανατισμό έχουμε πάθει πολλά στην Ελλάδα! Αμφιβάλλω, βέβαια αν έχουμε μάθει. Οι οπαδοί ξεσπούν στα social media. Μισούν υπερβολικά τον απέναντι, περισσότερο από όσο αγαπούν την ίδια την ομάδα τους. Γενικώς, είμαστε των άκρων».
Μπάσκετ και μουσική, λοιπόν. Πως έχεις καταφέρει να συνδυάσεις αυτές τις καταστάσεις και που μπορεί να οδηγήσει αυτή η... εκρηκτική μίξη;
«Δυστυχώς το μπάσκετ και η ροκ μουσική δεν έχουν καμία σχέση. Σε γενικές γραμμές, τα ομαδικά αθλήματα δεν έχουν σχέση με αυτό το είδος μουσικής. Κακά τα ψέματα, όταν λειτουργείς σαν ομάδα πρέπει να σκέφτεσαι πάνω απ' όλα το σύνολο. Στη ροκ μουσική δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Είναι πολύ... εγωκεντρικό το concept της. Προσωπικά, την αξιοποιώ σε άλλο βαθμό. Για την ακρίβεια, από τότε που άρχισα να ακούω ροκ μουσική, δεν έχω ακούσει τίποτα άλλο κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ! Οι μουσικές επιλογές μου πριν ή μετά από τα παιχνίδια εξαρτώνται από το πως αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, μετά τους αγώνες θα ακούσω συνήθως Allman Brothers ή κάτι σε τζαζ-ροκ για να χαλαρώσω».
«Έπος είναι να σταματήσεις να δουλεύεις 12 ώρες για 400 ευρώ»
Που βρίσκεται το επικό στοιχείο, κατά τη γνώμη σου, αναφορικά στην καθημερινότητα κι, εν συνεχεία, τη μουσική;
«Η αλήθεια είναι ότι μεγαλοποιούμε πράγματα και καταστάσεις, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Ίσως επειδή πιστεύουμε ότι αυτός που κάνει τον μεγαλύτερο... θόρυβο, είναι συγχρόνως και ο πιο πετυχημένος. Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι η λέξη "έπος" μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάπου στην καθημερινότητά μας, παρά μόνο αν γίνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας. Αν, για παράδειγμα, ο συνάνθρωπός μας δεν χρειάζεται να δουλεύει 12 ώρες τη μέρα για 400 ευρώ, ναι, αυτό θα είναι έπος! Σε ό,τι αφορά τη μουσική, θα σταθώ στο Stairway to Heaven των Zeppelin. Πραγματικά θα ήθελα να 'ξερα τι είχε στο μυαλό του ο Τζίμι Πέιτζ όταν το συνέθετε! Για μένα όμως, το επικότερο κομμάτι όλων των εποχών είναι το Time των Pink Floyd! Από τότε που το άκουσα, μου άλλαξε η ζωή».
«Ο Dio είναι ο θεός της ροκ»!
Κι επειδή έχουν γίνει πολύ της μόδας οι συγκρίσεις με... ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, θα λύσεις και τη δική μας απορία στη σύγκριση Black Sabbath με Dio ή Black Sabbath με Ozzy Osbourne;
«(γέλια) Θα έλεγα Sabbath με Dio! Κυρίως επειδή μου αρέσει περισσότερο η φωνή του Dio. Όχι ότι ο Ozzy δεν έχει ωραία φωνή ή ότι δεν μπορεί να πιάσει νότες, αλλά ο Dio είναι για μένα ο θεός της ροκ! Στην ίδια κατηγορία με τον Τζίμι Χέντριξ κλπ. Δεν θεωρώ ότι ο Ozzy ανήκει σε αυτό το επίπεδο, ίσως επειδή έχω πολύ ψηλά τον Dio».
Με ποια ροκ μπάντα θα παρομοίαζες κάθε μια από τις ομάδες που έχουν προκριθεί ήδη στο Final Four, μαζί με τον Ολυμπιακό που δίνει απόψε (2/5, 21:00) την πιο μεγάλη μάχη με την Εφές;
«Η Ρεάλ Μαδρίτης θα ήταν μια πιο light μπάντα. Ένα συγκρότημα που αντέχει στον χρόνο και αλλάζει στιλ. Κάτι σαν τους Aerosmith! Ξέρεις, όχι κάτι hardcore. Η Μπαρτσελόνα, για παράδειγμα, θα ήταν πιο σκληρή μπάντα όμως η Ρεάλ είναι πιο... αυτοκρατορική, πιο ποπ και πιο εμπορική. Φαντάζεσαι τον Γιουλ σαν τον Steven Tyler (γέλια); Για τη Φενέρμπαχτσε, μου έρχεται κάτι σε Foo Fighters ή Queens of the Stone Age, συνδυάζοντας το καινούργιο με το παλιό. Σίγουρα θα ήταν dominant στην ροκ σκηνή! Για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, πάμε στους Led Zeppelin. Χωρίς αμφιβολία. Σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό, θα καταλήξω στους Eagles! Έκαναν μεγάλη επιτυχία στα 70's-80's, σταμάτησαν για 14 χρόνια κι άρχισαν να ξαναγεμίζουν γήπεδα στις συναυλίες τους μετά την επανένωση».
Και ποιος ροκ σταρ θα ήταν ο Σπανούλης;
«Είναι απίστευτα αυτά που κάνει ο Μπίλης! Αυτό που έγινε στο τρίτο παιχνίδι με την Εφές στην Κωνσταντινούπολη δεν… υπάρχει. Είχε κάνει ομολογουμένως κακό ματς και πολλά λάθη ως το 38' ωστόσο πήγε να πάρει μόνος του τη νίκη στο φινάλε! Είναι εντυπωσιακό το πόσο δυνατός πνευματικά είναι ο Σπανούλης. Αυτήν την ικανότητα δεν την βρίσκεις σε κανέναν άλλον παίκτη! Αν, λοιπόν, θα έπρεπε να τον βάλω στην εξίσωση με κάποιον, σίγουρα θα ήταν ένας από τους θρύλους της ροκ μουσικής. Τίποτα λιγότερο από Πέιτζ ή Τζίμι Χέντριξ. Θα έλεγα, λοιπόν Έρικ Κλάπτον! Με τη λογική ότι είναι διαχρονικός, βγάζει ακόμα άλμπουμ και σε εκπλήσσει εκεί που δεν το περιμένεις! Είναι κι αυτός smooth σαν τον Σπανούλη. Ένας τύπος απλός και καθημερινός».
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μουσικό κειμήλιό σου;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολλά βινύλια. Έχω περισσότερα CDs όμως το καλύτερο κομμάτι της συλλογής μου είναι η αυτοβιογραφία των Beatles! Ένα τεράστιο βιβλίο 500 σελίδων με ένα περίεργο πορτοκαλί εξώφυλλο το οποίο βρήκα σε ένα παλαιοπωλείο στην Αθήνα, πεταμένο στο κάτω ράφι! Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία. Όταν, μάλιστα, ρώτησα την κοπέλα στο ταμείο πόσο κοστίζει, μου είπε ότι είχε και 90% έκπτωση (γέλια)! "Τι λες τώρα; Φέρ'το εδώ!"».
Υπάρχει κάποια συναυλία που δεν έχεις δει και θα το ήθελες;
«Είναι πάρα πολλές. Ας κάνω την αρχή με τους Queen στο Wembley! Εννοείται, επίσης, ότι θα ήθελα να είμαι στο Woodstock ενώ άλλη μια που θα ήθελα να δω είναι των Doors. Οπουδήποτε! Απλώς να άκουγα live τον Τζιμ Μόρισον».
Ποιο τραγούδι θα ταίριαζε στις ελληνικές ομάδες και την πορεία τους στην εφετινή EuroLeague;
«Θα έλεγα το Rock N Roll Train των AC/DC για τον Ολυμπιακό, ειδικά αν προκριθεί στο Final Four. Τώρα για τον Παναθηναϊκό, πιστεύω ότι ταιριάζει το Heaven and Hell των Sabbath. Από τον… παράδεισο και το πλεονέκτημα έδρας, στην κόλαση και τον αποκλεισμό με sweep».
Από τη συμπεριφορά σου, τις δηλώσεις σου και ό,τι «ανεβάζεις» κατά καιρούς στα social media, φαίνεται ότι γουστάρεις πολύ τη φάση στο Ρέθυμνο. Ισχύει ή είναι ιδέα μας;
«Το Ρέθυμνο είναι μια ομάδα η οποία διοικείται άριστα και δεν έχεις να ασχοληθείς με τίποτα άλλο πέρα από το μπάσκετ. Νομίζω ότι είναι η ιδανική κατάσταση για έναν μπασκετμπολίστα! Μιλάμε, ουσιαστικά, για μια μικρή κοινωνία όπου όλοι σε ξέρουν, σου μιλούν και σε βοηθούν αν χρειαστείς το παραμικρό ενώ συνέβαλε θετικά το ότι η πορεία μας φέτος ήταν άκρως επιτυχημένη. Επίσης, η Κρήτη είναι παράδεισος! Μπορείς, για παράδειγμα, να πας κάπου, να βλέπεις τη θάλασσα και να ηρεμείς, να ξεχνάς τα πάντα! Το νότιο Ρέθυμνο είναι πανέμορφο και οι παραλίες του τρομερές. Έπειτα από όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνεις ότι δεν θέλεις κάτι άλλο στη δουλειά σου».
Γράψε τον επίλογο με την πιο ροκ πεντάδα της EuroLeague!
«Ο Ντε Κολό θα ήταν ο frontman σίγουρα! Θα κρατούσα τον Γιούντο για ντράμερ ενώ στο μπάσο θα έβαζα κάποιον ψηλό. Μάλλον τον Πρίντεζη. Στις κιθάρες θα είχα τον Τεόντοσιτς και τον Γιουλ. Όλοι αυτοί θα ανέβαιναν στην… σκηνή της Kombank Arena στο Βελιγράδι. Η τέλεια συναυλία (γέλια)».
