Είναι δύσκολο να περιγράψεις τη θλίψη...

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Είναι δύσκολο να περιγράψεις τη θλίψη...

bet365

Ο Χρήστος Κιούσης γράφει για την παρθενική του εμπειρία σε τελικό ελληνικού κυπέλλου, από τη θέση μάλιστα της ομάδας του gazzetta.gr

Από χτες το βράδυ το μυαλό μου είναι λίγο μουδιασμένο, όχι τόσο για όσα συνέβησαν, αλλά περισσότερο γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου, να είναι παρών σε αυτό το χάλι. Πίστευα βλέπετε ότι στα 42 μου είμαι σε θέση να τις βλέπω τις κακοτοπιές και να τις αποφεύγω. Δυστυχώς δε συνέβη χτες, αντίθετα ζήτησα από τον Βασίλη Παπανδρέου να μπω στον τελικό και να βοηθήσω απ' όπου μπορώ. Πρώτα απ' όλα καθόλου δε βοήθησα ούτε τον Γιώργο Κούβαρη, ούτε τον Βασίλη Βλαχόπουλο που είχαν γίνει “λάστιχα” για να καλύψουν το αστυνομικό κυρίως ρεπορτάζ. Τους ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν είχα διάθεση ούτε μια δήλωση από έναν παίκτη να ζητήσω, αφού αναρωτιόμουν τι νόημα έχει. Με το ζόρι μάλιστα κρατήθηκα να μη βρίσω τον Φελντέιν, όταν στη συνέντευξη τύπου άρχισε να μιλάει για amazing game και για amazing atmosphere. Τα βαρέθηκα αυτά τα δημοσιοσχετίστικα.

Μπαίνοντας στο Παλέ η εικόνα ήταν σαφής. Ο 'Αρης έπαιζε γηπεδούχος και ο Παναθηναικός φιλοξενούμενος. Αφήνω στην άκρη τα χαζά τύπου “Η ΕΟΚ ήταν διοργανώτρια κι ο Άρης δεν έφταιγε” και συνεχίζω... Οι πληροφορίες έλεγαν από νωρίς ότι έρχονται 800 κομμάτια από κάτω και διπλάσιοι τέτοιοι ήταν παρόντες στο γήπεδο για τους κίτρινους. Η μαλακία μου είναι που δεν έφυγα μόλις το είδα το χάλι, αλλά ντράπηκα τον Κούβαρη να σας πω την αλήθεια.

Το ζέσταμα ξεκίνησε και κράτησε περισσότερο από τον ίδιο τον σούπα αγώνα, αλλά αυτό μάλλον το ξέρετε από την τηλεόραση. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο κύριος Λάσκαρης και εν μέσω αποθέωσης πήγε έκατσε παρέα με τους αυλικούς του στους επισήμους, ενώ μόλις εμφανίστηκε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με τη φρουρά του, έγινε δεκτός με μπουκάλια και σκαιότατα συνθήματα για να αποχωρήσει αμέσως.

Έγινε ό,τι έγινε στο παιχνίδι, τελείωσε ο τελικός και μετά άρχισε το καλό το πάρτυ. Φωτοβολίδες, μπουκάλια, καθίσματα, ΜΑΤ, δακρυγόνα, απονομή παρωδία και λοιπά ξενερωτικά γεγονότα... Έπαιξαν οι καθιερωμένοι Queen, λίγο πράσινος χαρτοπόλεμος, επινίκια μπλουζάκια και μετά αναπνεύστε μαλάκες δακρυγόνα γιατί έξω γίνεται χαμός. Ήρθαν διάφοροι άνθρωποι να με χαιρετήσουν, όχι βέβαια γιατί είμαι καμιά σεβάσμια μπασκετική φιγούρα, παρά μόνο γιατί βλέπουν “Ράδιο Αρβύλα”... Μεμψιμοιρούσαν που πάει η χώρα κι ήθελα να τους απαντήσω “όπου πήγε και το μπασκετάκι, στα σκουπίδια” Δεν συνάντησα σε ένα αθλητικό γεγονός ούτε έναν άνθρωπο χαρούμενο κι αυτό νομίζω τα λέει όλα! Βαρέθηκα να ακούω συγκρίσεις από παίκτες, παράγοντες και προπονητές του χτεσινού τελικού με το Copa del Rey και δε θα μπω σε τέτοιους λάθος παραλληλισμούς.

Αν σύγκρινα βλέπετε τον Τελικό του Ελληνικού Κυπέλλου με το Copa del Rey, θα έπρεπε να συγκρίνω και τα ελληνικά με τα ισπανικά σχολεία, τα ελληνικά με τα ισπανικά πανεπιστήμια κ.ο.κ Εδώ μας έλαχε να γεννηθούμε, μ' αυτούς πρέπει να συμβιώνουμε, όποιος δεν αντέχει το “εδώ” και το “΄τωρα”, απλά φεύγει. Τόσο εκβιαστικό είναι το ζήτημα. Για άλλη μια φορά όμως θα διατυπώσω την βασανιστική μου απορία για τους Έλληνες παίκτες και προπονητές: “οταν έχεις την επιλογή να φύγεις και να πας σε ένα άλλο αθλητικό περιβάλλον, πώς είναι δυνατόν ρε γαμώτο να μένεις εδω;”

Ο χτεσινός Τελικός ήταν για μένα η καλύτερη διαφήμιση για τη συνδρομητική τηλεόραση. Το μεγαλύτερο αθλητικό αγαθό που έχουμε αυτή τη στιγμή στη χώρα, είναι τα αθλητικά κανάλια στις δύο συνδρομητικές πλατφόρμες. Με επαγγελματίες υψηλού επιπέδου σε μεταφέρουν στα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα του πλανήτη από την άνεση του σαλονιού σου, μετην επισκέψιμη τουαλέτα σου και το volume για να εξαφανίζεις τους κάφρους κατά βούλησιν. Πόσο διαφορετικό θα ήταν Θεέ μου το Σαββατάκι μου, αν είχα αράξει σπίτι να κάνω αθλητικό zapping... Μην ακούω για ακριβές συνδρομές, σκεφτείτε τι ξοδεύετε για ένα απόγευμα στο γήπεδο.

Θα μου πει κάποιος, χάνεις την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Ναι ρε φίλε, ακριβώς! Αυτό θέλω να “χάσω” Προτιμώ την ατμόσφαιρα του σπιτιού μου εκατό χιλιάδες φορές! Κοιτούσα χτες στις δυο κερκίδες κι απορούσα ποιοι ήταν όλοι αυτοί, τι ήταν όλοι αυτοί... Μη φανταστείτε μόνο πιτσιρικάδες. Ξέρετε πόσους της γενιάς μου είδα εκεί; Να βρίζουν Θεούς, μάνες, να φτύνουν, να δείχνουν τα γεννητικά τους όργανα, να κάνουν εμετική παντομίμα; Δεν κατάλαβα ποτέ το συνδεσμιακό κίνημα, δε με ενδιέφερε ποτέ να ανήκω κάπου, δεν αντιλαμβάνομαι τον όρο “οργανωμένη μετακίνηση” δεν βλέπω τίποτα νορμάλ σ' αυτό και δε θα ήθελα ποτέ ο γιός μου ή ο γιός κανενός φίλου μου να ασχοληθεί με το “σπορ”

Λυπάμαι αν έγραψα πάλι λίγο άτακτα, αλλά όπως γράφω και στον τίτλο, είναι δύσκολο να περιγράψω τη θλίψη. Μπορώ μόνο να με προφυλάξω, από το να την ξαναζήσω. Σε όσους επιλέγετε να υπηρετείτε τη θλίψη, ιδού μπροστά σας πεδίον δόξης λαμπρόν... Με τους υπόλοιπους, ραντεβού στις οθόνες μας.

Υ.Γ. 1 Σύμφωνα με τις επιταγές της ψηφιακής εποχής θα έπρεπε σήμερα το κινητό μου να είναι γεμάτο selfies και βιντεάκια με τους πρωταγωνιστές. Έχω τραβήξει ελάχιστα κι αυτά θα τα σβήσω, να κρατήσω χώρο για καμιά εκδρομή.

Υ.Γ. 2 Όταν ο Τελικός γίνεται στη σάλα “Νίκος Γκάλης” και το πρώτο πράγμα που κάνεις, για να δείξεις διάθεση ίσης μεταχείρισης, είναι να ξεκρεμάσεις τη φανέλα του Γκάλη από την οροφή, έχεις τελειώσει, είσαι παρελθόν...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.