Γιατί, βρε Παύλο, αγόρι μου;

Γιατί, ρε Παυλάκη, αγόρι μου; Γιατί; Τόσο δύσκολο ήταν να αποδειχθείς θνητός, εσύ που είσαι ολοφάνερα θνητός; Μια σταλιά κορμάκι έχεις για τα δεδομένα του μπάσκετ. Σαν μικρό αδελφάκι του Διαμαντίδη έμοιαζες μέσα στο γήπεδο. Σαν τα κινεζάκια που κοίταζαν από τις εξέδρες.

Δεν μπορούσες να παίξεις όπως σε φανταζόμασταν; Ήταν ανάγκη να φορέσεις τη μπέρτα του Σούπερμαν; Μία χάρη σου ζητήσαμε και εσύ πήγες και μας έκλεισες το σπίτι.

Ορίστε, τι κατάλαβες που κέρδισες μετάλλιο; Από το χρυσό του 2004 πέσατε στο χάλκινο το 2008. Ενώ εμείς, θα είχαμε αλλάξει το μέλλον μας.

Ναι, έχεις δίκιο, Παύλο μου. Δεν θα το αλλάζαμε. Διότι δεν γεννηθήκαμε πολεμιστές όπως εσύ και οι συνοδοιπόροι σου. Ούτε παίζουμε στην Εθνική ομάδα μέχρι τα 40 μας ούτε δίνουμε την ψυχή μας για το κοινό καλό, ούτε είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν.

Οπότε, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δικαίως μας ξάπλωσες στο καναβάτσο, Παυλάρα μου. Εμείς είμαστε οι γήινοι και εσύ ο εξωγήινος.

Στο μέλλον θα λέμε ότι βρεθήκαμε ενάμισυ βήμα από τη La-La-Land του Ολυμπιακού βάθρου, αλλά μας έβαλε τρικλοποδιά η πιο γενναία παρέα που πέρασε ποτέ από τα γήπεδα του μπάσκετ. Και ο μαέστρος που δεν γέμιζε κανενός το μάτι.

Το θυμάμαι το ρημάδι το ματς, σαν να ήταν προχθές. Ακόμα πιο έντονα, θυμάμαι τις συζητήσεις που προηγήθηκαν, στο Ολυμπιακό Χωριό και στον κινέζικο στρατώνα όπου έμενε η αφεντομουτσουνάρα μου.

«Θα τους φάμε τους Αργεντινούς» και θα εκδικηθούμε και την ήττα της Αθήνας», λέγαμε. «Θα τους καταπιούμε ζωντανούς. ‘Εχουν μόνο έναν πλέι-μέικερ, και αυτόν στα τριανταφεύγα του, τον Πριχιόνι. Θα τον σκάσουν οι δικοί μας στην πίεση. Ο ένας θα μπαίνει, ο άλλος θα βγαίνει. Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης. Πόσο να αντέξει ο γερο-Πάμπλο; Θα του ρίξουμε τον Βασιλόπουλο στην ανάγκη. Όχι, στάσου, αυτόν τον χρειαζόμαστε για να μαρκάρει τον Τζινόμπιλι. Ή τον Ντελφίνο. Το μυστικό είναι να βγάλουμε τα σηκώτια του τον Πριχιόνι. Να μη φτάσει ποτέ η μπάλα στους άλλους. Έξι παίκτες έχει όλους κι όλους η Αργεντινή. Οι άλλοι πατάνε παρκέ μόνο στην προθέρμανση».

Πράγματι, έξι παίκτες είχε. Αλλά …τι έξι; Πριχιόνι, Τζινόμπιλι, Ντελφίνο, Νοσιόνι, Ομπέρτο, Σκόλα. Και έξι λαθρεπιβάτες: Κιντέρος, Γκουτιέρες, πάλι Γκουτιέρες, Πόρτα, Γκονσάλες, Κάμερικς.

Απέναντί τους στήθηκε η ελληνική υπερομάδα της τριετίας 2005-7, χωρίς απουσίες και χωρίς κενά: και Μπουρούσης και Σχορτσανίτης και Φώτσης και Πρίντεζης και Βασιλόπουλος και πίσω τους οι τέσσερις σωματοφύλακες, με προπονητή (των επιτυχιών αλλά και του Ολυμπιακού πλέον…) τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ποντάραμε τα πάντα στον «δράκο» μας. «Θα στήσει παγίδες σε όλο το γήπεδο και θα κάνει τον Πριχιόνι να φτύσει το γάλα της μάνας του». Κούνια που μας κούναγε…

Καμία παγίδα δεν έστησε κανένας δράκος. Ο δράκος φορούσε γαλανόλευκα, αλλά μιλούσε ισπανικά. Οι περισσότεροι θυμούνται τα όργια του Τζινόμπιλι και του Ντελφίνο (24+23 πόντοι με 11/21 τρίποντα) ή το άστοχο σουτ του Βασίλη Σπανούλη στην εκπνοή, μέσα σε στριγγλιές.

Αλλά εγώ θυμάμαι άλλο. Το δίλεπτο της καταστροφής. Τι δίλεπτο, σκάρτο δίλεπτο, 85 δευτερόλεπτα, στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου. Πέντε απανωτά λάθη. Πώς κάνει πέντε απανωτά λάθη μία ομάδα με τέτοιους γκαρντ, ενώ προηγείται με 44-41 σε προημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων και έχει ολόκληρη Αργεντινή στα σχοινιά; Την ομάδα των έξι παικτών που φοβόταν να κάνει φάουλ;

Σπανούλης, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Σπανούλης, Σπανούλης. Πέντε γκάφες στη σειρά, από το 7:45 μέχρι το 6:10 της γ’ περίοδου. Ενάμισυ λεπτό και βγάλε. Σερί 0-7, με τρίποντο του Πριχιόνι στα 5:50. Δείτε το και δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας. Από το 42:45 και μετά.

Μέχρι τότε είχαμε +5 ριμπάουντ και +5% ευστοχία. Μας έδεσαν κόμπο οι «γκάουτσος», Παναγιώτη μου. Ούτε τους πιέσαμε ούτε τίποτε. Είχαμε 10-12 ετοιμοπόλεμους παίκτες αλλά χρησιμοποιήσαμε οχτώ. Δεν πήραμε τάιμ-άουτ ούτε για να ξεθολώσουμε το μυαλό μας. Όταν κάναμε αλλαγή, βγάλαμε λάθος παίκτη.

Στρώσαμε γαλάζιο χαλί για να περάσει ο μπαρμπα-Πάμπλο και να διευθύνει τη γέρικη ορχήστρα του, απέναντι σε μία ομάδα που φοβόταν τον ίσκιο της. Όταν άρχισαν να παιανίζουν τα αργεντίνικα βιολιά του Μάνου και του Κάρλος, ήταν πια αργά. Το τρένο απομακρυνόταν στον ορίζοντα και έπαιρνε μαζί του το εισιτήριο για τα ημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Βασίλης έριξε απεγνωσμένα το λάσο του μπας και το συγκρατήσει, αλλά του κάκου. Ήταν γραφτό του, να τελειώσει τη βραδιά ως «ομ φατάλ».

Το προτελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τον τραυματικό προημιτελικό ήταν ο πόνος στο χέρι από τη γροθιά που έριξα στο έδρανο και η μπύρα που μου έφερε ο φίλος από το BBC, Κρις Μίτσελ, για να με παρηγορήσει: «Νομίζω ότι τη χρειάζεσαι».

Το τελευταίο, ήταν ένα στραβό χαμόγελο με ακατάστατη οδοντοστοιχία, στα χείλη ενός μελαμψού λιπόσαρκου τύπου με καταϊδρωμένη φανέλα. Και μία στατιστική που θα βγάζει για πάντα κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε όσους χτίζουν με τα λόγια ανώγεια και κατώγια: 35 λεπτά, 7 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 5 κλεψίματα, 3/6 σουτ, 1 λάθος, 1 φάουλ.

Ένα λάθος, ένα φάουλ. Πέντε κλεψίματα. Τριανταπέντε λεπτά. Αυτός που θα του βγάζαμε τα σηκώτια.

Παπαλουκάς, Σπανούλης, Διαμαντίδης και Ζήσης μαζί έγραψαν 11 λάθη και 7 φάουλ.

Σι σενιόρ. Βάμος Αρχεντίνα. Πορ σου πουέστο. Γράσιας πορ τάντο, Παμπλίτο. Διότι, τελικά, εσύ ήσουν ο καλύτερος απ’όλους.