«Το τένις είναι πάντα σημαντικό, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι. Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από το τένις.

Δεν αισθανόμουν ότι έπρεπε να κάνω παιδιά για να αποκτήσω αίσθηση της πραγματικότητας. Από τη στιγμή που κατέκτησα το Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης το 2004 και το Γουίμπλεντον το 2003 αισθανόμουν ότι θα μπορούσα να τελειώσω την καριέρα μου, γιατί είχα καταφέρει ότι πάντα ήθελα.

Επομένως, νιώθω εδώ και πολλά χρόνια πλήρης και αν κάποιος τραυματισμός ή κάποια αρρώστια στην οικογένεια δεν μου επέτρεπε να συνεχίσω να παίζω, θα ήμουν απόλυτα ευτυχισμένος.

Νομίζω ότι είναι υπέροχο να ταξιδεύεις με τα παιδιά σου, με την γυναίκα σου και να συνεχίζεις να θες να το κάνεις, γιατί σίγουρα δεν ήταν κάτι που είχα φανταστεί ότι ήμουν μικρός, δηλαδή να κοιτάζω προς το μποξ μου και να είναι τέσσερα παιδιά και μία γυναίκα και ένας προπονητής και ένας φυσιοθεραπευτής», τόνισε ο Φέντερερ και πρόσθεσε,

«Δεν το φανταζόμουν. Έτσι, γι αυτό μου φαίνεται σουρεαλιστικό αυτό που βιώνω και έχει πολύ πλάκα».

Σε ότι αφορά στο κοινό της Αυστραλίας ο κάτοχος 19 τίτλων γκραν σλαμ τόνισε: «Υπήρξαν απίστευτα υποστηρικτικοί προς εμένα. Προσωπικά νιώθω ότι είναι πίσω μου σε κάθε βήμα τις διαδρομής και έχουμε συναισθηματικούς δεσμούς μέσω των Πίτερ Κάρτερ και Τόνι Ρος. Ξέρουν πολλά πράγματα για το παιχνίδι κάτι που με βοηθάει πολύ, υπάρχουν απίστευτοι θρύλοι σε αυτή τη χώρα που ήταν πρότυπα μου.

Έπαιξα κόντρα στον Λέιτον (Χιούιτ) και τον Πατ Ράφερ και λάτρευα να τους βλέπω αλλά ήμουν τυχερός να παίξω και εναντίον τους - ποτέ δεν τον νίκησα αλλά δεν έχει σημασία. Δεν πρέπει να κερδίζεις τους αγαπημένους σου παίκτες έτσι κι αλλιώς.

Ο Ροντ Λέιβερ, ο Ρόι Έμερσον και ο Κεν Ρόουζγουολ, σπουδαίοι παίκτες που πραγματικά ενέπνευσαν πολλούς τενίστες, ανάμεσα στους οποίους και εμένα».