Πριν… αραδιάσουμε τα στατιστικά στοιχεία με σκοπό την εξαγωγή συμπερασμάτων, είναι αναγκαίο να σημειωθεί ότι η μια σημαντική διαφορά του φετινού με τον περσινό Άρη βρίσκεται στο κομμάτι της πληρότητας. Γιατί είναι αδύνατο να μη ληφθεί υπόψη ο σοβαρός τραυματισμός του Βίκτορ Σανικίντζε ο οποίος προκάλεσε παρενέργειες στο εσωτερικό της ομάδας, στον τομέα της τακτικής και φυσικά «έφερε» στη Θεσσαλονίκη τον Τάντια Ντραγκίτσεβιτς. Δεν μπορεί επίσης να μη συνυπολογιστεί ο σοβαρός τραυματισμός του Βασίλη Καββαδά ο οποίος – στα πλάνα του Δημήτρη Πρίφτη – θα ήταν σημείο αναφοράς των «κίτρινων» κάτω από τα καλάθια.

Πάμε στα στατιστικά στοιχεία. Επικρατεί η αντίληψη ότι φέτος ο Άρης προχώρησε στη δημιουργία διαφορετικής ομάδας σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή λόγω των επιπλέον κινήσεων στις οποίες προχώρησε από την ελληνική αγορά. Αυτό ενδεχομένως να αποδειχθεί στην πορεία των αγωνιστικών υποχρεώσεων λόγω της προσθήκης του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς αλλά και με την επιστροφή του Καββαδά. Επί του παρόντος, αυτό δεν αποδεικνύεται βάσει των αριθμών.

Εστιάζοντας στους Αμερικάνους και ξεκινώντας από τον χρόνο συμμετοχής, «τρανταχτή» διαφορά υπάρχει μόνο στους μέσους όρους των δύο σέντερ. Υπό την έννοια ότι – στις πρώτες έξι αγωνιστικές της Basketleague – πέρυσι ο Τζαμέλ Χάγκινς είχε 23 λεπτά ανά αγώνα (σ. σ. δεν είχε αγωνιστεί στην πρεμιέρα με τον Παναθηναϊκό) ενώ ο Έρικ Μπάκνερ περιορίζεται στα 18. Κι αυτό είναι παράδοξο αν συνεκτιμήσει κανείς ότι ο Βασίλης Καββαδάς έχει μόλις τρεις συμμετοχές στο Πρωτάθλημα.

Ενδεχομένως να έχει αξία να σημειωθεί ότι πέρυσι ο Χάγκινς πραγματοποίησε εξαιρετικό πρώτο γύρο. Είναι αναγκαίο να συνυπολογιστεί ότι ο Χάγκινς είχε την εμπειρία του ελληνικού Πρωταθλήματος σε αντίθεση με τον Μπάκνερ, συνολικά όμως επέδειξε πολύ υψηλότερο επίπεδο προσαρμογής. Σε επίπεδο προσώπων, πέρυσι λεπτά συμμετοχής στη θέση «5» έπαιρνε ο Κοέν, φέτος τον αντίστοιχο ρόλο έχει ο Μιχάλης Τσαϊρέλης. Ο δε Βασίλης Σίμτσακ έχει σχεδόν τον ίδιο χρόνο συμμετοχής.

Αντιθέτως, είναι ελάχιστες οι διαφορές στους χρόνους συμμετοχής των υπολοίπων. Ο Ντόμινικ Ουότερς είχε 25 λεπτά συμμετοχής (μ.ο.) ενώ ο τωρινός αντικαταστάτης του Ουίλ Κάμινγκς παίζει ένα λεπτό παραπάνω. Ο Τζέρελ ΜακΝιλ είχε περί των 29 λεπτών ανά αγώνα ενώ ο Μάικ Τζένκινς είναι στο παρκέ για 26 λεπτά. Οκάρο Ουάιτ και Ντέβιν Μαρμπλ έχουν ακριβώς τον ίδιο χρόνο συμμετοχής ανά παιχνίδι, τα 26 λεπτά.

Στην επίθεση, δεν εντοπίζεται μεγάλη διαφορά ως προς τον αριθμό των προσπαθειών αλλά δεν είναι μικρή η απόσταση στον τομέα της αποτελεσματικότητας. Οι Αμερικανοί της περσινής σεζόν (στο Πρωτάθλημα) ανέλαβαν το 54,1% των επιθέσεων, ενώ οι αντίστοιχοι της φετινής περιόδου κινούνται στο ίδιο επίπεδο με ποσοστό 54,4%. Αντιθέτως, στον τομέα της παραγωγικότητας, πέρυσι πρόσφεραν το 65% των πόντων στους πρώτους έξι αγώνες, ενώ φέτος αυτό το ποσοστό περιορίζεται στο 53%.

Στους ευρωπαϊκούς αγώνες, σημειώθηκε το εξής παράδοξο. Οι Αμερικανοί της περσινής χρονιάς (στους πρώτους τέσσερις αγώνες) πέτυχαν το 59% των πόντων αναλαμβάνοντας το 66% των προσπαθειών. Οι αντίστοιχοι της φετινής χρονιάς έχουν δώσει το 56,5% των πόντων έχοντας «πάρει» το 57,5% των προσπαθειών.

Συνολικά, οι Αμερικανοί της φετινής χρονιάς – σε σύνολο δέκα αγώνων – έχουν αναλάβει το 55,6% των επιθέσεων και προσέφεραν το 54,6% των πόντων, ενώ οι αντίστοιχοι της περσινής σεζόν είχαν «πάρει» το 59,3% των επιθέσεων κι έδωσαν το 62% των πόντων.

Τα παραπάνω ενδεχομένως να οδηγούν στα εξής συμπεράσματα. 1) Ο ρόλος των Αμερικάνων παραμένει στο ίδιο επίπεδο σε σχέση με πέρυσι με τη σημείωση του τραυματισμού του Βασίλη Καββαδά αλλά και των αλλαγών που θα επιφέρει η προσθήκη του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς, 2) από τη στιγμή που το σχέδιο ευθύς εξαρχής περιλάμβανε την ανάθεση περισσοτέρων ευθυνών στους Έλληνες παίκτες, αυτό θα γίνει όταν ο Άρης θα αποκτήσει τη δυνατότητα να αγωνιστεί πλήρης, διότι το στοιχείο των απουσιών δεν γίνεται να μην μπει στην εξίσωση.

Σε ότι αφορά τους Έλληνες, λίγο πολύ είναι στο παρκέ στους ίδιους χρόνους. Για παράδειγμα, ο Σπύρος Μούρτος πέρυσι είχε περί των 15,5 λεπτών ανά αγώνα καθώς στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου και λόγω της μέτριας παρουσίας του Μιχάλη Πελεκάνου ουσιαστικά «βαφτίστηκε» βασικός φόργουορντ. Φέτος χρησιμοποιείται περί των 14 λεπτών κατά μέσο όρο αλλά το επίπεδο παραγωγικότητάς του (6π.) είναι πολύ χαμηλότερο του αντίστοιχου περσινού (22π.). Επί τούτου, σημειώνεται η μεγάλη διαφορά στον τομέα των προσπαθειών που ανέλαβε καθώς πέρυσι είχε επιχειρήσει 22 σουτ και φέτος έχει τα μισά.

Αντιθέτως, ο Θόδωρος Ζάρας φέτος παίζει δύο λεπτά παραπάνω σε σχέση με πέρυσι, έχει αναλάβει τον ίδιο αριθμό προσπαθειών (σ. σ. 26), αλλά είναι πιο αποτελεσματικός έχοντας σημειώσει 44 πόντους. Σε ότι αφορά τον Βασίλη Ξανθόπουλο η ουσιαστικά διαφορά του πέρυσι με το φέτος βρίσκεται στον τομέα των τελικών πασών. Στον ίδιο αριθμό αγώνων, πέρυσι είχε μοιράσει 21 ασίστ και φέτος έχει περιοριστεί στις 14.