Στις 29 Οκτωβρίου του 1994, ένας πιτσιρικάς που ήταν στην αποστολή της Ρεάλ Μαδρίτης, κοιμήθηκε στο λεωφορείο στον δρόμο προς το La Romareda. Την ίδια μέρα ξυπνούσε ένας θρύλος του κλαμπ. Οι Blancos μπορεί να έχασαν από την Σαραγόσα με 3-2, όμως χάρη στον Χόρχε Βαλντάνο, που τον πέρασε σαν αλλαγή κέρδισαν έναν παίκτη που έγραψε το όνομά του στα βιβλία της ιστορίας του συλλόγου. Ηταν το πρώτο από τα 741 ματς του αριστεροπόδαρου επιθετικού με τους Merengues, ο οποίος μέχρι σήμερα παραμένει ο πρώτος σε συμμετοχές με τη λευκή φανέλα. Πέρασαν 21 χρόνια από τότε που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το πόσο μεγάλος θα γινόταν. Ο αριστεροπόδαρος επιθετικός έγινε ο κορυφαίος παίκτης στα 110 χρόνια ύπαρξης του κλαμπ σκοράροντας 323 φορές σε 741 ματς σε όλες τις διοργανώσεις. Φορώντας πάντα πρώτο το αριστερό παπούτσι, έβγαινε στον αγωνιστικό χώρο και μπορούσε να εκτελέσει με πλασέ, δυνατό σουτ, λόμπα, περνώντας τον τερματοφύλακα, εντός, εκτός περιοχής με κεφαλιά και πολύ συχνά με το δεξί του.

Εξι πρωταθλήματα, 3 Champions League, 2 διηπειρωτικά, 4 ισπανικά super cup, 1 ευρωπαϊκό super cup είναι ο εκπληκτικός απολογισμός του επιθετικού-μύθου ο οποίος ήταν ταυτόχρονα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ και των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κάνοντας τον αριθμό 7 τον πιο θρυλικό ever στο Santiago Bernabeu, ο Ραούλ έγινε ένας από τους κορυφαίους της γενιάς του. Η τρομερή τεχνική του έδινε τη δυνατότητα να κινείται και εκτός περιοχής και να παίζει σαν δεύτερος επιθετικός ή ακόμα και στα πλάγια, όμως τις περισσότερες φορές ήταν ο Νο1 killer μέσα στο κουτί.

Οσα αστέρια και αν πέρασαν αυτά τα 16 χρόνια από τους Blancos, ο Ισπανός ήταν σταθερά βασικός, οι αριθμοί του προκαλούσαν ίλιγγο και στο Champions League έκανε ταμείο με 71 γκολ σε 142 εμφανίσεις. Απόλυτο παράδειγμα ηγετικής φυσιογνωμίας και ήθους, σπάνια έβλεπε κίτρινη κάρτα και δεν αποβλήθηκε ποτέ στην τεράστια καριέρα του της οποίας τελευταία κεφάλαια ήταν οι Σάλκε, Al-Sadd, New York Cosmos. Ενας από τους καλύτερους Ισπανούς επιθετικούς όλων των εποχών, έριξε τους τίτλους τέλους του έχοντας 102 εμφανίσεις και 44 γκολ με την La Roja.

Τον Οκτώβριο του 2015 αποχώρησε από το ποδόσφαιρο όμως ο μύθος του θα ζει για πάντα. «Το ποδόσφαιρο ήταν μέρος της ζωής μου και η απόφαση να σταματήσω δεν ήταν εύκολη. Πιστεύω όμως ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ευχαριστώ όσους με στήριξαν». Ποτέ δεν είναι εύκολο για έναν θρύλο να πει «αντίο» και ο Ραούλ το έκανε με αυτές τις λέξεις. Ακολουθούν μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα ενός εκ των κορυφαίων επιθετικών όλων των εποχών.

Σίγουρα είναι από τα αρνητικά πράγματα στην ιστορία της Ατλέτικο το γεγονός ότι κατάφερε να χάσει τον Ραούλ από τις ακαδημίες της και ο ίδιος φρόντισε να το κάνει χειρότερο. Εχοντας κάνει ντεμπούτο μια εβδομάδα νωρίτερα, πέτυχε το πρώτο του επίσημο γκολ του σε βάρος των Rojiblancos και ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Στο ματς που οι Merengues νίκησαν 4-2 κέρδισε το πέναλτι από το οποίο έγινε το 1-0, έδωσε ασίστ στον Ιβάν Ζαμοράνο και έβαλε το τρίτο, το οποίο ήταν το πρώτο από τα 323 που έγραψε στη διάρκεια αυτή της φανταστικής καριέρας.

Η αναμονή της Ρεάλ για να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου είχε φτάσει τα 38 χρόνια. Το 1998, στον τελικό του διηπειρωτικού κυπέλλου η Βασίλισσα ήταν στο 1-1 με την Βραζιλιάνικη, Βάσκο Ντα Γκάμα, μέχρι που ο Ραούλ πέτυχε ένα γκολ που πέρασε στην ιστορία. Επτά λεπτά πριν το φινάλε πήρε τη μπάλα μέσα στην περιοχή από πάσα του Ζέεντορφ και αφού απέφυγε δύο αντιπάλους την έστειλε στη γωνία, έγραψε το 2-1, χάρισε τον τίτλο στους Blancos και αναδείχθηκε σε man-of-the-match.

Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του Ισπανού στράικερ ήταν το 2000 σε αγώνα κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Champions League. Στο δεύτερο σκέλος του προημιτελικού κόντρα στους Κόκκινους Διαβόλους, ο Ραούλ πέτυχε δύο γκολ σε τρία λεπτά στο ξεκίνημα της επανάληψης δίνοντας στην Ρεάλ την πρόκριση και τη δυνατότητα να κατακτήσει στη συνέχεια της διοργάνωσης τον τίτλο κόντρα στην Βαλένθια.

Σε ένα παλμαρέ από το οποίο ‘λείπει’ μόνο το Copa del Rey, ο Ραούλ ήπιε 3 φορές από το ιερό δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου. Το 1998 γνώρισε την πρώτη του χαρά χωρίς να σκοράρει στον τελικό, όμως τα επόμενα χρόνια δεν επέτρεψε να συμβεί κάτι ανάλογο. To 2000 στο Παρίσι έτρεξε πάνω από το μισό γήπεδο στον ισπανικό εμφύλιο για να νικήσει τον Σαντιάγο Κανιθάρες στο 3-0 επί της Βαλένθια και το 2002 πέτυχε το πρώτο γκολ σε βάρος της Μπάγερ Λεβερκούζεν την οποία η Ρεάλ νίκησε 2-1 στην Γλασκώβη.

Στις αρχές του 2009, πέρασε με κάθε επισημότητα στα βιβλία της ιστορίας της Ρεάλ πετυχαίνοντας γκολ κόντρα στην Νουμάνθια. Ο Ισπανός για ακόμα μία φορά στην μαγική πορεία του ήταν μέσα στη φάση και έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Blancos αφήνοντας για πάντα πίσω τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε μπει στο κλειστό κλαμπ των παικτών που έχουν φτάσει τις 500 εμφανίσεις στην La Liga με τη φανέλα των Μαδριλένων. «Είναι ένας μαχητής, ένας πραγματικός Μαδριλένος» είχε πει ο Ντι Στέφανο.

Η Σαραγόσα έχει συχνή αναφορά στην καριέρα του Ραούλ, αφού κόντρα σε αυτή έκανε το ντεμπούτο του, σε βάρος της πέτυχε το γκολ Νο100 και σε αγώνα με εκείνη έβαλε τέλος στη θητεία του στην Ρεάλ. Στις 24 Απριλίου του 2010, ύστερα από 16 σεζόν σε κορυφαίο επίπεδο με τους Merengues, στα οποία φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, σκόραρε ακατάπαυστα και κατέκτησε τίτλους, έπαιξε το τελευταίο του ματς. Ο Ραούλ αποχώρησε από τους Blancos δίνοντας τη θέση του στον… Καρίμ Μπενζεμά.