Έλα να (ξανα)γνωριστούμε darling...

Κακά τα ψέματα, κατά το 75%, η έκβαση της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον Ερυθρό Αστέρα έμοιαζε να έχει δρομολογηθεί από το βράδυ της Τετάρτης.

Από τη μία, ήταν η ψυχολογική ώθηση που έδωσε στους «πράσινους» , ο τρόπος που άρπαξαν το πανάκριβο «διπλό» στην έδρα της Μπάμπεργκ και κυρίως η λύτρωση που ένοιωσε ο Νικ Καλάθης, ο οποίος το έκρινε. Αυτή η νίκη, ήταν σα να τους ανέβασε σε ένα κύμα από εκείνα που περιμένουν οι σέρφερ για να βγουν με φόρα στην ακτή εκτελώντας τις φιγούρες τους.

Από την άλλη ήταν ο τρόπος που πανηγύρισε ο Ερυθρός Αστέρα τον θρίαμβο επί της μισής Μπαρτσελόνα. Προφανώς του έφερε μια χαλαρωτική ηδονή, που φάνηκε από την πρώτη στιγμή που οι παίκτες του Ράντονιτς πάτησαν το παρκέ του ΟΑΚΑ («Νίκος Γκάλης»). Μόνο ο Κούζμιτς, έδειχνε ότι έπαιζε με κίνητρο, προφανώς γιατί κάτι είχε να αποδείξει στον κόσμο της παλιάς του ομάδας.

Με αυτά και με εκείνα ο Παναθηναϊκός τελείωσε την πρώτη εβδομάδα των διπλών αγώνων και ταυτόχρονα μπήκε στην εποχή του Τσάβι Πασκουάλ, με τρόπο ιδανικό. Και από πλευράς βαθμολογικού απολογισμού (με το 2-0 έφτασε στο 3-1) και από πλευρά μακροπρόθεσμων κερδών.

Το βασικότερο ( κέρδος) απ’ όλα , ήταν αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Νικ Καλάθη. Αυτή τη φορά, η εξέδρα έψαχνε αφορμή να τον χειροκροτήσει με το παραμικρό. Πριν μια εβδομάδα, κάθε απόπειρα να σουτάρει συνοδευόταν από ένα υπόκωφο επιφώνημα που ξεκίναγε ως εκδήλωση ανασφάλειας και τελείωνε ως ξέσπασμα. Είτε θυμού, όταν το σουτ ήταν άστοχο, είτε ανακούφισης , όταν το σουτ ήταν εύστοχο. Ειλικρινά θέλω κάποια στιγμή να ρωτήσω τον ίδιο τον Νικ, ποιο από τα δυο του μετέφερε μεγαλύτερο εκνευρισμό.

Επίσης δεν ξέρω αν, κάποια στιγμή , ο Νικ, καταφέρει να συμπληρώσει ένα τριπλ νταμπλ, το οποίο το ζαχαρώνει από την αρχή της σεζόν. Ξέρω ότι περνάει στα ψιλά ένα πολύ πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του. Τελειώνοντας το παιχνίδι, διαπιστώνει κανείς ότι έχει επιβαρύνει την ομάδα του με το minimum των λαθών που θα δικαιολογούσε η φύση του παιχνιδιού , στον μοναδικό κλασσικό πλέι μέικερ αυτής της ομάδας, ο οποίος, μέχρι νεωτέρας (βλέπε απόκτηση πλει μέικερ), είναι σχεδόν αναγκασμένος να μένει στο παρκέ πάνω από 30 λεπτά. Με τον Αστέρα έκανε δυο (2) όλα κι όλα σε ένα ματς που εξελίχθηκε χαλαρά και στην Γερμανία, σε ένα ματς που κρίθηκε από μια φάση δεν είχε κάνει ΚΑΝΕΝΑ (0).

Με αυτό το 2-0 λοιπόν,ο Παναθηναϊκός αγόρασε τον χρόνο που ήθελε, για να μπει –όσο πιο βολικά γίνεται- στην εποχή του Τσάβι Πασκουάλ. Από εδώ και πέρα, κάθε προπόνηση είναι κέρδος. Και το κέρδος φαντάζει ακόμη μεγαλύτερο αν συνοδεύεται από θετικά αποτελέσματα που διώχνουν το βάρος και προσθέτουν ηρεμία. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή, αλλά θα ισχυριστώ πως με την αλλαγή του προπονητή, αλλά και με το σενάριο των διπλών αυτών ευρωπαϊκών αναμετρήσεων, το -25 του ΣΕΦ άρχισε να δείχνει πιο μακρινό από ό,τι στην πραγματικότητα είναι. Ή τουλάχιστον πιο μακρινό απ’ όσο θα φαινόταν αν δεν είχε ολοκληρωθεί η ανατροπή στην Βαμβέργη.

Από εδώ και πέρα το ζητούμενο είναι πόσα και ποια πράγματα θα αλλάξουν και σε τι χρονικό ορίζοντα. Γιατί αν στο ματς της Τετάρτης η δική μου αίσθηση ήταν ότι δεν είδαμε κάτι διαφορετικό, εκτός από έξτρα διάθεση , όπως συμβαίνει παγκοσμίως σε όλες τις αλλαγές προπονητή, δεν μπορώ να πω το ίδιο και με το τελευταίο. Και πρόκειται για κάτι που δείχνει απλοϊκό, αλλά ίσως δεν είναι.Μετρώντας τις πάσες που άλλαζαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού σε κάθε επίθεση του μισού γηπέδου, τις βρήκα σαφώς περισσότερες από εκείνες του πρόσφατου παρελθόντος. Δεν υπήρχε στατικότητα και ως εκ τούτου προέκυψαν απλέ συνεργασίες (με βασικό αποδέκτη τον ευκίνητο Γκιστ) που έβγαιναν μόνο και μόνο επειδή η μπάλα άλλαζε χέρια πιο γρήγορα και ανάγκαζε την άμυνα να βρίσκεται σε κίνηση. Είναι ένα κρατούμενο το οποίο όμως θα περιμένουμε να το επιβεβαιώσουμε και με έναν αντίπαλο περισσότερο aggressive από τον Ερυθρό Αστέρα που εμφανίστηκε ετούτη τη φορά στο παρκέ.