Έναν coach για τον Αντετοκούμπο ρε παιδιά...

Δεν θα ξεχάσουμε εύκολα τη συνέντευξη του Γιάννη αμέσως μετά την αποτυχία της Εθνικής να προκριθεί στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Το συνήθως χαμογελαστό πρόσωπό του ήταν συνοφρυωμένο και φάνηκε μάλλον ενοχλημένος από την πρώτη ουσιαστικά αποτυχία του, σε μια καριέρα που μόνο ανοδική καμπύλη είχε στο μπασκετικό χρηματιστήριο. Το πιο σημαντικό όμως της συνέντευξης ήταν η προσωπική ανάληψη της ευθύνης και η υπόσχεση πως θα επιστρέψει στην επόμενη διοργάνωση διψασμένος για διάκριση.

Τον βλέπουμε και τον απολαμβάνουμε φέτος σε μια απολύτως καυτή χρονιά με τους Μπακς και τρέχουν τα σάλια μας να τον δούμε με τα γαλανόλευκα. Δεν ξέρω όμως ποια είναι η θέση της Ομοσπονδίας και του Αθανάτου Προέδρου, τόσο στο θέμα του Γιάννη, όσο και στο θέμα “προπονητής της Εθνικής”.

Για πολύ λιγότερο καθοριστικούς αθλητές έτρεχαν στις ΗΠΑ στελέχη και head coach να ασκήσουν πίεση και να εφαρμόσουν τη μέθοδο ψηστήρι και τώρα που ένα από τα μεγαλύτερα next big things του παγκοσμίου μπάσκετ θέλει να ηγηθεί της Εθνικής Ελλάδος, ο πάγκος είναι προκλητικά έρημος. Λέω προκλητικά γιατί είναι σαν να βροντοφωνάζει “εντάξει δεν καιγόμαστε κιόλας”. Καιγόμαστε και παρακαιγόμαστε όμως. Πρώτα απ' όλα η Ομοσπονδία χρειάζεται κεφαλή. Καλός κι άξιος ο Φαραώ, ας παραμείνει τιμής ένεκεν, αλλά πόσο βλάκες είναι οι Κροάτες, η πιο συγκρουσιακή ομάδα που επιστράτευσαν Ράτζα, Βράνκοβιτς, Πέτροβιτς και τον μπλαζέ Τόνι Κούκοτς για τη νέα εποχή τους;

Τα επόμενα μυαλά που θα “τρέξουν” το ελληνικό μπάσκετ ανήκουν στη γενιά του 2005 κι όχι του 1987 κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και πιο πετυχημένοι είναι τόσο εθνικά όσο και συλλογικά και με πιο φρέσκες ιδέες και με μεγαλύτερο συναισθηματικό impact στους τωρινούς stars. Είναι άλλο να βλέπουν απέναντί τους οι νέοι τον Φιλίππου, τον Φασούλα, τον Ανδρίτσο ή τον Ιωάννου και τον Μίσσα και διαφορετικό πράγμα να μιλάνε με τον Παπαλουκά, τον Κακιούζη, τον Χατζηβρέττα και γιατί όχι τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Αυτοί πρέπει να είναι η τεχνική επιτροπή που θα επιλέξει άμεσα τον επόμενο ομοσπονδιακό προπονητή και θα κινηθεί ταχύτατα κι αποφασιστικά προς την πλευρά του Γιάννη. Τον προπονητή μάλιστα πρέπει να τον διαλέξουν με γνώμονα το μπάσκετ που θέλουν να παίξει η εθνική με τον Αντετοκούμπο στο οπλοστάσιό της και μετά να κάνουν κι έναν γύρο συζητήσεων με τους προπονητές της Λίγκας.

Επειδή δε μ' αρέσει να είμαι αφοριστικός, ο Βασιλακόπουλος υπήρξε για μένα ο πιο καθοριστικός παράγοντας του ελληνικού αθλητισμού. Έθεσε τις βάσεις, δημιούργησε κουλτούρα, ανέθρεψε στελέχη, προπονητές και παίκτες, έκανε σπουδαία δουλειά στην “εξωτερική πολιτική”. ΟΚ φτάνει όμως. Θα αδικήσει ο ίδιος την υστεροφημία του αν σταθεί εμπόδιο στο μέλλον, αν συντελέσει έστω και από παραλείψεις του, στο να καεί το λαχείο “Αντετοκούμπο”. Θα είναι ήττα για όλον τον ελληνικό αθλητισμό.

Απολαύσαμε όλοι τη σπουδαία δημοσιογραφική δουλειά του Αντώνη Καλκαβούρα και του Βασίλη Τσίγκα και νομίζω διδαχτήκαμε και πολλά. Η επόμενη αποστολή στις ΗΠΑ πρέπει να είναι των Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Κακιούζη ελπίζω, για να καθησυχάσουν τον Γιάννη και να του πουν, “είμαστε εμείς εδώ”. Να καταφέρουμε την ομαλότερη αλλαγή σκυτάλης στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού για να αφήσουμε το άτι και τους συντρόφους του να καλπάσουν προς τα μετάλλια. Ειδάλλως φοβάμαι θα αναλωθούμε στην εσωστρέφεια, στην γκρίνια και σε 12άδες ανάγκης, όσο ξερογλειφόμαστε χαράματα στις μεταδόσεις του ΟΤΕ tv. Τι παραπάνω ξέρουν οι Κροάτες ρε διάολε;

ΥΓ Από τα ονόματα του 1987 παρέλειψα εσκεμμένα τα πιο βαριά. Ο Νίκος Γκάλης δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ εθνικά και θα ήταν έκπληξη για μένα αν συνέβαινε τώρα. Ο Φάνης Χριστοδούλου από τη στιγμή που δεν είχε ρόλο σε Βελιγράδι και Σαϊτάμα δεν ξέρω πως θα μπορούσε να βρει το 2016. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα έπρεπε αν είχαμε λίγο μπασκετική τσίπα να έχει free pass για οποιοδήποτε πόστο στις εθνικές ομάδες. Ελπίζω να διορθωθεί άμεσα μια τεράστια αθλητική και ανθρώπινη απρέπεια. Αν ξεκολλήσουν πάντως τα “φαραωνικά μυαλά” όλοι οι άριστοι χωράνε!