Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει τώρα

Δε συνηθίζω να σημειώνω το επίπεδο προσέλευσης των φιλάθλων, ομολογώ όμως ότι υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες αναρωτιέμαι το επίπεδο των αντοχών αυτών των (τουλάχιστον) τριών χιλιάδων φιλάθλων του Άρη οι οποίοι δεν αποχωρίζονται τον μανδύα του πιστού προσκυνητή, όντως παλεύουν με τα συναισθήματά τους και υποβάλλουν εαυτούς στην επώδυνη διαδικασία παρακολούθησης της φετινής ομάδας.

Δίχως την παραμικρή διάθεση ισοπέδωσης ή υποβάθμισης του βαθμού εργασίας όλων όσοι βρίσκονται στον οργανισμό Άρη, είναι άξιο απορίας πώς αντέχουν οι ίδιοι αυτή την αγωνιστική εικόνα. Η κριτική θα ήταν εντελώς διαφορετική αν επρόκειτο για τον (προ διετίας) Άρης που ψώνισε από το πανέρι ή ακόμη τον περσινό που διέθεσε το μισό μπάτζετ σε σχέση με φέτος.

Έχει πάψει να υφίσταται η «απαίτηση» κυριαρχίας της ομάδας στο παρκέ. Είναι επίσης αντιληπτό ότι θα είναι ευχάριστες οι μέρες (σαν αυτή στη Λευκάδα) όπου θα φθάνει σε σημείο να σουτάρει με 70% στο τρίποντο. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να κάνει στο παρκέ και τα αυτονόητα ή μάλλον αυτά που οι περιστάσεις της επιβάλλουν να πράξει.

Αναγνωρίζεται ότι οι διαδοχικοί τραυματισμοί στοιχειοθετούν ένα μέρος του προβλήματος διότι λειτουργούν ως ανάχωμα στην επίτευξη χημείας μιας ομάδας. Και δυστυχώς, αν επαληθευτούν οι πληροφορίες για τον τραυματισμό του Έρικ Μπάκνερ (σ. σ. υπάρχουν δικαιολογημένοι φόβοι για οστικό οίδημα και απουσία σημαντικού χρονικού διαστήματος), τότε ο Άρης θα πρέπει να μπει σε νέο κύκλο αλλαγών, εκτός ασφαλώς των συζητήσεων που (και πάλι) θα αρχίσει με απώτερο σκοπό την απομάκρυνση του Μαρμπλ.

Πέρα από την ατυχία υπάρχουν και οι υγιείς παίκτες οι οποίοι έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε. Για παράδειγμα, είναι απολύτως κατανοητό ότι ο Ουίλ Κάμινγκς δεν είναι πλέι μέικερ (σ. σ. καθόλου τυχαία παίζει με τη συντροφιά ενός point guard) κι αυτό κοστίζει πολύ στο κομμάτι της οργάνωσης του παιχνιδιού.

Μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως σούτινγκ γκαρντ κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα δουλέψει η ομάδα ώστε να βρίσκει ανοιχτή ρακέτα. Αυτό έκανε ο Άρης σε όλο το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Μονακό.

Ο Αμερικανός έβαλε τους 15 από τους 32 πόντους της ομάδας, αλλά (διάβολε) κάποια στιγμή και η (χαμηλότατου επιπέδου μπασκετικού IQ) Μονακό θα το διάβαζε. Όπως κι έγινε. Ποιο ήταν το plan B; Δεν διέκρινα κάτι κραυγαλέο, πέρα από τα δύο ποσταρίσματα του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς.

Σκληρή άμυνα και αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας στο transition game. Αυτό συνδυάστηκε με α) το ποσοστό 50% στις ελεύθερες βολές, β) το 17,4% στα τρίποντα και γ) τα 16 επιθετικά ριμπάουντ της Μονακό. Δηλαδή, χαμένη υπόθεση.

Είναι επίσης αδιαμφισβήτητο ότι, όταν ο Γιάνκοβιτς χρησιμοποιείται στη θέση «4», ο Άρης λειτουργεί πολύ καλύτερα. Γιατί ο Τάντια Ντραγκίτσεβιτς – με εξαίρεση τον αγώνα με τον Ολυμπιακό – είναι παρών-απών και στους δύο τομείς του παιχνιδιού κι έχει μάθει να παίζει διαφορετικό μπάσκετ από αυτό που προσπαθεί να παίξει ο Άρης του Πρίφτη.

Γιατί ο Μιχάλης Τσαϊρέλης παραμένει σε ρηχά νερά. Και είναι άξιο απορίας γιατί ο συγκεκριμένος παίκτης κινείται σε χώρους 4-5 μέτρων από τη ρακέτα και δεν παίρνει την μπάλα χαμηλά και να κάνει αυτό που τον διακρίνει. Ο Τσαϊρέλης δεν έχει σουτ και στα χρόνια που αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ ανέβασε την αξία του γιατί η ομάδα τον απομόνωνε κάτω από το καλάθι κι έπαιζε ένας εναντίον ενός.

Δεν επιδέχεται αμφιβολίας ότι οι παραμένοντες (σ. σ. Ξανθόπουλος, Μούρτος, Ζάρας, Σίμτσακ) δεν κινούνται στα ίδια επίπεδα απόδοσης. Είναι παίκτες που μπορούν να αποδώσουν λειτουργώντας σε ένα (μπασκετικό) περιβάλλον το οποίο θα χαρακτηρίζεται από την ομοιογένεια.

Συν τοις άλλοις, ουδέποτε υπήρξαν πρωταγωνιστές για να τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη. Φέτος, είναι περισσότερες οι φορές όπου δείχνουν έξω από τα νερά τους, ίσως γιατί αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι αυτή η ομάδα δεν έχει τις ισορροπίες που όφειλε να έχει. Κι όταν αυτό συνδυάζεται με την ασταθή παρουσία και των Αμερικάνων, το μίγμα είναι επιεικώς επικίνδυνο.

Στη συγκεκριμένη γωνιά – και με αφετηρία την ήττα στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ έως και την ανατροπή στην Αμαλιάδα – σημειώσαμε ότι με το υπάρχον υλικό η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη. Διότι στην… εξίσωση της χημείας μπαίνει κι αυτή που επίσης δεν έχει βρεθεί μεταξύ παικτών και προπονητή, υπό την έννοια ότι φαίνεται να υπάρχουν ζητήματα διαχείρισης υλικού.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν βάζουμε θέμα σχέσεων, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και ο 48χρονος προπονητής δείχνει εγκλωβισμένος στις δικές του επιλογές.

Είναι εξακριβωμένο ότι οι αλλαγές παραμένουν στο τραπέζι των συζητήσεων. Αν όντως η ιδιοκτησία αποφάσισε να προσθέσει στο μπάτζετ ακόμη 300-350 χιλιάρικα, ας το κάνει άμεσα. Στην πραγματικότητα, είναι αναγκασμένη να το πράξει γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα επιμείνει στην αναγκαστική απόφαση «επένδυσης» σε παίκτες στους οποίους έχει πάψει να πιστεύει τόσο η ίδια όσο και το τεχνικό επιτελείο. Απόδειξη του τελευταίου αποτελούν οι δηλώσεις του Δημήτρη Πρίφτη για τον Ντέβιν Μαρμπλ.

Οπότε, ό,τι είναι να κάνει, ας το κάνει τώρα. Είτε με τον Τζέρελ ΜακΝιλ, είτε με κάθε άλλον παίκτη που έχει δουλέψει με τον Δημήτρη Πρίφτη και δεν θα αντιμετωπίσει δυσκολίες προσαρμογής.