Αφού φτάσαμε στη Νέα Ορλεάνη, πλέον πάμε παντού! (pics)

Αν η εισαγωγή, σας προετοίμασε ότι ενδεχομένως θα σας μεταφέρουμε στο κλίμα μίας… τρελής και ριψοκίνδυνης πτήσης, με αναταράξεις, κενά αέρος και απότομη προσγείωση, τότε σπεύδω αμέσως να σας καθησυχάσω… Το ταξίδι, από τo «Ελευθέριος Βενιζέλος» (Αθήνα) στο “Heathrow” (Λονδίνο) κι από κει στο διεθνές αεροδρόμιο “Luis Armstrong” της Νέας Ορλεάνης, με μία 3ωρη στάση στο Ο’ Hare του Σικάγο, μπορεί να διήρκεσε συνολικά 20 ώρες, ωστόσο, είχε πολύ γρήγορο wifi (ναι πάνω από τον Ατλαντικό), ήταν πολύ ξεκούραστο, άνετο και δεν είχε ούτε απρόοπτα (απώλειες αποσκευών), ούτε καθυστερήσεις.

Ακούστε τι συνέβη, λοιπόν, στο δρόμο για τη μακρινή πόλη του αμερικανικού Νότου, που πέρα από πατρίδα της jazz, φημίζεται για την ευρωπαϊκή (γαλλοϊσπανική) κουλτούρα και τις γαστριμαργικές απολαύσεις της… Το πρώτο «σκωτσέζικο» ντους, μας περίμενε επί ελληνικού εδάφους, στο counter της British Airways, όταν οι καθ’ όλα ευγενικοί και εξυπηρετικοί υπάλληλοί της, με πληροφόρησαν ότι το σύστημα δεν μπορεί να μου κάνει check-in, παρά μόνο μέχρι το Λονδίνο, γιατί η Αμερική δεν μπορούσε να με δεχτεί χωρίς ESTA!

Με βάση τα δεδομένα που ισχύουν τα τελευταία χρόνια, για όσους δεν γνωρίζουν, η ESTA αποτελεί το ταξιδιωτικό έγγραφο που πρέπει να προμηθευτεί όποιος θέλει να επισκεφτεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και το οποίο ισχύει για 6 μήνες, έχοντας, τρόπον τινά, υποκαταστήσει την VISA. Το φοβερό της υπόθεσης είναι, ότι το σχετικό έγγραφο που είχα στα χέρια μου, έχει ισχύ μέχρι τα μέσα Μαρτίου, άρα τυπικά ήμουν καλυμμένος! Ουσιαστικά, όμως, στο αμερικανικό σύστημα, όμως είχε διαγραφεί, πολύ απλά γιατί το διαβατήριο μου έληγε σε λιγότερο από 30 μέρες κι είχε ενεργοποιηθεί αυτόματα ο σχετικός μηχανισμός!

Κατ’ ουσίαν, λοιπόν, δεν μπορούσα να ταξιδέψω… «Μπορείτε να πάτε μέχρι το Λονδίνο, αλλά εκεί δεν σας αφήσουν να μπείτε στο αεροπλάνο με προορισμό την Αμερική!», μου είπαν οι αεροσυνοδοί εδάφους της αγγλικής εταιρίας, προτείνοντας μου μία ύστατη λύση… Να κάνω επί τόπου, ηλεκτρονικά, νέα αίτηση για ESTA, να ταξιδέψω με δική μου ευθύνη στην αγγλική πρωτεύουσα και να κάνω τον… σταυρό μου ότι θα εγκριθεί, μέχρι να προσγειωθεί η πτήση στο “Heathrow”, πληροφορώντας με ότι ο χρόνος που απαιτείται για την έγκρισή της, είναι συνήθως από 15 λεπτά έως και… 48 ώρες!

Όπως καταλαβαίνετε, αν και ταξιδεύω στο εξωτερικό από 9 ετών, μόνος μου (να ‘ναι καλά η μάνα μου και ο πατέρας μου, εκεί όπου βρίσκεται), ο χρόνος στον… αέρα, πέρασε σαν αιωνιότητα. Μέσα στην ατυχία, όμως, είχα και τα τυχερά μου! Δεν ξέρω αν ο πιλότος είχε καμία μεσημεριανή δουλειά να προλάβει στο Λονδίνο, η πτήση πάντως, έφτασε σχεδόν 35 λεπτά νωρίτερα κι αυτό με «όπλισε» με περισσότερο κουράγιο ότι, αν το πρόβλημα είχε εν τω μεταξύ λυθεί, θα καταφέρω να προλάβω την ανταπόκριση για το Σικάγο.

Έπρεπε πρώτα, όμως, να βιαστώ να παραλάβω την βαλίτσα μου, να «διακτινιστώ» στην αποβάθρα για το τρενάκι που σε πάει από το Terminal 5, στην άλλη πτέρυγα του αεροδρομίου που εξυπηρετεί το Terminal 3 (πτήσεις Αμερικής) και να τρέξω με τα μπαγκάζια ανά χείρας και στην πλάτη, για να φτάσω στο σημείο του check-in. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, το δάχτυλό μου πατούσε συνεχώς το refresh στην σελίδα της αίτησης και δυστυχώς, το… authorization pending (σ.σ.: η έγκριση εκκρεμεί) δεν έλεγε να αλλάξει!

Έφτασα στο γκισέ της American Airlines, ακριβώς μία ώρα πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση. Ήμουν αποκαμωμένος, ιδρωμένος, εξαντλημένος και απογοητευμένος, αλλά το κυριότερο, σχεδόν πεπεισμένος ότι για μία απίστευτα ατυχή συγκυρία, η εμπειρία ενός All-Star Game, θα παρέμενε όνειρο. Χωρίς ισχυρή αυτοπεποίθηση, πάντως, αποφάσισα να κάνω την προσπάθειά μου κι όπου βγει… Όταν ήρθε η σειρά μου, έπεσα σε μία τυπική Αγγλίδα, που έχοντας πατήσει τα 55, φαινόταν ότι βιαζόταν να τελειώσει τη δουλειά και να πάει σπίτι της.

Κι ενώ, προσπαθούσα να βρω δυνάμεις για να της εξηγήσω το πρόβλημά μου, μόλις βλέπει το διαβατήριό μου και συνειδητοποιεί ότι είμαι από την Ελλάδα, μου σκάει ένα χαμόγελο, μου λέει ότι λατρεύει την Χαλκιδική και την Ουρανούπολη και πριν προλάβω να απαντήσω με ένα μειδίαμα, μου δίνει τα boarding pass και δείχνοντάς μου τον δρόμο για τον έλεγχο των χειραποσκευών, μου λέει «καλό ταξίδι»! Ήθελα να πετάξω από τη χαρά μου! Λίγα λεπτά αργότερα, όταν συνάντησα τον Βασίλη Τσίγκα να σταυροκοπιέται, βλέποντάς με στο gate της επιβίβασης, ξαναπάτησα το refresh στο κινητό μου. Η ένδειξη έδειχνε πλέον το πολυπόθητο authorization approved.

Φτάσαμε στον αμερικανικό Νότο!
Από μύρια κύματα, λοιπόν, η αποστολή του gazzetta.gr στην 66^ο ετήσιο εορταστικό event του ΝΒΑ, που δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την υποστήριξη της Anytime. Από την ομορφότερη μικρή πόλη των Η.Π.Α., που ως γαλλική αποικία, πήρε το όνομά της το 1718 από τον Δούκα της Ορλεάνης και που μετά τον τυφώνα “Katrina” (τέλη Αυγούστου του 2005) που κατέστρεψε το 80% της κατοικημένης περιοχής και προκάλεσε το θάνατο 1500 ανθρώπων, θα σας κρατήσουμε συντροφιά για τις επόμενες πέντε ημέρες.

Η ανυπολόγιστη καταστροφή, που σύμφωνα με επιφανείς επιστήμονες, αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο μηχανικό ατύχημα που έχει συμβεί στην υφήλιο μετά το αντίστοιχο στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ, έφτασε σε τόσο μεγάλη έκταση, επειδή κατέρρευσαν τα αντιπλημμυρικά μέτρα της πόλης και τα φράγματα που είχαν κατασκευαστεί στις εκβολές του ποταμού Μισσισσιπή. Έκτοτε, πολλοί διεθνείς οργανισμοί ανθρωπιστικής βοήθειας έχουν ενσκήψει στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χιλιοτραγουδισμένης “Big Easy” (έτσι λένε τη Νέα Ορλεάνη οι Αμερικανοί), ενώ δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ΝΒΑ, της ανέθεσε για 3^η φορά (από το 2008) την διοργάνωση του φημισμένου All-Star Weekend.

Στο επίκεντρο του event, φυσικά, ο νεότερος μη Αμερικανός μπασκετμπολίστας που θα βρεθεί στην βασική πεντάδα του κορυφαίου μπασκετικού ραντεβού του άλλου πλανήτη του μπάσκετ, που δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Προσδεθείτε, λοιπόν, για ένα μαγικό ταξίδι με πολύ Antetokounmpo-mania, με μεγάλες δόσεις από NBA legends, συνεντεύξεις, videos, μπασκετοκουβέντα και ό,τι άλλον ενδιαφέρον προκύψει σ’ αυτό το αξέχαστο μπασκετικό party που μόλις άρχισε.

Υ.Γ.: Ε, αφού καταφέραμε να φτάσουμε και δεν προλαβαίνουμε το φημισμένο καρναβάλι (Mardi Gras ή άλλιώς «χοντρή Τρίτη»), ένα ποτάκι στη Bourbon Street (υπό τους ήχους της soul) θα το πιούμε και μία βόλτα στη γαλλική συνοικία για τα φημισμένα γαλλικά ντόνατς (μπενιέ) θα την κάνουμε… Αμαρτία είναι!