Να σου πω μια ιστορία (9)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ: Σας γράφω πλέον από την Αθήνα, αλλά εξακολουθεί να ισχύει η αρχική προειδοποίηση ότι θα σας ζαλίσω για κάμποσες μέρες ακόμη (για την ακρίβεια του πράγματος, τρεις και σήμερα) μεταφέροντας σας μικρές αθλητικές ιστορίες απ' όλον τον κόσμο. Τύχη αγαθή, που λένε (και το εννοώ διότι τέτοιες εμπειρίες είναι όντως συναρπαστικές) με έφερε τις προάλλες στη Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο , ως τον μοναδικό Έλληνα προσκεκλημένο σε ένα εκπαιδευτικό δημοσιογραφικό ταξίδι το οποίο διοργανώνουν η γερμανική κυβέρνηση και το ινστιτούτο Γκαίτε. Ξαφνικά, λοιπόν, μαζευτήκαμε δημοσιογράφοι του αθλητικού ρεπορτάζ από 13 διαφορετικές χώρες, κάποιες από τις οποίες συνιστούν πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις διότι απλούστατα είναι ανεξερεύνητες από την καθημερινότητα μας ή ακόμη και άγνωστες! Σας συστήνω λοιπόν έναν-έναν τους καινούργιους φίλους μου ζητώντας από τον καθένα -στο πλαίσιο αυτής της παγκοσμιοποιημένης σχέσης μας- να διηγηθεί μια ιστορία από τον αθλητισμό της πατρίδας του, για λογαριασμό των αναγνωστών του Gazzetta.gr. Σειρά σήμερα έχει η ένατη την οποία υπογράφει ο εξ Ουγκάντας ορμώμενος δημοσιογράφος Νόρμαν Κατέντε, ο οποίος διευθύνει την ιστοσελίδα www.newvision.co.ug.

ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΣΤΗΣΩ ΣΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ: Η Ουγκάντα είναι μια χώρα της Ανατολικής Αφρικής, με πληθυσμό 33.000.000 κατοίκους, που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία στις 9 Δεκεμβρίου του 1962. Έχουμε πρωτεύουσα την Καμπάλα, είμαστε Χριστιανοί σε ποσοστό 84% και μιλάμε αγγλικά και σουαχίλι. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήμασταν μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, αλλά η οικονομική κατάσταση έχει βελτιωθεί αρκετά, χάρη στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου μας σε χαλκό, κοβάλτιο, αργό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Από το 1971 έως το 1979 η χώρα μου τελούσε υπό το δικτατορικό καθεστώς του διαβόητου Ιντι Αμίν Νταντά για τον οποίο συντηρείται ακόμη ένας μύθος περί πιθανής κανιβαλικής συμπεριφοράς! Λέγεται δηλαδή ότι μέσα στο ψυγείο του σπιτιού του κρατούσε τα κεφάλια των εχθρών του προς τα οποία απευθυνόταν συχνά, σαν να άνοιγε κουβέντα μαζί τους!

Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΗΓΗΘΩ: Όπως στις περισσότερες χώρες του κόσμου, και εδώ το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο σπορ, ωστόσο τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται πολύ το κρίκετ, μάλιστα πριν από δυο χρόνια πετύχαμε μια ιστορική νίκη επί των αιωνίων αντιπάλων μας, των Κενυατών. Επίσης από το 1996 η Ουγκάντα φιλοξενεί έναν αγώνα του ράλι της Αφρικής, αλλά απ' αυτό έχουμε μια τραγική εμπειρία, διότι το 2009 σκοτώθηκε ο Ριγιάζ Κούρι. Το μοναδικό ομαδικό άθλημα στο οποίο έχουμε συμμετάσχει στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων είναι το χόκει επί χόρτου, μάλιστα σε αυτήν την ομάδα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το μοναδικό χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, που κοσμεί τη συλλογή μας.

Τι εννοώ, γιατί εντέλει εδώ ήθελα να φτάσω; Φυσικά όλοι, τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, θυμάστε τον περίφημο Τζον Ακι Μπούα, τον μεγάλο αθλητή στίβου, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 400μ. μετ' εμποδίων το 1972 στο Μόναχο. Συνδέω τον Ακι Μπούα με το χόκεϊ, διότι οι φωνές και οι επευφημίες των μελών εκείνης της ομάδας ακούγονταν τόσο δυνατά εκείνη τη μέρα, που του έδωσαν μεγάλη ώθηση για να τερματίσει πρώτος! Ο Ακι Μπούα είχε πετύχει τον καλύτερο χρόνο στο αγώνισμα του το 1971, αλλά πήγε στο Μόναχο ως ένα απλό αουτσάιντερ, διότι υστερούσε σε εμπειρία. Ήταν 23 χρονών με λιγοστές διεθνείς συμμετοχές και μάλιστα στον τελικό έτρεχε από την εσωτερική διαδρομή, αλλά όλα αυτά τα μειονεκτήματα δεν τον εμπόδισαν να θριαμβεύσει και μάλιστα με παγκόσμιο ρεκόρ (47.82). Στον τερματισμό ένας από τους παίκτες της ομάδας του χόκεϊ του έδωσε μια σημαία της Ουγκάντας και ο Ακι Μπούα έκανε τον γύρο του θριάμβου ανεμίζοντας την. Μετά από τέσσερα χρόνια στο Μόντρεαλ η Ουγκάντα συμμετείχε στο μποϊκοτάζ των Αφρικανικών χωρών και δυστυχώς ο Τζον δεν είχε την ευκαιρία να αναμετρηθεί με το μετέπειτα "τοτέμ" του αγωνίσματος, τον Εντουιν Μόουζες.

Στην... κανονική ζωή του ο Ακι Μπούα ήταν αστυνομικός, μάλιστα μετά τη μεγάλη επιτυχία του ο Ιντι Αμίν Νταντά του έδωσε προαγωγή και του χάρισε ένα σπίτι στην Καμπάλα. Όταν ανατράπηκε ο δικτάτορας, ο Ακι Μπούα μετανάστευσε με την οικογένεια του στην Κένυα, φοβούμενος ότι θα θεωρηθεί συνεργάτης του καθεστώτος. Φοβήθηκε κυρίως τα πιθανά αντίποινα των ομοφύλων του Λάνγκι, που είχαν διωχθεί από τον δικτάτορα, ο οποίος δημοσίως εξαιρούσε τον Ακι Μπούα και τον χρησιμοποιούσε ως παράδειγμα για το πώς ένας απ' αυτή τη φυλή μπορούσε να είναι καλός και ωφέλιμος για την κοινωνία άνθρωπος! Στην Κένυα ο Ακι Μπούα έμεινε σε ένα καταυλισμό προσφύγων, ενώ αργότερα προσελήφθη από την αθλητική εταιρεία Puma και εργάστηκε για λογαριασμό της στη Γερμανία. Μετά από τέσσερα χρόνια επέστρεψε στην Ουγκάντα, αλλά στάθηκε άτυχος. Έχασε νωρίς τη γυναίκα του, με την οποία απέκτησε έντεκα παιδιά και ο ίδιος πέθανε στις 20 Ιουνίου του 1997, σε ηλικία μόλις 48 ετών...

Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τον Ακι Μπούα, νιώθουμε υπερήφανοι για έναν νέο μεγάλο αθλητή, τον Μόουζες Κίπσιρο, που είναι 25 χρονών και αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Ο Κίπσιρο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 5.000μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2007 στην Οσάκα και ήταν τέταρτος στο ίδιο αγώνισμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, την επόμενη χρονιά. Το 2010 στο Αφρικανικό πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Ναϊρόμπι έχασε από τους Κενυάτες, τον Κιπτσόγκε και τον Κίπτου, αλλά τους βρήκε μετά τον αγώνα και τους το είπε ξεκάθαρα: "Χαρείτε απόψε, γιατί στο Νέο Δελχί θα με δείτε μπροστά σας"! Πράγματι έκανε πράξη την... απειλή του και μετά από έναν μήνα στους Αγώνες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας πήρε χρυσά μετάλλια και στο πεντάρι και στο δεκάρι!