Η μεγάλη μαγκιά του Πεδουλάκη

Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Θεωρώ ότι ο Τζέισον Καπόνο είναι ένας παίκτης που δε θα έμπαινε ποτέ στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά την ικανότητά του, σπάνια τη συναντά κανείς. Επίσης ο Αμερικάνος είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, που είχε προσαρμοστεί στη χημεία της ομάδας του και μπορεί να μην ήταν αυτός που θα άναβε το φυτίλι της πλάκας, αλλά οι παρεμβάσεις του ήταν πάντα καίριες. Εχει πνεύμα.

Σε απόδοση 1.70 στην sportingbet η νίκη του Παναθηναϊκού στη Μάλαγα

Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε και κάτι άλλο... Ο Καπόνο ζήτησε να φύγει. Μόνος του! Δεν τον έδιωξε ο Πεδουλάκης. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, αποδεικνύει την άγνοιά του από τον τρόπο λειτουργίας μίας ομάδας (πότε άλλωστε οι Ελληνες λειτούργησαν ως ομάδα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους;) και πιστεύουν ότι η αποτυχία και η επιτυχία κρίνεται από ένα καλάθι που βρίσκει στόχο, ή χτυπάει στο σίδερο. Προσωπικά, για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα αυτοί να μην ασχολούνται με τον αθλητισμό. Διότι του κάνουν κακό. Πιο ιερή έννοια από τη λέξη «ομάδα» στον αθλητισμό δεν υπάρχει. Ας μην αναλύσουμε όμως περισσότερο τη συγκεκριμένη αναφορά.

Ωστόσο, ως απόδειξη των ανωτέρω, έρχεται η αντίδραση δεκάδων χιλιάδων «φίλων» του Παναθηναϊκού, τις ημέρες που ακολούθησαν τη νίκη επί της Εφές, αλλά και τη δημοσίευση της αποχώρησης του Αμερικάνου. Την ημέρα που οι πράσινοι είχαν πετύχει μία από τις πιο σημαντικές νίκες της χρονιάς, μεγιστοποιώντας τις πιθανότητες για πρόκριση στη φάση των «8», τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός συντρίβει το ένα ταβάνι μετά το άλλο, βρέθηκαν όλοι αυτοί να σχολιάζουν και να περνούν τον Πεδουλάκη γενεές δεκατέσσερις επειδή ο Καπόνο (που στο 40λεπτο της μεγάλης νίκης δεν βρήκε χρόνο στο παρκέ) αποφάσισε να φύγει.

Ζητώ συγγνώμη αλλά αυτό είναι παράνοια, αλλά και απύθμενη βλακεία. Και τεράστια αδικία απέναντι στον Πεδουλάκη, που πήρε μία ομάδα το καλοκαίρι στη χειρότερη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας της, που αντικατέστησε ένα ζωντανό θρύλο, αλλά με τη δουλειά του και την τεράστια προσπάθεια των παικτών διάγει μία πορεία με πάρα πολύ ψηλά το κεφάλι.

Ο Πεδουλάκης κρίνεται επειδή εξώθησε τον Καπόνο σε αποχώρηση! Αρα ο προπονητής βρίσκεται στον πάγκο μίας ομάδας, όχι για να έχει πλάνα και τακτικές, αλλά για να ικανοποιεί το παράπονο κάθε παίκτη όταν αυτός δεν αγωνίζεται. Οι ομάδες δε χτίζονται όμως. Ο Καπόνο δεν είχε μικρό χρόνο συμμετοχής. Αγγιζε τα 15 λεπτά ανά ματς. Στο μεταξύ όμως, ο Παναθηναϊκός κερδίζει. Με τον Καπόνο να βρίσκει συμμετοχή 15 λεπτών, ή καθόλου. Αρα; Δεν έχει σημασία αν κερδίζει η ομάδα... Σημασία έχει να παίζει ο αθλητής. Κι όποιος αθλητής φτάνει σε αντίστοιχο σημείο. Παράνοια!!!

Πολλοί θα βρεθούν να πουν ότι ο Πεδουλάκης δεν εκμεταλλεύτηκε τον Καπόνο. Το είχα ξαναγράψει. Στη σημερινή εποχή, το μπάσκετ είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που βλέπαμε, ή μαθαίναμε πολλά χρόνια πριν. Πλέον, δεν υπάρχουν συστήματα, που θα βάλει ο προπονητής πέντε σκριν και ο σουτέρ θα βγει να εκτελέσει. Πλέον, όλες οι φάσεις βγαίνουν μέσα από τη συνολική δράση των πέντε που βρίσκονται στο παρκέ. Κάποιος δημιουργεί, κάποιος είναι ο αποδέκτης της δημιουργίας. Πολλοί μπορούν να δημιουργούν και να εκτελούν. Ο Καπόνο... 1) Δεν έχει έκρηξη και κίνηση μακριά από την μπάλα για να ξεμαρκαριστεί μόνος του (δείτε τον Ναβάρο με πόση ταχύτητα κινείται μακριά από την μπάλα και θα καταλάβετε)... 2) Δεν μπορεί να δημιουργήσει.... 3) Είναι αργός... 4)Αφήνει πολλά κενά στην άμυνα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Παρόλα αυτά είναι ο καλύτερος σουτέρ που μπορεί να έχει περάσει ποτέ από την Ευρώπη. Οκ! Δε φτάνει!

Ο Ομπράντοβιτς κατάφερνε να προστατεύσει τον Σάρας στην άμυνα, διότι ήξερε ότι στην επίθεση μπορεί να του προσφέρει όχι ένα, αλλά δεκάδες πράγματα. Ρίσκαρε! Ο Καπόνο μπορούσε απλά να σουτάρει και χωρίς μάλιστα να έχει την αποτελεσματικότητα όταν δημιουργούσε ο ίδιος φάσεις για τον εαυτό του (πλην ελάχιστων περιπτώσεων, που έπαιζε στο λόου ποστ, ή στον τελικό του κυπέλλου, που σκόραρε έχοντας βάλει τη μπάλα στο παρκέ).

Η λογική του Ελληνα όμως, είναι συγκεκριμένη. Οσο πιο μικρό μέγεθος είναι ο απέναντι, τόσο περισσότερο καμπόσοι το παίζουμε. Είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε γνώση του αντικειμένου.

Παλιότερα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχει παρκάρει στον πάγκο, που ήρθαν στον Παναθηναϊκό με διθυράμβους, αποθεωτικά πρωτοσέλιδα και δεκάδες τσουβάλια με χρήματα που προέβλεπαν τα συμβόλαιά του. Με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τον Ντελκ και τον Γιαφτόκας. Εγινε κάτι; Οχι! Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε την Ευρωλίγκα πανηγυρικά. Αλλά ο Ζοτς είναι θρύλος, ο Πεδουλάκης (σώνει και καλά) πρέπει να είναι άσχετος. Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Επιπλέον, ο Καπόνο, δεν ήταν επιλογή του Πεδουλάκη. Οπως πολλοί παίκτες δεν ήταν επιλογές του Ομπράντοβιτς. So what? Τον αποδέχτηκε και καλά έκανε. Προσπάθησε να τον χρησιμοποιήσει, στην πορεία είδε ότι δεν του έβγαινε, τον πάρκαρε. Οπως ακριβώς μπορεί να συμβεί και κάθε παίκτη.

Και το γεγονός ότι ο Πεδουλάκης, οδηγεί την ομάδα του σε νίκες χωρίς να κανει συμβιβασμούς, είναι τεράστια μαγκιά του.