Είχα καιρό να πάω γήπεδο… Κι έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται. Φόβος: Βλέποντας μια οικογένεια ΑΕΚτζήδων με δύο παιδάκια, πεζούς προς το ΟΑΚΑ, σκέφτηκα πόσο ωραία θα είναι να το ευχαριστηθούν. Περπατώντας προς το γήπεδο, έπεσε το βλέμμα μου σε μια οικογένεια οπαδών του Ατρομήτου που θα περνούσε μέσα από τους ΑΕΚτζήδες. Ευχήθηκα να μην τους πειράξει κανείς. Δεν κοίταξα ποτέ πίσω, γιατί ακόμα κι αν γινόταν κάτι δεν ήθελα να το δω. Περπάτημα, πολύ περπάτημα. Πολλές κλειστές πόρτες.

Είχα καιρό να πάω γήπεδο… Όπως και άλλοι. Φαινόταν από τις αντιδράσεις τους, την επιθυμία να το δουν σαν γιορτή και την τουριστική εμμονή να τραβάνε κάθε τρεις και λίγο φωτογραφίες. Σκεφτόμουν τις πρώτες φορές που με πήγαινε ο αδελφός μου. Ο μόνος φόβος τότε ήταν μην μπλέξεις στα στενά της Νέας Φιλαδέλφειας κι ακούσεις «γκολ» ενώ ήσουν ακόμα απέξω. Φτάσαμε έξω από την κεντρική είσοδο των θυρών. Συνωστισμός. «Πόση ώρα θα μας πάρει να μπούμε μέσα», σκέφτηκα. Η αμφιβολία μου διαλύθηκε σύντομα. Μαζί με ένα σύννεφο καπνού.
Είχα καιρό να πάω γήπεδο… «Τι μπορεί να έγινε τόσο σύντομα, πριν ένα λεπτό ήμασταν εκεί», αναρωτήθηκα. Δεν ήξερα το συναίσθημα του δακρυγόνου, δεν μου είχε τύχει ποτέ. Ξαφνικά η είσοδος έγινε εύκολη, οι πόρτες άνοιξαν. Μεγάλοι άνθρωποι έκλαιγαν και παρακαλούσαν για λίγο νερό, μικρά παιδιά φώναζαν. Γιατί; Ένας πατέρας ούρλιαζε στο πρόσωπο ενός αστυνομικού για το γεγονός ότι «υπάρχουν μωρά εδώ». Η αναπνοή άρχισε να δυσκολεύει, ο λαιμός να στεγνώνει. Δάκρυσα, μπούκωσα, καιγόταν το δέρμα μου. Σκέφτηκα ξανά τον αδελφό μου. Θα έβγαζε αεροπορικό εισιτήριο να έρθει με τη μικρή του κόρη, μόλις πέντε χρονών, να πάμε όλοι μαζί. Όπως τότε με τον ΠΑΟΚ, με τη Λιλ, με τη Μίλαν. Ευτυχώς ήταν ακριβά! Πήγε, τελικά, και είδε Κολωνία-Λεβερκούζεν. Δεν θέλω να σκέφτομαι πώς θα ένιωθε αν ήταν εδώ.
Είχα καιρό να πάω γήπεδο… Βρήκα τα χαρτάκια ακουμπημένα στη θέση μου. Είναι για να τα πετάξω στον αέρα, αλλά σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ως φίλαθλος, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ως δημοσιογράφος. Ίσως γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι σκέφτονται πλέον ως οπαδοί. Δανείστηκα ένα στιλό απ’ τον πατέρα μου και χρησιμοποίησα τα χαρτάκια να γράψω τις σκέψεις ενός φιλάθλου που δεν θέλει άλλο να συμμετέχει σε έναν πόλεμο.

Είχα καιρό να πάω γήπεδο… Επιτέλους! Οι φωνές είναι πιο ηχηρές από τις κροτίδες και σπάει λιγάκι ο θόρυβος του «βομβαρδισμού». Δεν ξέρω τι θα γίνει στη συνέχεια, ποιος θα κερδίσει, ποιος θα χάσει, αν θα γίνουν επεισόδια. Τα παιδιά που κάθονται μπροστά μου, έκλαιγαν λίγο πριν, από τα δακρυγόνα που ακόμα πέφτουν έξω. Στο τέλος μπορεί να γελάνε, να το έχουν χαρεί. Κι ας είδα το κοριτσάκι να κρύβεται στην αγκαλιά του μπαμπά της όταν έπεφτε ξύλο πριν από τον αγώνα, ας είδα το αγοράκι να φωνάζει «σταματήστε» και να ρωτάει τον μπαμπά του όλο αγωνία «και ο γύρος του θριάμβου;». Τα παιδιά έχουν το χάρισμα να ξεχνάνε γρήγορα και να μην αισθάνονται τον κίνδυνο. Εγώ πάλι όχι. Κι ας μην είμαι μητέρα. Είμαι δημοσιογράφος. Για μια ημέρα ήθελα να γίνω πάλι φίλαθλος. Αλλά είχα καιρό να πάω γήπεδο…

ΥΓ1. Υπήρξαν στιγμές στη διάρκεια του αγώνα που σκέφτηκα πως ό,τι έγραψα πριν από την έναρξή του θα έμοιαζε με προβοκάτσια κατά του όποιου κυπελλούχου. Στο φινάλε βρεθήκαμε όλοι όμηροι ενός πολέμου που μαινόταν εντός και εκτός γηπέδου.
ΥΓ2. Συγγνώμη για το αντιδημοσιογραφικό πρώτο ενικό, όμως κάποιες καταστάσεις μόνο έτσι περιγράφονται.