Η επέτειος και ο θίασος του Τσάβι...

Βρε καλώς τα παιδιά τα δικά μας!

Καλώς τα κι ας μην αργήσανε, καθότι τα είχαμε στα μέρη μας και πριν από δυο εβδομάδες, όταν ξόρκισε τους δαίμονες τους ο Ολυμπιακός...

Καλώς τα κι ας μην μπορούμε συλλήβδην ως ελληνικόν μπασκετικόν έθνος (όπως θα έλεγε και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, καλή του ώρα αύριο στο Νέο Φάληρο) να επικαλεσθούμε την ατάκα του Nίκου Αλέφαντου, που του βγήκε κιόλας ξινή πριν από εκείνο το ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ...

Εννοώ ότι τους λεγάμενους από τη Βαμβέργη δεν μπορούμε να τους καλωσορίσουμε με την ειρωνική κουβέντα “καλώς τα παιδιά, καλώς τα τρία-μηδέν”, για τον απλούστατο λόγο πως πριν από την ήττα τους από τον Ολυμπιακό (στις 27 του περασμένου μήνα) μετρούσαν τρεις νίκες επί των Πειραιωτών, εξ ου και η προηγούμενη αναφορά μου σε αποδαιμονοποιήσεις και εξορκισμούς!

Δυο εβδομάδες λοιπόν, μετά τον Ολυμπιακό, έρχεται η σειρά του Παναθηναϊκού να υποδεχθεί απόψε στο ΟΑΚΑ τον αγλαό Αντρέα Τρινκιέρι, τον μόνιμο συνεργάτη του Ηλία Κατζούρη και βεβαίως το τοτέμ που λέγεται Νίκος Ζήσης...

Ναι, ναι, αυτόν τον άσχετο και σιτεμένο τύπο ο οποίος παίζει με μέσον και μένει στο προσκήνιο επειδή, λέει, έχει βύσμα τους δημοσιογράφους!

Σε αντίθεση με τον αιώνιο αντίπαλο τους που τα βρίσκει μπαστούνια με το ιδιάζον στιλ της Μπάμπεργκ, οι "πράσινοι" δείχνουν να την έχουν, άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα: στους επτά προηγούμενους αγώνες το μεταξύ τους σκορ είναι 6-1 υπέρ του Παναθηναϊκού, που έχει λερωμένη τη φωλιά του από εκείνο το βράδυ της 38ης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά το οποίο γνώρισε τη δεύτερη ήττα του σε πέντε αγώνες της σεζόν 2011-12.

Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Νοεμβρίου του 2011 όταν στη “Stechert Arena” της Βαμβέργης οι Γερμανοί επιβλήθηκαν με 79-76, σε ένα ντέρμπι που κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα από τη γραμμή των ελευθέρων βολών. Η Μπάμπεργκ είχε ένα προβάδισμα επτά πόντων (73-66) στο 37ο λεπτό, ο Κώστας Καϊμακόγλου με λέι απ μείωσε σε 76-74, ο Μπράιαν Ρόμπερτς με μία βολή στα 21'' έγραψε το 77-74, ο Ιαν Βουγιούκας με 2/2β. Στα 2'' μείωσε σε 77-76 και ο Τζούλιος Τζένκινς στην εκπνοή διαμόρφωσε το τελικό 79-76.

Στον πάγκο της Μπάμπεργκ καθόταν ο Αμερικανός (νυν ασίσταντ κόουτς του Κένι Ατκινσον στους Μπρούκλιν Νετς και συνάμα προπονητής της Εθνικής Γερμανίας) Κρις Φλέμινγκ ενώ στο ρόστερ της γερμανικής ομάδας βρίσκονταν μεταξύ άλλων δυο πρώην παίκτες του Αρη, ο PJ Τάκερ (2010-11) και ο Αντον Γκαβέλ (2008-09). Στην απέναντι όχθη ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς διάνυε τη 13η και τελευταία σεζόν του στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο ο μεν Μπατίστ έμεινε άποντος σε έντεκα λεπτά, ο δε Γιασικεβίτσιους δεν έπαιξε καθόλου.

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:

ΜΠΑΜΠΕΡΓΚ: Σουπούτ 19, Τάντα, Τζένκινς 13, Πλάις 9, Ρόμπερτς 7, Τζέικομπσεν 10, Τάκερ 8, Γκαβέλ 8, Μ. Σλότερ 5.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Μάριτς 7, Μπατίστ, Λόγκαν 3, Σάτο 11, Διαμαντίδης 16, Βουγιούκας 8, Ν. Καλάθης 11, Σμιθ 7, Καϊμακόγλου 13

Στο ματς του β' γύρου στο ΟΑΚΑ οι “εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης πήραν το αίμα τους πίσω με σκορ 71-66, ενώ τη σεζόν 2007-08 πέτυχαν δυο νίκες (66-61 εντός και 72-58 εκτός) και τη σεζόν 2012-13 άλλες δυο (76-73 εντός και 82-60 εκτός) .

Η έκτη και τελευταία (πριν από την αποψινή προσδοκώμενη έβδομη) σημειώθηκε ανήμερα του Αγίου Δημητρίου και μάλιστα υπήρξε αφενός δραματική και αφετέρου ιστορική!

Στις 26 Οκτωβρίου του 2016 ο Παναθηναϊκός άλωσε την “Brose Arena” με 84-83 ενώ τρία λεπτά πριν από τη λήξη βρισκόταν πίσω με δέκα πόντους (83-73). Τι συνέβη από εκεί και πέρα; Οι “πράσινοι” έτρεξαν ένα επί μέρους σκορ 10-0 και“άρπαξαν”, δίκην ριφιφί, τη νίκη μέσα από τα χέρια των Γερμανών, με ηθικό και φυσικό αυτουργό τον Νικ Καλάθη, ο οποίος αφενός πέτυχε το νικητήριο καλάθι στα 3'' και αφετέρου τελείωσε το ματς με 13 πόντους, 11 ριμπάουντ, 9 ασίστ και 3 κλεψίματα.

Αυτό ήταν το δραματικό στοιχείο της υπόθεσης, όσο για την ιστορική πινελιά αυτή την έβαλε ο Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος εκείνο το βράδυ έκανε το ντεμπούτο του στον πάγκο του Παναθηναϊκού, παίρνοντας τη σκυτάλη (μετά τα προηγούμενα δυο ματς με τη Ζαλγκίρις Κάουνας και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) από τον Αργύρη Πεδουλάκη και τον Γιώργο Βόβορα.

Από εκείνο το βράδυ και πέρα ο Καταλανός προπονητής έχει κοουτσάρει τον Παναθηναϊκό σε 19 αγώνες της Ευρωλίγκας με ρεκόρ 11 νίκες και 8 ήττες, ωστόσο και ο ίδιος ξέρει καλά (και πάντως καλύτερα από κάθε άλλον) πως οι "πράσινοι" δεν αξιώθηκαν ακόμη να γίνουν σε σταθερή και αταλάντευτη φάση η δική του ομάδα!

Υπάρχουν πολλές στιγμές στις οποίες ο Παναθηναϊκός (κυρίως στην άμυνα) είναι η ομάδα του, όμως υπάρχουν και άλλες στις οποίες ο Τσάβι δεν την αναγνωρίζει ως δική του.

Τουτέστιν ξέρει πως μετά από τρεισήμισι μήνες στο ΟΑΚΑ έχει ακόμη να κάνει αρκετή δουλειά για να μπορεί να την θεωρεί ως μια ομάδα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του και στις δυο άκρες του γηπέδου και δη σε τομείς που εντέλει κάνουν τη διαφορά: στις λεπτομέρειες, στη διαχείριση των κρίσιμων φάσεων, στις συνεργασίες, στους αυτοματισμούς και στην ισορροπημένη διανομή των ρόλων...

Μπερδεύτηκε βεβαίως ο δόλιος με τους τραυματισμούς, τις απουσίες, τις αλλαγές στο ρόστερ, τις προσθήκες και συν τοις άλλοις με την ανάγκη να βρει συγκεκριμένο ρόλο και να εντάξει στο σύστημα τον Σάντρο Τζεντίλε, που προέκυψε αίφνης ως δώρο!

Για την ακρίβεια του προέκυψε ως το δώρο του προέδρου (Δημήτρη Γιαννακόπουλου), όπως έχει συμβεί κάμποσες φορές στο παρελθόν τόσο στο μπάσκετ, όσο και στο ποδόσφαιρο: τέτοιο -και μάλιστα πανάκριβο- δώρο ήταν εκ μέρους του Θανάση Γιαννακόπουλου το 2006 ο Τόνι Ντέλκ και έναν χρόνο αργότερα ο (επανακάμψας από τους Ρόκετς) Βασίλης Σπανούλης, τέτοιο θεωρήθηκε το 2003 ο Γιώργος Διαμαντόπουλος από τον Σωκράτη Κόκκαλη στον Ολυμπιακό και αυτή την ατάκα είχε χρησιμοποιήσει και μάλιστα από το πάνελ της παρουσίασης το 1999 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό για τον άσημο Ηπειρώτη!

Αλλο βεβαίως η Ηπειρώτης και άλλο ο Τζεντίλε, απλώς έκανα αυτή τη σύντομη και όχι ολοκληρωμένη αναδρομή ως ένα επιχείρημα για την “ατακτοποίητη χημεία” του Παναθηναϊκού...

Τη συγκεκριμένη έκφραση αυτής της διαπίστωσης δεν την βγάζω από το μυαλό μου, αλλά την άκουσα από το στόμα του Θεόδωρου Ροδόπουλου, την περασμένη Τρίτη στην εκπομπή “Pick N' Roll” της Cosmote TV.

Ιδού τι είπε επακριβώς ο μεγαλύτερος “tactician” και ο κορυφαίος “θεωρητικός” που έχει εμφανιστεί στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: “Απ' ότι βλέπω οι συγκεκριμένοι παίκτες που έχει τώρα ο Παναθηναϊκός δεν είναι απολύτως τακτοποιημένοι στη χημεία της ομάδας την οποία έχει στο μυαλό του ο Πασκουάλ. Από κάποιες συμπεριφορές στη διάρκεια αγώνων και χωρίς αυτές να καταλήγουν σε ακρότητες, αντιλαμβάνομαι ότι αρκετοί από τους παίκτες πιστεύουν ότι ο καθένας τους είναι ο κορυφαίος και πρέπει να αποτελεί το πρώτο βιολί της ομάδας. Εννοώ ότι ο καθένας τους διεκδικεί τον ρόλο της πριμαντόνας και για να εκλείψει αυτό το ζήτημα, ο προπονητής πρέπει να κάνει ακόμη δουλειά για να επιβάλει την ιεραρχία”.

Παρεμπιπτόντως αυτό το κουσούρι σε ήπια ή σε πολύ πιο σοβαρή μορφή το αντιμετωπίζουν κάποια στιγμή όλες οι μεγάλες ομάδες. Κι αυτό πάλι δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το διάβασα πριν από χρόνια στο βιβλίο “The winner within” του Πατ Ράιλι. Μάλιστα ο άλλοτε προπονητής των Λέικερς, των Νικς και των Χιτ χαρακτήριζε-σε ολόκληρο κεφάλαιο- αυτό το πρόβλημα ως “αρρώστια του εγώ”, σχολιάζοντας ότι από αυτήν κινδυνεύουν να καταστραφούν οι ομάδες όταν οι παίκτες διεκδικούν μεγαλύτερους ρόλους από αυτούς που έχουν διανεμηθεί ή -στο τέλος της σεζόν- θεωρούν ότι είχαν μεγαλύτερη συμβολή σε μια επιτυχία από αυτή που τους αναγνωρίσθηκε...

• ΥΓ: Φαντάζομαι ότι θα τη βρει την άκρη ο Τσάβι, ίσως τον βοηθήσουν και οι σπουδές του στις θετικές επιστήμες. Δεν έχει βεβαίως πτυχίο χημικού, αλλά και αυτό του μηχανικού από το Πολυτεχνείο μπορεί να του φανεί χρήσιμο.