Δεν είναι δυνατόν να καίει και τον Ζιλμπέρτο ο Παναθηναϊκός!

Τον περασμένο Μάιο, στις ημέρες που ο Παναθηναϊκός ανακοίνωνε περιχαρής την επανένταξη του Ζιλμπέρτο Σίλβα στο δυναμικό του, έγραψα αυτό το σημείωμα, το οποίο έχει νόημα να διαβάσεις προτού συνεχίσεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, διότι αποτελεί την βάση του συλλογισμού μου.

Φυσικά ούτε μάντης είμαι, ούτε έχω το χάρισμα να προβλέπω το μέλλον. Εγραφα τα αυτονόητα της διοίκησης επιχειρήσεων και ειδικότερα της διοίκησης μιας ποδοσφαιρικής επιχείρησης. Διότι ναι, κι ένα μωρό παιδί θα μπορούσε να σχολιάσει ως θετική για τον Παναθηναϊκό την είδηση ότι ο διασημότερος ποδοσφαιριστής στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου, ένας Παγκόσμιος Πρωταθλητής επιστρέφει στον σύλλογο. Μόνο που τον Ζιλμπέρτο ο Παναθηναϊκός δεν τον προσέλαβε, ή τουλάχιστον έτσι ισχυριζόταν, μόνο για το θεαθήναι, για τις εντυπώσεις. Υποτίθεται ότι βρήκε νόημα να τον προσελκύσει και να τον δελεάσει με μια πολύ σημαντική οικονομική προσφορά, τάξης μεγέθους 20 χιλιάδων ευρώ μηνιαίως, επειδή σκόπευε να τον εκμεταλλευτεί ποικιλοτρόπως και να πάρει σημαντική δουλειά από αυτόν. Υποτίθεται ότι τον προσέλαβε επειδή είχε σχέδιο για να τον εκμεταλλευτεί. Υποτίθεται ότι ήξερε τι ζητούσε από αυτή τη συνεργασία, ότι το είχε συζητήσει εκ των προτέρων με τον Ζιλμπέρτο, και ότι γι' αυτό βρήκε νόημα να του προτείνει τριετές συμβόλαιο συνεργασίας.

Οι πάντες γνώριζαν ότι τον καιρό εκείνο, δηλαδή μέχρι και πριν από επτά μήνες από σήμερα, ο Βραζιλιάνος σταρ δεν ήταν κατασταλαγμένος σε σχέση με την προοπτική της καριέρας του στο ποδόσφαιρο. Από το μυαλό του περνούσε η ιδέα να γίνει προπονητής, ατζέντης, σύμβουλος συλλόγων, τεχνικός διευθυντής, διευθυντής ποδοσφαίρου, ίσως και κάτι άλλο που δεν το είχε μοιραστεί δημοσίως. Πολύ φυσιολογικό για έναν 40αρη, ο οποίος μέχρι και πριν από πέντε μήνες ήταν ενεργός ποδοσφαιριστής και σε διαδικασία αναζήτησης συλλόγου για να παίξει ποδόσφαιρο.

Τα ήξερε όλα αυτά ο Παναθηναϊκός. Και υποτίθεται ότι ήξερε πώς ήθελε να κάνει την αρχή σε αυτή τη νέα συνεργασία με τον Ζιλμπέρτο. Μάλιστα τον καιρό εκείνο, τον περασμένο Μάιο, ο Παναθηναϊκός μέχρι που βολευόταν κιόλας από την διστακτικότητα του Ζιλμπέρτο να αναλάβει με το “καλημέρα” τα καθήκοντα του τεχνικού διευθυντή, αφού όλες αυτές τις αρμοδιότητες και τις εξουσίες τις είχε δώσει στον Αντρέα Στραματσόνι. Βολεύτηκε, τουλάχιστον στην αρχή, ο Παναθηναϊκός με την επιλογή του Βραζιλιάνου να αναλάβει τη θέση του διευθυντή ποδοσφαίρου και να έχει διοικητικές και επιχειρηματικές δράσεις και όχι την ευθύνη της επιλογής ποδοσφαιριστών και προπονητή.

Μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι ο Ζιλμπέρτο το αντιλαμβανόταν αυτό ως ένα πολύ ασφαλές πρώτο βήμα και για τον ίδιο αλλά και για τον σύλλογο. Θυμάμαι πολύ καλά την όρεξη και τη διάθεση που είχε για να κάνει πράγματα, ασχολούμενος με την υποδομή και όχι με τις μεταγραφές και τον προπονητή. Συνεπώς από την πλευρά του, στην αρχή, όχι απλώς ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα μπει στα πόδια του Στραματσόνι, αλλά ήταν και απολύτως σαφές ότι θα αρνούνταν αυτές τις ευθύνες ακόμη και αν ο Παναθηναϊκός ήθελε να του τις βάλει. Θα έλεγε “όχι” στον Παναθηναϊκό, δηλαδή δεν θα επέστρεφε τον περασμένο Μάιο αν του είχαν προτείνει τη θέση του τεχνικού διευθυντή, και είμαι απόλυτα βέβαιος για αυτό.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Τα ρεπορτάζ που καταγράφουν την επικαιρότητα στον Παναθηναϊκό θέλουν τη διοίκηση, δηλαδή τον Αλαφούζο να έχει κουβεντιάσει με τον νέο προπονητή Μαρίνο Ουζουνίδη περί της πιθανότητας πρόσληψης τεχνικού διευθυντή. Σύμφωνα με αυτά τα ρεπορτάζ, ο Αλαφούζος δεν έχει ακόμη αποφασίσει αν θα επιδιώξει την λύση της συνεργασίας με τον Ζιλμπέρτο ή την αλλαγή της θέσης και των ευθυνών που θα έχει στο εξής ο Βραζιλιάνος. Είναι μια στιγμή που ο νους προσπαθεί να ξεπεράσει το αρχικό σοκ και να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί, για να βρει μια λογική εξήγηση για αυτή την εξέλιξη.

Εχω ακούσει πολλά και, για την οικονομία της συζήτησης, θα τα λάβω ως δεδομένα: ας δεχθούμε λοιπόν ότι ο Παναθηναϊκός περίμενε από τον Ζιλμπέρτο περισσότερα από αυτά που κάνει, δηλαδή από τη δουλειά που κάνει όλους αυτούς τους μήνες προκειμένου να μεταστεγαστούν τόσο η πρώτη ομάδα όσο και η ακαδημία προκειμένου να δουλέψουν σε καλύτερες συνθήκες. Ας δεχθούμε ότι στην εξέλιξη του χρόνου ο Παναθηναϊκός ζήτησε από τον Ζιλμπέρτο να αναλάβει καθήκοντα τεχνικού διευθυντή, δηλαδή να κάνει τις μεταγραφές και τις ανανεώσεις συμβολαίων ή και να βρει τον διάδοχο του Στραματσόνι και ο Βραζιλιάνος δεν ανταποκρίθηκε. Πώς γίνεται, ακόμη και αν είναι έτσι, ο Παναθηναϊκός να αποφασίζει να κάψει σε μια στιγμή ολοσχερώς το διασημότερο και συνεπώς βαρύτερο χαρτί της τράπουλας των πρώην ποδοσφαιριστών του; Είναι αρκετός ο λόγος ότι ο Ζιλμπέρτο δεν μπορούσε να γίνει αυτό που ο Παναθηναϊκός θέλησε στην πορεία να τον κάνει, όταν ο Βραζιλιάνος ήταν εξαρχής ξεκάθαρος σε σχέση με τις αρμοδιότητές του, και τη στιγμή μάλιστα που ήταν απολύτως σαφές (και ο Παναθηναϊκός μπορούσε να το ξέρει με ένα απλό γκουκλάρισμα στις τελευταίες συνεντεύξεις του) ότι ο πρώην ποδοσφαιριστής δεν είχε ακόμη κατασταλάξει σε σχέση με την επαγγελματική προοπτική του στο ποδόσφαιρο;

Πιθανόν ο Παναθηναϊκός να έφτασε στη διάρκεια αυτού του 7μηνου στο συμπέρασμα ότι τα 20 χιλιάδες ευρώ μηνιαίως είναι μεγάλη αμοιβή για το έργο που παράγει ο Ζιλμπέρτο, και ναι, αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος για να αναθεωρήσει ο Αλαφούζος. Δεν είναι όμως δυνατόν να φτάσει τόσο αβασάνιστα ο Παναθηναϊκός στην απόφαση να διώξει τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Αυτό ξεπερνάει το ανήκουστο. Δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερθεί ο Παναθηναϊκός με την παραίσθηση ότι είναι η Ρεάλ, που έχει πλειάδα διάσημων ανά τον πλανήτη πρώην ποδοσφαιριστών και δεν έχει πρόβλημα να “κάψει” έναν επειδή δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο. Αυτά ο Παναθηναϊκός έπρεπε να τα έχει σκεφτεί προτού ζητήσει από τον Ζιλμπέρτο να επιστρέψει στην Αθήνα. Αν δεν τα είχε σκεφτεί αυτά, τα αυτονόητα, πρέπει τουλάχιστον να κάνει τώρα το ελάχιστο: να σκεφτεί έναν τρόπο προκειμένου να διατηρήσει μιας μορφής συνεργασία με τον Ζιλμπέρτο, και σίγουρα να μην τον “διώξει”, βάζοντάς του την “απέτυχε” στάμπα στην πρώτη επαγγελματική απόπειρά του μετά την ποδοσφαιρική καριέρα, ώστε να χωρίσει συναινετικά, φιλικά μαζί του. Αν δεν το προσέξει αυτό, ο Παναθηναϊκός θα ζει για να το μετανιώνει. Διότι ο Ζιλμπέρτο δεν είναι απλώς μια αναγνωρίσιμη, αλλά και μια από τις πιο σεβαστές προσωπικότητες που γέννησε το ποδόσφαιρο στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Κι ο λόγος του θα μετράει και θα πληγώνει τον Παναθηναϊκό. Είτε πρόκειται για τον δημόσιο λόγο του, ο οποίος ταξιδεύει σε κάθε σημείο του πλανήτη, είτε πρόκειται για τις συστάσεις που θα του ζητούν μεθαύριο προπονητές και ποδοσφαιριστές που θα κάνουν τη σκέψη να εργαστούν στον Παναθηναϊκό.