Το Manchester φλέγεται, η Premier μαγεύει...

Έχουμε και λέμε: Πεπ Γκουαρντιόλα και Ζοσέ Μουρίνιο στις δυο άσπονδες του Μάντσεστερ, Γιούργκεν Κλοπ στο Λίβερπουλ, Αντόνιο Κόντε στην Τσέλσι, ο επίμονος Αλσατός Αρσέν Βενγκέρ στην Άρσεναλ και ο δικός μας, πρώην αποτυχημένος και νυν πρωταθλητής, Κλαούντιο Ρανιέρι στη Λέστερ. Όλοι αυτοί σε ένα εθνικό πρωτάθλημα που ονομάστηκε Premier League, αφήνοντας διαθέσιμο το Superleague για τη δική μας εγχώρια ποδοσφαιρική πανδαισία. (Αλήθεια μήπως τώρα με την εκλογή Στράτου είναι ευκαιρία, να αλλάξει το όνομα του πρωταθλήματος προς το ρεαλιστικότερον;)

Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά λίγο βαρέθηκα την ισπανοποίηση των ευρωπαϊκών κυπέλλων, που έχοντας χάσει αρκετό από τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα τους, μοιάζουν με διεθνή πασαρέλα της Primera. Η μια οπτική είναι ότι το ισπανικό πρωτάθλημα είναι το καλύτερο, οι ποδοσφαιρικοί αστέρες οι μεγαλύτεροι και δίκαια κι επάξια Μπάρτσα, Ατλέτικο, Ρεάλ και Σεβίλλη πρωταγωνιστούν κάθε χρόνο. Η άλλη οπτική ότι η Μπάγερν παρελαύνει σχεδόν πάντα σε ένα ξεκούραστο γι αυτήν πρωτάθλημα και δεν τρίβεται σε μεγάλα ματς για να είναι έτοιμη στα νοκ άουτ, οι Ιταλοί θέλουν ψωμιά και παραπάνω ταλέντο ακόμα, ενώ οι Άγγλοι θεωρούν σημαντικότερη την εγχώρια διοργάνωση, στα πλαίσια πάντα μιας ιδιαίτερης κουλτούρας ελιτισμού και απομονωτισμού.

Τα οικονομικά μεγέθη στην Αγγλία, όχι του μπάτζετ μεταγραφών αλλά του κόστους της Λίγκας, το απόλυτα ποδοσφαιροθρησκευτικό περιβάλλον, οι εκπλήξεις που σε αντίθεση με αλλού δεν “απαγορεύονται”, το sold out των περισσοτέρων γηπέδων, κάνουν την καμπύλη προόδου της Premier αντιστρόφως ανάλογη με αυτή της Εθνικής Αγγλίας. Νομίζω αυτό εξηγεί και τη σπουδή των καλύτερων τεχνικών να δουλέψουν σε αυτό το πρωτάθλημα.

Διευκρινίζω ότι δε συγκαταλέγομαι σε αυτούς που υποστηρίζουν συγκεκριμένη αγγλική ομάδα, σαν κάτι γραφικούς που γεννημένοι στο Περιστέρι, στον Εύοσμο ή στα Φάρσαλα γίνονται φανατικοί, λες και κατάγονται από τους ανδρικούς αδένες κάποιου Beefeater. Απλά μ' αρέσει το άγνωστο και αβέβαιο του νικητή πριν από κάθε ματς του Νησιού. Τα παλιά τα χρόνια έτσι και κανένα δικό μας ματς έληγε 3-4, την άλλη μέρα ο τίτλος της διακριτικά οπαδικής εφημερίδας (καμιά σχέση με σήμερα) ήταν: “Με Αγγλικό σκορ επικράτησε το Τριφύλι” ή “Αγγλία ο Θρύλος” κλπ κλπ Αυτά βέβαια συνέβαιναν σε μας μια κάθε πέντε χρόνια και πάντα υπέρ του φαβορί.

Προφανώς ξέρω τα περί στοιχηματισμού στην Premier και ότι αυτοί με τους Αμερικάνους είναι κυρίαρχοι στον αθλητικό τζόγο, αλλά παρατηρήστε κι αυτό. Κάθε tycoon που σέβεται τον εαυτό του, ονειρεύεται ότι μπαίνει σαν ιδιοκτήτης ειδικά στην αγγλική λίγκα, πράγμα όχι τόσο εύκολο όπως έχει αποδειχτεί κι επίσης, ενώ γνωρίζουμε κατά καιρούς τους Μπλάτερ, Πλατινί, Ινφαντίνο, Θεοδωρίδη και Κουτσοκούμνη των UEFA και FIFA, ιδέα δεν έχουμε οι περισσότεροι, ποιος στον ... διοικεί την Premier League. Και αυτό είναι το σωστό!

Ας ξεκινήσει λοιπό με το καλό το ποδοσφαιρικό Game of Thrones να χωριστούμε σε Λάνιστερς, Σταρκς, Ταργκέριενς κ.ο.κ. γιατί πραγματικά όπως στην αγαπημένη μας σειρά, έτσι και φέτος στα Σαββατοκύριακα της Αγγλίας, θα γίνεται των Εφτά Βασιλείων το σιδηρούν κιγκλίδωμα. The Football Winter is coming...

Υ.Γ. Α ναι δε σας έχω πει και τίποτα για τις προτάσεις μου κι όπου νά 'ναι θα τις αλλάξω. Από ταινίες το “Concussion”, η αληθινή ιστορία ενός Αφρικανού παθολογο-ανατόμου που ερεύνησε τις συνθήκες θανάτου βετεράνων του NFL και φυσικά πολεμήθηκε άγρια, από μουσική οι Noir Desir ένα γαλλικό συγκρότημα με τραγική ιστορία που έγιναν stars χωρίς καν να το θέλουν κι από βιβλία ο απολαυστικός “Εκατοντάχρονος που πήδηξε απ' το παράθυρο κι εξαφανίστηκε” σκανδιναβικής καταγωγής με μπόλιασμα της ιστορίας του προηγούμενου αιώνα σε κωμικοτραγική μυθοπλασία. Υπάρχει και η αντίστοιχη ταινία παρά τη δυσκολία του κινηματογραφικού εγχειρήματος. Τα λέμε...