(* μην εκρήγνυστε με την αναφορά στα εξωτικά Τρίκαλα, καθώς από εκεί είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός τον περίφημο Κρόιφ των Τρικάλων, Λάκη Κατσιάκο).

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, λοιπόν, στην Ελλάδα των έιτις, τότε που οι ομάδες είχαν δικαίωμα να αποκτήσουν μόνο δύο ποδοσφαιριστές από το εξωτερικό (στην προ Μποσμάν εποχή), έρχονταν παίκτες παγκοσμίως άγνωστοι ή στα πρόθυρα της σύνταξης. Ή, απλώς, προβληματικοί, γιατί από τέτοιους ...άλλο τίποτα.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, έφταναν στην Ελλάδα ως σωτήρες και μάγοι, με τις φυλλάδες της εποχής να τους στολίζουν με μυθικά επίθετα μετά τις υπογραφές και κατά την περίοδο της προετοιμασίας, πριν αρχίσει να τους στολίζει ο κόσμος όταν επιτέλους ερχόταν η ώρα να δείξουν τι -δεν- μπορούσαν να κάνουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

«Αίλουρος ο Καζιμιέρσκι», έγραφαν για τον Πολωνό τερματοφύλακα (φωτό) που έφερε ο Ολυμπιακός, πριν αποδειχθεί πως ο αίλουρος δεν ήβλεπε πέρα από τα ...μουστάκια του.

«Κράμα Ρότσα - Ζάετς ο Πόλακ», έλεγαν για έναν αστείο Αυστραλό ...τραγουδιστή με μαλλί - καπελάκι (φωτό) που έφερε ο Καπετάνιος στον Παναθηναϊκό, πριν τους σκάσει στα μούτρα το πείραμα κατά τη διάρκεια της χημικής ένωσης για τη δημιουργία του κράματος.

«Φοβερός και τρομερός ο Τρέβορ Ρος», ήταν ο τίτλος που συνόδευε στην προετοιμασία κάποιον απίθανο Άγγλο που έπαιξε(;) στην ΑΕΚ για ένα σκοτάδι (σιγά μην είχε και φεγγάρι), ενώ «Μουντιαλικός φορ» ήταν ο Ιγκόρ Βράμπλιτς που είχε αγωνιστεί στο Μουντιάλ του Μεξικό με την Εθνική Καναδά πριν αποκτηθεί από τον Ολυμπιακό και αποδειχθεί πως δεν μπορούσε να κλοτσήσει δυνατά την μπάλα επειδή δεν είχε ...νύχια στα πόδια.

Ως «Δίδυμοι Δαίμονες» εμφανίζονταν οι Αιγύπτιοι αδερφοί Χασάν (Χοσάμ και Ιμπραήμ - στη φωτό ...και οι δύο) που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και παραδέχομαι πως ο συγκεκριμένος τίτλος ήταν πράγματι εύστοχος. Οι Χασάν ήταν και δίδυμοι και δαίμονες, με ό,τι συνεπάγεται το τελευταίο, εκτός από ποδοσφαιρική απόδοση: καλοί παίκτες αλλά απροσάρμοστοι, πολύ κακά παιδιά, με φασαρίες, γκρίνιες, ξενύχτια και γρήγορο αποχαιρετισμό.

Μπορώ να θυμηθώ πολλούς ακόμα: τον Αντρεούτσι που έδειξε τα καλαμπαλίκια του στην εξέδρα της Λεωφόρου, τον Νικολάε που τον μάζευαν από τα μπουζούκια ξημερώματα κι έμπαινε στο ίδιο γήπεδο τρεκλίζοντας στους μεσημεριανούς αγώνες, τον περιορισμένης ευθύνης Σέστιτς που αν ήταν καρτούν θα ήταν ο Ραν Ταν Πλαν, τον Στάμπαχερ που λίγο έλειπε να θέλει «πι» για να μπει στο γήπεδο και πολλούς ακόμα, που δεν έχει νόημα να αναφερθούν: η προσφορά τους μιλάει από μόνη της!*

(* η συγκεκριμένη προσφορά που μόλις σας μίλησε, ήταν μια προσφορά της Μουγκαφόν).

Όλοι αυτοί, πάντως, έσκαγαν μπάλες, έσκιζαν δίχτυα και κατάπιναν χιλιόμετρα στις προπονήσεις, με αποτέλεσμα όταν ερχόταν η ώρα να παίξουν, να είναι βαρυστομαχιασμένοι (από τα χιλιόμετρα) και να μην έχουν μπάλες να κλοτσήσουν ή γερά δίχτυα να σκίσουν.

Θυμήθηκα όλα αυτά διαβάζοντας πως ο Τρυ-Φερέιρα θέλει, λέει, να φέρει στον Παναθηναϊκό έναν διάσημο που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του. Μιλάμε φυσικά για τον πασίγνωστο παικταρά που θαυμάσαμε να πραγματοποιεί σπουδαίες εμφανίσεις που επίσης ...δεν θυμάμαι τώρα.

Ο συγκεκριμένος, πάντως, μοιάζει ιδανική περίπτωση για τη μετά Σισέ εποχή. Έχει μόνο 6 μήνες να παίξει μπάλα, τον θέλει η μισή Κύπρος και ο Παναιτωλικός, ενώ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της στήλης έχουν καταθέσει επίσημη πρόταση για την απόκτησή του ο Πανβουρβανιακός, το Άνω Σκμθι, η Θύελλα Κατσικά, ο Πύραυλος Ζευγολατιού και η Νίκη Απαλού*.

(* ακολουθεί βίντεο από τον εκτός έδρας θρίαμβο της Νίκης Απαλού με 6-0 επί του Καρόλου, ο οποίος παρά τον διασυρμό δεν ενδιαφέρεται για τον παίκτη που θέλει ο Τρυ-Φερέιρα για να φτιάξει ομάδα).

Σφάζονται στην ποδιά του τόσες ομάδες, λοιπόν, ωστόσο ο Παναθηναϊκός «παραμονεύει για την απελευθέρωσή του», όπως διάβασα σε αθλητική εφημερίδα. Ασφυκτικός ο κλοιός που έχουν σχηματίσει όλες αυτές οι ομάδες, πώς να απελευθερωθεί ο -από τον Γενάρη ελεύθερος- παικταράς;

Την ίδια στιγμή, η ΑΕΚ, που δίνει 250 χιλιάρικα για τον Γεωργιάδη θεωρώντας πως βρίσκεται κοντά στην απόκτησή του (παρά γουρουνότριχα και δυο αγριογούρουνα) παρότι ο Θεοδωρίδης θέλει 650, ισχυρίζεται πως «έχουμε πάρει ό,τι καλύτερο υπάρχει στην ελληνική αγορά» (πού να βρεις αλλού Κοντοέ και Μπουγαϊδη;), ενώ ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να κρατήσει ούτε τον Τσιρίλο στα 35 του και παίρνει τον Ρομπέρ από τον Πανθρακικό να κάνει προκοπή. Ο Άρης θέλει να φέρει το ...φάντασμα του Πάμπλο Εσκομπάρ (θα τρίζουν τα κόκαλα του δολοφονημένου), ενώ ο Ολυμπιακός που έχει ...χρήμα με ουρά, την παλεύει για ένα Σερβάκι που έχασε ολόκληρη χρονιά λόγω σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο.

Μήπως ήρθε η ώρα να μαντάρουμε τα σκισμένα δίχτυα και να φουσκώσουμε τις σκασμένες μπάλες από τις προηγούμενες δεκαετίες, για να έχουν να σκίζουν και να σκάνε στην προετοιμασία οι παιχταράδες που έρχονται;

Μέχρι να σταματήσει η φετινή μεταγραφική περίοδος να μου φέρνει στη μυαλό τη φτώχεια των έιτις, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...